Katedra Fortepianu Akademii Muzycznej w Krakowie
Katedra Fortepianu Akademii Muzycznej w Krakowie – jednostka organizacyjna należąca do struktur Wydziału Instrumentalnego Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Działalność katedry oraz skupionych w niej wykładowców i studentów wyznacza kształt krakowskiej pianistyki. Jakkolwiek formalnie katedra została powołana do życia w 1957, gra na fortepianie była podstawowym przedmiotem wykładanym na uczelni od jej powstania w 1888; swoje klasy prowadzili tam wybitni instrumentaliści, a studenci i absolwenci odnosili znaczące sukcesy na arenie międzynarodowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pianistyka w Krakowie sięga historią dalej niż sama działalność Konserwatorium otwartego w 1888 roku. W 1876 w podkrakowskim Podgórzu urodził się Józef Kazimierz Hofmann, późniejszy wirtuoz, pedagog i wynalazca, przez współczesnych uważany za równego Siergiejowi Rachmaninowowi i Ferruccio Busoniemu. W sześć lat później, także w Podgórzu, urodził się Ignacy Friedman, także legendarny pianista, uczeń Hugona Riemanna w Lipsku i Teodora Leszetyckiego w Wiedniu. Friedman pytany o swoją edukację powtarzał, że swoją technikę zawdzięcza krakowskiej nauczycielce, Florze Grzywińskiej – o której nie zachowały się jednak żadne źródła.
W Krakowie mieszkała i dawała koncerty pianistka – księżna Marcelina Czartoryska, uczennica Fryderyka Chopina, późniejsza protektorka Konserwatorium; działał także od 1838 kompozytor i pianista Franciszek Mirecki, uczeń Jana Nepomucena Hummla w Wiedniu. U niego kształcił się Władysław Żeleński, założyciel Konserwatorium. Do Krakowa przyjeżdżali z koncertami wybitni wykonawcy z innych ośrodków: Franciszek Liszt, Johannes Brahms, Ignacy Jan Paderewski, Aleksander Michałowski, Henryk Melcer, Zygmunt Stojowski, Emil von Sauer czy Eugen d’Albert.
Konserwatorium przed wojną[edytuj | edytuj kod]
Wśród pierwszych profesorów fortepianu nowo powstałej uczelni znalazły się znaczące postacie pianistyki, absolwenci prestiżowych konserwatoriów europejskich – wiedeńskiego i petersburskiego:
- Seweryn Eisenberger (także uczeń Grzywińskiej i Leszetyckiego),
- Jerzy Drozdowski (uczeń Antona Brucknera i Aleksandra Michałowskiego, autor szeregu szkół na fortepian),
- Wiktor Łabuński (uczeń Felixa Blumenfelda),
- Jerzy Lalewicz (uczeń Rimskiego-Korsakowa),
- Bolesław Domaniewski (uczeń Antona Rubinsteina)
- Zbigniew Drzewiecki (po wojnie rektor uczelni)
- Egon Petri prowadzący przez rok klasę mistrzowską.
Klasy fortepianu prowadzili także kolejni dyrektorzy Konserwatorium: Władysław Żeleński, Wiktor Barabasz, Bolesław Wallek-Walewski.
Wśród pianistów wykształconych przez przedwojenną uczelnię znaleźli się Jan Hoffman, Adam Rieger i Władysława Markiewiczówna, późniejsi zasłużeni profesorowie.
1945–1957[edytuj | edytuj kod]
W nowo otwartej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej pierwszym rektorem został pianista Zbigniew Drzewiecki. Klasy fortepianu objęli m.in. Jan Hoffman, Adam Rieger, Karol Klein, Ludwik Stefański i Henryk Sztompka. W tym okresie nastąpił największy rozwój krakowskiej pianistyki: jako jedyna uczelnia w Polsce, krakowska Akademia posiada w gronie swoich absolwentów dwoje zwycięzców Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina – Halinę Czerny-Stefańską (1949) i Adama Harasiewicza (1955). (Więcej zwycięzców wykształciło jedynie Konserwatorium Moskiewskie). W tym samym czasie laureatami warszawskiego konkursu zostali także Regina Smendzianka i Waldemar Maciszewski, wychowankowie krakowskiej uczelni.
W 1957 utworzone zostały dwie katedry fortepianu.
Katedra Fortepianu i Kameralistyki, tzw. I Katedra Fortepianu[edytuj | edytuj kod]
- Kierownicy:
- prof. Jan Hoffman (1957–1981)
- prof. Irena Sijałowa-Vogel (1981–1987)
- doc. Janusz Dolny (1987–1990)
W 1990 katedra została przyłączona do II katedry pod kierownictwem prof. Ewy Bukojemskiej. Sekcja Kameralistyki usamodzielniła się w 1972 i przekształciła w osobną katedrę, którą objął prof. Józef Mikulski
II Katedra Fortepianu[edytuj | edytuj kod]
- Kierownicy:
- prof. Henryk Sztompka (1957–1964)
- prof. Bolesław Woytowicz (1964–1969)
- 1969–1974 wakat
- prof. Ludwik Stefański (1974–1982)
- prof. Ewa Bukojemska (1982–2010)
- prof. Andrzej Pikul (2010–2020)
- prof. Mariola Cieniawa (2020–2022)
- prof. Marek Szlezer (od 2022)
Pedagodzy[edytuj | edytuj kod]
Oprócz kierowników katedr swoje klasy prowadziło także szereg wybitnych pianistów, m.in. prof. Tadeusz Żmudziński (od 1961 aż do śmierci w 1994), prof. Regina Smendzianka (1964–1968), późniejszy przewodniczący jury Konkursów Chopinowskich prof. Jan Ekier (1962–1969) oraz prof. Jerzy Łukowicz (aż do śmierci w 1997).
Obecnie pracownikami Katedry są: prof. dr hab. Mariola Cieniawa-Puchała, prof. dr hab. Andrzej Pikul, prof. dr hab. Janusz Skowron, prof. dr hab. Mirosław Herbowski, dr hab. Romana Podsadecka-Ostafil, dr hab Mariusz Sielski, dr hab. Marian Sobula, dr hab. Milena Kędra, dr hab. Piotr Machnik, prof. dr hab. Marek Szlezer, dr hab. Gajusz Kęska i dr hab. Piotr Różański[1].
W 2013 roku doktorat honoris causa uczelni otrzymał Paul Badura-Skoda[2].
Profesorami wizytującymi byli m.in. Paul Badura-Skoda, Dina Joffe, Katarzyna Popowa-Zydroń.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pracownicy Katedry. amuz.krakow.pl [dostęp 2023-02-03]
- ↑ Honorowy doktorat dla pianisty. „Dziennik Polski”, 4 marca 2013.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Przybylski, Z dziejów nauczania muzyki w Krakowie od średniowiecza do czasów współczesnych, Kraków: Musica Iagellonica, 1994, ISBN 83-7099-006-1, OCLC 169875834 .
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Katedra Fortepianu w bazie instytucji naukowych portalu Nauka Polska (OPI).
- Oficjalna strona katedry