Kazimierz Putek

Kazimierz Putek

Kazimierz Putek (<1934)
podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1891 Kraków
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1949 Kraków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	40 Pułk Piechoty PKU Miechów PKU Kraków Powiat KRU Kraków Powiat 24 Dywizja Piechoty AK
Stanowiska	dowódca batalionu zastępca dowódcy pułku komendant PKU komendant RU dowódca dywizji
Odznaczenia

Grób płka Kazimierza Putka na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie

Kazimierz Putek, ps. „Gama”, „Nawój”, „Kamień”, „Zworny” (ur. 22 lutego 1891 w Krakowie, zm. 27 lutego 1949 tamże) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, doktor nauk prawnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 22 lutego 1891 w Krakowie, w rodzinie Wincentego i Tekli z Kufterów. W 1909 ukończył gimnazjum klasyczne w Krakowie i zdał maturę. Od 1910 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Przebieg służby

W latach 1909–1910 odbył jednoroczną ochotnicza służbę w 13 pułku piechoty armii austriackiej. Od 1 maja 1913 do 28 lipca 1914 roku był członkiem Związku Strzeleckiego, zastępcą komendanta obwodowego Rejonu Chrzanów w Lubiążu. W czasie I wojny światowej ponownie w armii austriackiej. Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie 3 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk strzelców podhalańskich. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 304. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był w dalszym ciągu 1 pułk strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. W latach 1922–1924 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, z dniem 1 października 1924 roku przydzielony został do Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. Tam do listopada 1926 roku był szefem Oddziału Ogólnego. W czasie studiów w Wyższej Szkole Wojennej i służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 27 pułku piechoty w Częstochowie. 3 maja 1926 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty.

31 października 1927 roku został przeniesiony z Biura Ogólno Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie do 40 pułku piechoty „Dzieci Lwowskich” we Lwowie na stanowisko dowódcy I batalionu. 26 kwietnia 1928 roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy I baonu na stanowisko zastępcy dowódcy 40 pułku piechoty. Z dniem 1 września 1932 roku został przeniesiony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Miechów. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Powiat na stanowisko komendanta. 1 września 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Kraków Powiat, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant Rejonu Uzupełnień”. W 1939 roku w dalszym ciągu pełnił służbę na tym stanowisku.

W latach 1943–1944 był komendantem Podokręgu Rzeszów Armii Krajowej.

2 sierpnia 1944 roku meldował komendantowi na Okręgu Krakowskiego AK, że Rzeszów jest w wolny oraz informował, że oddziały AK współdziałały z Sowietami w opanowaniu miasta, zdobywając m.in. baterię nieprzyjaciela. W mieście spokój, na ulicach służbę bezpieczeństwa pełni AK w opas­kach i z bronią.

5 sierpnia tego roku ujawnił się przed Sowietami jako dowódca 24 Dywizji Piechoty AK i rozpoczął z nimi rozmowy, ale nie dały one żadnych rezultatów, ponieważ dowództwo AK nie uznawało PKWN. Wobec braku porozumienia polecił podległym oddziałom zejść ponownie do podziemia i kontynuować działalność konspiracyjną. Wydał rozkaz wymarszu oddziałom AK na pomoc walczącej Warszawie. Na początku października 1944 wyraził zgodę na przeprowadzenie uderzenia na więzienie na Zamku w Rzeszowie, w którym NKWD, przetrzymywało i torturowało 400 żołnierzy AK. Zmarł 27 lutego 1949. Pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie (kwatera IX-płn-6).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5140 (1922)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)
• Medal Niepodległości (9 listopada 1933)

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 189, 346.
• Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 56, 166.
• Polski słownik biograficzny, tom XXIX, Wrocław, 1986.