Henryk Walinowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Walinowicz
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1932
Murlinka k. Rudomina

Data i miejsce śmierci

3 lutego 2016
Międzyrzecze Górne koło Bielska-Białej

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

28 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego, 11 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego, 26 Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Henryk Walinowicz (ur. 13 stycznia 1932 w Murlince k. Rudomina, zm. 9 lutego 2016 w Bielsku-Białej) – polski podpułkownik, wykładowca szkół wojskowych, działacz kombatancki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze przed II wojną światową ukończył szkołę podstawową w Rudominie (obecna Litwa). Po wojnie przybył wraz z rodziną do Polski, gdzie zamieszkał we wsi Biała k. Białego Boru. Uczęszczał kolejno do szkół w Białym Borze, Będzinie oraz Ozimku, gdzie ukończył w 1952 roku liceum jako technik odlewnik. Otrzymał powołanie do wojska, trafiając do jednostki wojskowej w Krakowie. W 1953 roku został skierowany do Wyższej Szkoły Piechoty w Rembertowie, którą kończy w stopniu chorążego. Został oddelegowany do 28 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Słupsku, gdzie pełni funkcję Szefa Służby Chemicznej, a następnie do 11 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Debrznie, gdzie obejmuje stanowisko Szefa Zabezpieczenia Chemicznego oraz starszego pomocnika Szefa Sztabu. W latach 1970-1978 został skierowany do 26 Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej w okolice Szczecina, w międzyczasie kończąc Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Chemicznych. W latach 1978-1988 jako starszy wykładowca wykładał w Centrum Szkolenia Specjalistów Wojsk OPK w Bemowie Piskim (do 1981) oraz w Wyższej Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze. W 1988 roku przeszedł na emeryturę, będąc w stopniu podpułkownika. Po zakończeniu służby wstąpił do Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego, działając w jego jeleniogórskich strukturach. Pełnił również funkcję pełnomocnika Fundacji Pomocy Emerytom Rencistom i Inwalidom Wojskowym. W uznaniu swych zasług został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego oraz licznymi odznakami i dyplomami związkowymi. W 1956 roku zawarł związek małżeński z Marią Dallig, z którego urodziły się dwie córki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]