Język burmeso
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
250 (1998) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | bzu | ||
| IETF | bzu | ||
| Glottolog | burm1264 | ||
| Ethnologue | bzu | ||
| BPS | 0894 0 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język burmeso (a. boromeso, borumesso, burumeso), także: manau (monao, monau), taurap[1][2] – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji, w jednej wsi w dystrykcie Mamberamo Tengah. Według danych z 1998 roku posługuje się nim 250 osób[2].
Wielu spośród jego użytkowników zna też język indonezyjski bądź inne języki regionu[2].
Sporządzono listy jego słownictwa oraz opis morfologii[3][4]. Jego bliższa przynależność lingwistyczna pozostaje niejasna. Pod względem struktury gramatycznej odróżnia się od innych języków regionu[3]. Brak szczegółowych informacji nt. gramatyki, ale wiadomo, że występują trzy czasy przeszłe; szyk wyrazów to SOV[5]. Istnieje sześć klas rzeczowników[6]. Malcolm Ross próbnie zaliczył ten język do rozszerzonej rodziny języków zachodniopapuaskich, postulując związek z językami wschodniej Ptasiej Głowy i sentani oraz językiem tause[7]. William A. Foley i Harald Hammarström sklasyfikowali go jako izolat[3][6], do podobnego wniosku doszedł C.L. Voorhoeve w 1975 r. (na podstawie dostępnych danych leksykalnych)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Barbara F. Grimes, Richard S. Pittman, Joseph Evans Grimes (red.), Ethnologue: Languages of the World, wyd. 12, Dallas, Texas: Summer Institute of Linguistics, 1992, s. 571, ISBN 978-0-88312-815-2, OCLC 27019605 (ang.).
- ↑ a b c M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Burmeso, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2022-05-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
- ↑ a b c Foley 2018 ↓, s. 507.
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Burmeso. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 512–513.
- ↑ a b c Hammarström 2018 ↓, s. 290.
- ↑ Malcolm Ross: Pronouns as a preliminary diagnostic for grouping Papuan languages. W: Andrew Pawley, Robert Attenborough, Robin Hide, Jack Golson (red.): Papuan pasts: cultural, linguistic and biological histories of Papuan-speaking peoples. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2005, s. 15–66, seria: Pacific Linguistics 572. ISBN 978-0-85883-562-7. OCLC 67292782. [dostęp 2022-09-23]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- William A. Foley: The languages of Northwest New Guinea. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 433–568, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-004. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).
- Harald Hammarström: Language isolates in the New Guinea region. W: Lyle Campbell (red.): Language Isolates. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 287–322, seria: Routledge Language Family Series. DOI: 10.4324/9781315750026-11. ISBN 978-1-317-61091-5. OCLC 1000447105. (ang.).