Ferruccio Busoni

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ferruccio Busoni
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1866
Empoli

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

27 lipca 1924
Berlin

Przyczyna śmierci

nefropatia

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista, dyrygent, pedagog

Odznaczenia
Komandor Orderu Korony Włoch Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
podpis

Ferruccio Busoni (ur. 1 kwietnia 1866 w Empoli, zm. 27 lipca 1924 w Berlinie) – włoski kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Empoli w Toskanii jako Dante Michelangelo Benvenuto Ferruccio Busoni, jako jedynak. Jego rodzice byli profesjonalnymi muzykami: matka (Włoszka) – pianistką, ojciec – klarnecistą. W czasie jego dzieciństwa często podróżowali.

Busoni zadebiutował w wieku siedmiu lat jako pianista, występując ze swymi rodzicami. Parę lat później grał niektóre własne kompozycje w Wiedniu, gdzie spotkał i usłyszał muzykę Franza Liszta, Johannesa Brahmsa i Antona Rubinsteina.

Busoni przez krótki czas uczył się w Grazu pod kierunkiem Wilhelma Mayera. Mayerowi pomagał Wilhelm Kienzl, który umożliwił 12-letniemu Busoniemu dyrygowanie swej własnej kompozycji Stabat Mater. W roku 1888 w Helsinkach, poznał swą przyszłą żonę – Gerdę Sjöstrand, córkę szwedzkiego rzeźbiarza Carla Eneasa Sjöstranda i nawiązał przyjaźń życia z Sibeliusem. W roku 1890 w Konkursie Antona Rubinsteina zdobył I nagrodę za Konzertstück na fortepian i orkiestrę, Op. 31a. W roku 1890 był nauczycielem w Moskwie. Od 1891 do 1894 podróżował po USA jako pianista-wirtuoz.

W roku 1894 zamieszkał w Berlinie, dając tam serię koncertów zarówno jako pianista, jak i kompozytor. Promował głównie muzykę współczesną. Kontynuował także nauczanie w Weimarze, Wiedniu i Bazylei, jego uczniem był Egon Petri. Styl jego pianistyki i filozofia muzyki wpłynęły m.in. na Claudia Arrau.

W roku 1907 napisał Zarys nowej estetyki muzyki przepowiadając muzykę przyszłości, w której możliwe będą podziały oktawy inne niż na tradycyjne 12 półtonów, a także wykorzystanie instrumentów elektrycznych. Jego filozofia głosząca, że "Muzyka urodziła się wolna; i wygrać tę wolność to jej przeznaczenie", mocno wpłynęła na jego uczniów Luigiego Russola, Percy Graingera oraz Edgara Varèse’a, z których wszyscy odegrali zauważalne role w muzyce XX wieku.

W 1913 otrzymał francuski krzyż kawalerski Orderu Legii Honorowej[1].

Podczas I wojny światowej Busoni mieszkał najpierw w Bolonii, gdzie kierował konserwatorium, a później w Zurychu. Odmawiał występowania w krajach biorących udział w wojnie. W 1920 roku wrócił do Berlina, gdzie prowadził zajęcia z kompozycji. Miał kilku uczniów, którzy później zdobyli sławę, między innymi Kurta Weilla, Edgara Varèse’a i Stefana Wolpego.

W 1921 został odznaczony krzyżem komandorskim Orderu Korony Włoch[2].

Busoni zmarł w Berlinie na chorobę nerek. Został pochowany w Städtischer Friedhof III, Berlin-Schöneberg, Stubenrauchstraße 43-45. Zachowało się kilka rejestracji fonograficznych oraz pianolowych jego wykonań. Kompozycje Busoniego były zapomniane przez wiele lat po jego śmierci, został zapamiętany raczej jako wielki wirtuoz i autor fortepianowych aranżacji muzyki Bacha. W latach 80. XX wieku nastąpił pewien renesans zainteresowania jego kompozycjami.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Il Flusso del tempo. Scritti su Ferruccio Busoni. Mediolan: 1986, s. 164. (wł.).
  2. Bollettino ufficiale del Ministero dell'istruzione pubblica. Rzym: 1921, s. 100. (wł.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]