Kamienica Pod Jednorożcem w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Pod Jednorożcem
Symbol zabytku nr rej. A-215 z dnia 10.03.1966
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

ul. Grodzka 31

Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie
Mapa konturowa Starego Miasta w Krakowie, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Jednorożcem”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Jednorożcem”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Jednorożcem”
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Jednorożcem”
Ziemia50°03′30,460″N 19°56′15,186″E/50,058461 19,937552

Kamienica Pod Jednorożcem – zabytkowa kamienica, zlokalizowana przy ulicy Grodzkiej na krakowskim Starym Mieście.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kamienica została wzniesiona w XIV wieku, częściowo na działce wytyczonej w drugiej połowie XIII wieku po niwelacji wału Okołu, a częściowo na dawnej uliczce przywalnej. Pierwszym właścicielem budynku był tkacz Nikolaus. Pod koniec XIV wieku kamienica była przez krótki czas własnością parafii Wszystkich Świętych. W XV wieku została rozbudowana. W XVI wieku wzniesiono murowaną oficynę tylną. W 1672 kamienica została nadbudowana o drugie piętro przez Groickich. W 1847 otrzymała nową fasadę. W 1886 przekształcono fasadę w stylu neobarokowym na zlecenie B. Szwantkowskiego, przebudowano też oficynę tylną. Od 1905 do II wojny światowej kamienica była własnością żydowskiej rodziny Poserów. W 1926 nadbudowano trzecie piętro oraz zbudowano zewnętrzne schody w podwórzu. W 1931 obłożono parter fasady sztucznym kamieniem[1][2].

10 marca 1966 kamienica została wpisana do rejestru zabytków[3]. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków[4].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Obecna forma kamienicy jest efektem przebudowy z 1886, z wyjątkiem attyki, która zachowała wygląd z 1847 oraz parteru przebudowanego w 1931. Budynek ma trzy kondygnacje. Fasada, o czterech osiach, utrzymana jest w stylu neobarokowym. Parter obłożono okładziną ze sztucznego kamienia. Poszczególne kondygnacje oddzielone są od siebie gzymsami. Okna posiadają uszate obramienia. Budynek wieńczy wysoka attyka[1].

W wnętrzach kamienicy zachowała się latarnia schodów nakryta sklepieniem klasztornym z XVII wieku[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]