Innoryżak wytworny
| Euryoryzomys nitidus[1] | |||
| (O. Thomas, 1884) | |||
_(29044545502).jpg) Osobnik sfotografowany na Mato Grosso | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
innoryżak wytworny | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 innoryżak wytworny | |||
Innoryżak wytworny[5] (Euryoryzomys nitidus) – gatunek ssaka z podrodziny bawełniaków (Sigmodontinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae), występujący w Ameryce Południowej.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Innoryżak wytworny występuje w południowo-zachodniej części dorzecza Amazonki, w tym wschodnim i południowo-wschodnim Peru, południowo-zachodniej Brazylii oraz północnej i wschodniej Boliwii[6].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1884 roku brytyjski zoolog Oldfield Thomas nadając mu nazwę Hesperomys laticeps var. nitidus[2]. Holotyp pochodził z Amable María, małej społeczności w dolinie rzeki Tulumayo około 10 km na południe od San Ramón, w Regionie Junín, w Peru[7].
W 2006 roku dokonano rewizji podziału systematycznego, wyłączając z rodzaju Oryzomys niespokrewnione bliżej gryzonie i tworząc m.in. rodzaj Euryoryzomys[4][5]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[6].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Euryoryzomys: gr. ευρυς eurus „szeroki”; rodzaj Oryzomys S.F. Baird, 1857 (ryżniak)[8].
- nitidus: łac. nitidus „błyszczący”, od nitere „lśnić”[9].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 108–163 mm, długość ogona 113–160 mm; brak szczegółowych danych dotyczących masy ciała[10].
Biologia[edytuj | edytuj kod]
Jest spotykany od wysokości 50 do 2000 m n.p.m. Większość stanowisk znajduje się na wschodnich stokach i u podnóża Andów. Żyje w subtropikalnych i tropikalnych lasach deszczowych. Bywa spotykany w lasach pierwotnych i we wtórnych, jest odporny na zmiany środowiska leśnego. Nie występuje tylko na terenach trawiastych. Prowadzi naziemny, samotny tryb życia[4].
Populacja[edytuj | edytuj kod]
Innoryżak wytworny jest lokalnie liczny. Populacja jest stabilna, nie są znane zagrożenia dla gatunku. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Euryoryzomys nitidus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b O. Thomas. On a collection of Muridœ from central Peru. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1844 (3), s. 452, 1884. (ang.).
- ↑ O. Thomas. New species of Oryzomys, Proechimys, Cavia, and Sylvilagus from South America. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 8 (48), s. 536, 1901. (ang.).
- ↑ a b c d M. Weksler & C.R. Bonvicino, Euryoryzomys nitidus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2021-12-15] (ang.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 247. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 396. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Oryzomys nitidus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-12-15].
- ↑ M. Weksler, A.R. Percequillo & R.S. Voss. Ten New Genera of Oryzomyine Rodents (Cricetidae: Sigmodontinae). „American Museum Novitates”. 3537, s. 11, 2006. (ang.).
- ↑ nitidus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2021-12-15] (ang.).
- ↑ U. Pardiñas, P. Myers, L. León-Paniagua, N.O. Garza, J. Cook, B. Kryštufek, R. Haslauer, R. Bradley, G. Shenbrot & J. Patton. Opisy gatunków Cricetidae: U. Pardiñas, D. Ruelas, J. Brito, L. Bradley, R. Bradley, N.O. Garza, B. Kryštufek, J. Cook, E.C. Soto, J. Salazar-Bravo, G. Shenbrot, E. Chiquito, A. Percequillo, J. Prado, R. Haslauer, J. Patton & L. León-Paniagua: Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 424. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).