Jerzy Younga de Lenie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy J. Younga de Lenie
Ilustracja
Jerzy Younga z żoną, Anglia, 1946
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1899
Wiedeń, Austria

Data i miejsce śmierci

3 lutego 1958
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

11 Pułk Artylerii Ciężkiej
4 Dywizjon Artylerii Konnej
Grupa Operacyjna Koło

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Węgierskiego Zasługi (wojskowy)
Krzyż Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego Odznaka Pamiątkowa Artylerii Konnej Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
Książeczka wojskowa Jerzego Younga de Lenie, 1934[1]

Jerzy Janusz Younga de Lenie[a] (ur. 19 lutego 1899 w Wiedniu, zm. 3 lutego 1958 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Jerzego Younga de Lenie (1867–1941) i Janiny z Lutostańskich (zm. 1947). Był bratem Marii, pierwszej polskiej instruktorki szybownictwa. Polski patriota i żołnierz Legionów Polskich. Uczestnik wojny polsko-czechosłowackiej 1919 o Śląsk Cieszyński i wojny polsko-bolszewickiej 1920. Służył w 11 pułku artylerii ciężkiej[4].

Pełnił służbę w 4 dywizjonie artylerii konnej w Suwałkach[5]. W lipcu 1924 roku został przeniesiony do 11 dywizjonu artylerii konnej w Bydgoszczy[6]. W listopadzie tego roku powrócił do 4 dak[7][8][9]. 19 marca 1928 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W listopadzie 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Juliusza Rómmla na stanowisko oficera ordynansowego[10]. W styczniu 1929 roku został przeniesiony do składu osobowego I wiceministra spraw wojskowych[11]. 5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[12]. Z dniem 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 27 Dywizji Piechoty w Kowlu na stanowisko I oficera sztabu[13][1]. 22 października 1935 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[1]. W 1936 roku awansowany na majora[1]. W tym okresie był również wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej.

Latem 1939 roku po utworzeniu Grupy Operacyjnej „Koło” Jerzy Younga został przydzielony do jej sztabu, a po jej rozwiązaniu do zgrupowania Grupy Operacyjnej gen. Knoll-Kownackiego. Jako oficer sztabu, w czasie kampanii wrześniowej opracowywał plan bitwy nad Bzurą[14]. Po przedarciu GO do Warszawy wziął udział w obronie miasta. Rozkazem z dnia 29 września 1939 roku awansowany na podpułkownika przez dowódcę Armii „Warszawa”, generała dywizji Rómmla[1].

W niewoli niemieckiej do końca II wojny światowej w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu, wcielony do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech.

W 1947 roku powrócił do kraju z żoną, Ireną z Belina-Prażmowskich (1903–1974). Jako przedwojenny oficer zawodowy miał ciągłe trudności w znalezieniu pracy.

Zmarł w 1958 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 110-4-9)[15]. Wraz z jego śmiercią wygasła męska linia rodu Younga de Lenie.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował również inny oficer artylerii o tym samym imieniu i nazwisku, a mianowicie ppor. dr Jerzy Younga (ur. 1869), posiadający przydział w rezerwie, a następnie w pospolitym ruszeniu do 6 pap w Krakowie[2][3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Legitymacja osobista Nr 457 – Ministerstwo Spraw Wojskowych.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 726, 862.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 649, 795.
  4. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1723.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 804, 825.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 65 z 11 lipca 1924 roku, s. 381.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 663.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 723, 749.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 421, 471.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 343.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 26.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 193, 800.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 406.
  14. ↑ Waldemar Rezmer, Armia „Poznań” 1939, Wyd. Bellona, Warszawa 2014.
  15. ↑ Cmentarz Stare Powązki: HALINA NIEWODNICZAŃSKA-SUCHECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-07].
  16. ↑ Franciszek Ksawery Latinik: Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919. Cieszyn: P. Mitręga, 1934, s. 143. [dostęp 2020-05-08].
  17. ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931 roku, s. 68.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Younga_de_Lenie&oldid=71295632”