Joachim Weingart
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Dziedzina sztuki | |
Joachim Weingart, także Weingarten (ur. 1895 w Drohobyczu, zm. 1942 w Oświęcimiu) – polski artysta malarz pochodzenia żydowskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie rozpoczął 1912 naukę rysunku w Szkole Przemysłu Artystycznego w Weimarze. 1914 kontynuował studia na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu.
Dzięki ufundowanemu przez Karola Katza stypendium wyjechał 1916 do Berlina. Podczas drugiego pobytu w Berlinie 1922 w pracowni Aleksandra Archipenki poznał tam Zygmunta Menkesa, z którym 1923 wyjechał do Paryża, gdzie wspólnie wynajęli pokój w Hôtel Medical. Tam sąsiadowali z Eugeniuszem Żakiem i Markiem Chagallem.
Weingart miał w Polsce dwie indywidualne wystawy: we Lwowie (1923) oraz w Warszawie (1932).
W Paryżu wraz z Alfredem Aberdamem, Leonem Weissbergiem i Zygmuntem Menkesem stworzyli „Grupę Czterech”. Ich wspólna wystawa odbyła się w roku 1925 w galerii „Au Sacre du Printemps”, prowadzonej przez Jana Śliwińskiego.
1930 zawarł kontrakt z marszandem René Gimpelem. Po rozwodzie z żoną, córką francuskiego lekarza, artysta popadł w depresję.
Po wybuchu II wojny światowej nadal przebywał w Paryżu. Aresztowany przez Niemców 30 marca 1942 został internowany w obozie w Pithiviers i 17 lipca 1942 przewieziony do Auschwitz.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Joanna Pollakówna: Malarstwo polskie t.5 - Między wojnami 1918-1939, „Auriga”, Warszawa 1982 ISBN 83-221-0191-0
- Nadine Nieszawer: „Peintres juifs de l’Ecole de Paris 1905-1939” Editions Denoël Paris 2000 ISBN 978-220-725142-3