Grigorij Żyslin
| Imię i nazwisko |
Grigorij Jefimowicz Żyslin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Grigorij Jefimowicz Żyslin (ros. Григорий Ефимович Жислин; ur. 14 maja 1945 w Leningradzie, zm. 2 maja 2017 w Berlinie)[1] – rosyjski skrzypek, altowiolista i pedagog; w 1990 osiedlił się w Londynie[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1969 ukończył studia w Konserwatorium Moskiewskim w klasie skrzypiec Jurija Jankielewicza; w 1971 zrobił aspiranturę. W 1967, w wieku 22 lat, zdobył pierwszą nagrodę na Konkursie im. Niccolò Paganiniego w Genui oraz srebrny medal na Konkursie im. Królowej Elżbiety Belgijskiej w Brukseli[2][3].
Jako solista koncertował na całym świecie współpracując z renomowanymi orkiestrami, m.in. z Filharmonią Petersburską, Filharmonią Moskiewską, Filharmonią Narodową w Warszawie, Filharmonią Krakowską i Sinfonia Varsovia oraz z Orkiestrą Gewandhaus z Lipska, Sächsische Staatskapelle Dresden, Wiener Symphoniker, Royal Philharmonic Orchestra, Bergen Harmonies. Występował pod kierunkiem słynnych dyrygentów, takich jak: Mariss Jansons, Neeme Järvi, Mario Rossi, Eri Klas, Kiriłł Kondraszyn, Andrew Litton, Tadeusz Strugała, Herbert Blomstedt, Jurij Tiemirkanow, Aldo Ceccato i inni[2][3].
Współpracował z wybitnymi kompozytorami muzyki współczesnej, m.in. Alfredem Sznitke, Edisonem Denisowem, Sofiją Gubajduliną i Krzysztofem Pendereckim, który dedykował mu Cadenzę per viola sola (1984) i powierzył wykonanie Koncertu na altówkę w wersji z orkiestrą kameralną (1985)[2][3][4]. Ponadto nagrał albumy zawierające wszystkie utwory Pendereckiego na skrzypce i altówkę[3]. Repertuar Żyslina obejmował wiele utworów literatury skrzypcowej i altówkowej z różnych epok, w tym blisko 100 koncertów[2][3][4]. Był ceniony za wirtuozerię i brawurową maestrię wykonania[5][6]. Zdobył uznanie jako wybitny wykonawca dzieł Niccolò Paganiniego[2].
Prowadził szeroką działalność pedagogiczną, którą rozpoczął jeszcze przed emigracją. W 1971 wykładał w Konserwatorium w Charkowie, w latach 1973–1975 w Konserwatorium Moskiewskim, a w 1978 w Instytucie Muzyczno-Pedagogicznym im. Gniesinych w Moskwie[2]. Od 1990 był profesorem skrzypiec i altówki w Royal College of Music w Londynie i profesorem skrzypiec Hochschule für Musik Würzburg oraz profesorem wizytującym w Finlandii, Norwegii i Polsce. Prowadził także kursy mistrzowskie w Niemczech, Chorwacji, Polsce, Włoszech, Francji, Norwegii, Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych i Australii. Zasiadał w jury konkursów: im. Y. Menuhina w Folkestone, im. N. Paganinego w Genui i im. H. Wieniawskiego w Poznaniu[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sad News: Eminent Russian Violinist & Teacher Grigori Zhislin Has Died. [w:] The Violin Channel [on-line]. 03-05-2017. [dostęp 2020-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-06)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Staszkiewicz 2012 ↓, s. 410.
- ↑ a b c d e f Grigori Zhislin. [w:] Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego [on-line]. [dostęp 2020-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-06)]. (pol.).
- ↑ a b Grigorij Żyslin i jego trio. [w:] Dziennik Polski [on-line]. 23-08-2010. [dostęp 2020-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-06)]. (pol.).
- ↑ Michael Kimmelman: Violin: Grigory Zhislin. [w:] The New York Times [on-line]. 08-11-1987. [dostęp 2020-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-05)]. (ang.).
- ↑ Sizzlin’ Zhislin BBC SSO, Studio One, Glasgow. [w:] The Herald. Glasgow [on-line]. 28-02-1994. [dostęp 2020-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-06)]. (ang.). [1]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dorota Staszkiewicz: Żyslin Grigorij. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 12: W–Ż część biograficzna. Kraków: PWM, 2012, s. 410. ISBN 978-83-224-0935-0. (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dyskografia Grigorija Żyslina w bazie MusicBrainz (ang.)
- Grigory Zhislin w bazie Discogs.com (ang.)
- Oficjalna strona artysty. [dostęp 2020-04-06]. (ang. • niem.).