Przejdź do zawartości

Jan Moroński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 22:13, 30 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 30 mar 2018, była oparta na tej wersji.
Jan Moroński
Jan Niemiec
ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1889
Bażanówka

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Legiony Polskie,
Polska Siła Zbrojna,
Wojsko Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty
7 Pułk Piechoty Legionów
Oddział IV SG
DOK Nr X
32 Pułk Piechoty
35 Pułku Piechoty

Stanowiska

kierownik referatu
szef oddziału wyszkolenia
dowódca batalionu piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

podpis
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)

Jan Moroński vel Jan Niemiec (ur. 29 listopada 1889, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Jan Moroński urodził się 29 listopada 1889 roku. Był uczniem Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku[1].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, gdzie od 20 stycznia 1915 był p.o. oficera prowiantowego oraz dowódcą taborów 5 pułku piechoty w składzie I Brygady. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty od 3 kwietnia 1915. W 1918 był oficerem 1 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Służył w 7 pułku piechoty Legionów, stanowiącego kontynuację 1pp PSZ. W szeregach tej jednostki brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W latach 1921-1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 2 marca 1922 roku, w trakcie kursu, Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Niemiec” na nazwisko „Moroński”[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 245. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3].

16 września 1922 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Kazimierz Sosnkowski na wniosek dowódcy Wyższej Szkoły Wojennej przyznał mu „pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” i przydzielił do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisko kierownika referatu. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie[4]. 18 maja 1923 roku Prezydent RP zatwierdził go w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 527. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W 1924 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa Oddziału Wyszkolenia[6]. Z dniem 15 października 1924 roku odkomenderowany został z DOK X do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie na okres sześciu miesięcy[7]. W 1925 roku kontynuował służbę w DOK X w Przemyślu[8].

Później został przydzielony do 32 pułku piechoty w Modlinie na stanowisko dowódcy III batalionu detaszowanego w Działdowie[9]. W 1928 roku został przeniesiony do 35 pułku piechoty w Brześciu na stanowisko dowódcy batalionu[10]. 23 stycznia 1929 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. Zamieszkał w Warszawie. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[13].

W czerwcu 1934 stanął przed sądem okręgowym oskarżony o fałszowanie weksla i wyłudzenie obrony u adwokata[14][15][16]. Sprawa dotyczyła wcześniejszego procesu sądowego oficera II Oddziału Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, kpt. Stanisława Szczęsnego Skwirczyńskiego, którego sąd wojskowy skazał na karę 5 lat pozbawienia wolności za przywłaszczenie 100 000 zł. Jan Niemiec-Moroński zajął się kwestią opłacenia honorarium dla jego adwokata podczas procesu w I instancji. Z 3000 zł przekazał 1000 zł w gotówce, a reszta opiewała na weksle wystawione przez dwie osoby i przedsiębiorstwo pod nazwą Koncesjonowany Eksport Wytworów Polskiego Monopolu Spirytusowego, które żyrował sam Niemiec-Moroński. Po tym jak adwokat usiłował zrealizować płatność, okazało się, że osoby z weksla nie istnieją, a adres firmy stanowi nieruchomość należąca do podpułkownika. Przed sądem Jan Niemiec-Moroński tłumaczył się i zapewniał m.in., że weksle nie zostały sfałszowane, a swoje przedsiębiorstwo stworzył celem eksportu wyrobów spirytusowych na teren kolonii francuskich i do Konga Belgijskiego oraz wskazał, że wskutek zaniedbań nie zostało zarejestrowane administracyjnie. Sąd stwierdził jednak jego winę (m.in. fałszerstwo podpisu) i skazał go na karę roku pozbawienia wolności i następnie zmniejszając karę do sześciu miesięcy na mocy amnestii.

Jan Moroński był żonaty z Antoniną z Kręciszewskich, z którą miał dwie córki: Jolantę Teresę (1926–1944) i Lillę Annę po mężu Cielecką (1922-1999)[17].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 96.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922 roku, s. 235.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 41.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 11, 143, 404.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 26 maja 1923 roku, s. 1.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 63, 138, 348.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 665.
  8. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 10.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 48, 171.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 336.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 3.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 215.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 842.
  14. ↑ Z sądów. Honorarium w podrobionych wekslach. „Kurier Warszawski”, s. 12, Nr 160 z 13 czerwca 1934. 
  15. ↑ Pod zarzutem fałszerstwa wekslowego stanął przed sądem b. pułkownik. „ABC”, s. 1, Nr 161 z 14 czerwca 1934. 
  16. ↑ Sprawa wekslowa pułkownika rezerwy. „Siedem Groszy”, s. 5, Nr 161 z 14 czerwca 1934. 
  17. ↑ Powstańcze biogramy ↓.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 990.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 71.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Moroński&oldid=53034519”