Kościół San Rocco w Wenecji
| kościół rektorski | |||||||||||||||||||||
.jpg) Fasada kościoła | |||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||
| Adres |
Campo San Rocco, 3052, 30125 Venezia VE, Italia | ||||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
16 sierpnia | ||||||||||||||||||||
| Przedmioty szczególnego kultu | |||||||||||||||||||||
| Relikwie |
św. Rocha | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Wenecji  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej  | |||||||||||||||||||||
 45°26′13,02″N 12°19′30,83″E/45,436950 12,325231
| |||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||
Kościół San Rocco (wł. chiesa di San Rocco, pl. kościół św. Rocha) – rzymskokatolicki kościół w Wenecji w dzielnicy (sestiere) San Polo. Administracyjnie należy do Patriarchatu Wenecji. Jest kościołem rektorskim w parafii Santa Maria Gloriosa dei Frari[1].
Jest jednym z pięciu weneckich kościołów wotywnych, obok San Giobbe, San Sebastiano, Il Redentore i Santa Maria della Salute.
Wśród zgromadzonych w jego wnętrzu dzieł sztuki wyróżniają się obrazy Jacopa Tintoretta, przedstawiające sceny z życia patrona świątyni.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kościół św. Rocha jest jednym z pięciu weneckich kościołów wotywnych, obok San Giobbe, San Sebastiano, Il Redentore i Santa Maria della Salute[2]. Jest jednocześnie jedynym weneckim kościołem konfraterskim, zaprojektowanym również jako sanktuarium swego tytularnego patrona[3]. Został zbudowany w latach 1489–1508 przez Pietra Bona dla Bractwa św. Rocha, wraz z jego siedzibą po prawej stronie fasady. Bractwo zostało założone w 1478 roku, roku zarazy, przez grupę prominentnych rodów[4]. Pierwszą swoją siedzibę miało w kościele San Zulian, a następnie w bazylice Santa Maria Gloriosa dei Frari[5]. Rozwijało się po przeniesieniu do Wenecji w 1485 roku z Voghery szczątków świętego[4], które od 1520 roku spoczywają w monumentalnym ołtarzu głównym[3]. Obecność relikwii miała pomagać biednym i chorym, a zwłaszcza ofiarom zarazy. Wygląd pierwotnego kościoła ukazuje mapa Jacopo de’ Barbari oraz rycina Carlevarijsa. Obszernej przebudowy, wymuszonej groźbą zawalenia się konstrukcji, dokonał w 1725 roku Giovanni Antonio Scalfarotto pozostawiając z kościoła Bona tylko apsydę, boczne drzwi (przestawione) i jedno z okien. Po epidemii z lat 1575/1576 doża i Serenissima Signoria odwiedzili kościół w dniu jego patrona, aby podziękować za jego wstawiennictwo. Fasada, wzniesiona w latach 1765–1771 przez Giorgia Fossatiego i Bernardina Maccaruzziego, nawiązuje swym wyglądem do fasady scuoli[4].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Fasada[edytuj | edytuj kod]
Monumentalna fasada kontrastuje ze skromnym wyglądem położonej obok Scuoletty San Rocco[6]. Pierwotnie utrzymana była w stylu Maura Codussiego. Jest podzielona na trzy części pilastrami, podtrzymującymi belkę, wzdłuż której biegł niegdyś napis „SU (M) MO ET EXCELSO DEO DEVOTA, H (A) EC SCOLA PIE VIVIT ET SANCTO ROCHO HIC IACENTI EIUS PATRONO MCCCCLXXXXIIII ”, umieszczony obecnie u podstawy z prawej strony kościoła. Portal, ozdobiony na ościeżach zwojami akantu, ptakami i innymi symbolicznymi wyobrażeniami w stylu lombardzkim, został zwieńczony zaokrągloną lunetą[5]. Zdobiące fasadę posągi przedstawiają czterech weneckich świętych: Wawrzynca Iustinianiego, pierwszego patriarchę Wenecji, Grzegorza Barbarigo, biskupa Padwy i kardynała, Piotra Orseolo, dożę w latach 976–978 i Gerarda Sagredo, który został patronem Węgier[4]. W górnej fasady widnieje płaskorzeźba Św. Roch pomagający chorym dłuta Giovanniego Marii Morlaitera[7].
Kampanila[edytuj | edytuj kod]
Kampanila została zbudowana przez Bona w 1494 roku. Jest wysoka na 29 metrów i ma zestaw dzwonów uruchamianych ręcznie.
Wnętrze[edytuj | edytuj kod]
Giovanni Antonio Scalfarotto tylko częściowo zmienił wnętrze, gdzie zwłaszcza kaplice boczne zachowały swój XV/XVI-wieczny wystrój[6].
Prezbiterium[edytuj | edytuj kod]
Najważniejszym artystycznie elementem wnętrza jest prezbiterium, w którym dominuje monumentalny ołtarz główny z relikwiami św. Rocha. Na ścianach bocznych wyróżniają się płótna Jacopa Tintoretta[3]: Św. Roch uzdrawia dotkniętych zarazą, Św. Roch uzdrawia zwierzęta, Św. Roch w więzieniu pocieszany przez anioła i Św. Roch na pustyni[8]. Freski na sklepieniu kopuły namalował Giuseppe Angeli[4].
- Wystrój
-
Ołtarz główny -
Relikwiarz św. Rocha -
Giuseppe Angeli, Przemienienie Pańskie -
Giuseppe Angeli, freski na kopule
_-_Cappella_maggiore.jpg)
_-_%E2%80%9CTomba_con_pala_d%E2%80%99altare%E2%80%9D_di_San_Rocco.jpg)
_-_Cappella_maggiore_-_Soffitto_dell%27absida.jpg)
_-_Cappella_maggiore_-_Il_soffitto_della_cupola..jpg)
- Obrazy Tintoretta
-
Św. Roch uzdrawia dotkniętych zarazą -
Św. Roch dotknięty zarazą -
Św. Roch uzdrawia zwierzęta -
Św. Roch w więzieniu pocieszany przez anioła
_-_San_Rocco_risana_gli_appestati.jpg)
_-_San_Rocco_colpito_dalla_peste_-_Tintoretto.jpg)
_-_San_Rocco_risana_gli_animali.jpg)
Nawa[edytuj | edytuj kod]
Okazałe, wielkowymiarowe panele Giovanniego Antonia Fumianiego widnieją na lewej ścianie i suficie nawy. Obraz Św. Krzysztof i św. Marcin na koniu namalował Il Pordenone. Płótno Chrystus przy sadzawce Bethesdy, umieszczone na południowej ścianie nawy jest dziełem Jacopa Tintoretta[4]. Kolejne jego obrazy znajdują się po obu stronach organów: Św. Roch przed obliczem papieża (po lewej stronie) i Zwiastowanie (po prawej)[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Le Chiese delle Diocesi italiane: Chiesa di San Rocco. chieseitaliane.chiesacattolica.it. [dostęp 2020-02-23]. (wł.).
- ↑ Avery 1966 ↓, s. 114 –115.
- ↑ a b c Fondo Ambiente Italiano: Chiesa di San Rocco. fondoambiente.it. [dostęp 2020-02-23]. (wł.).
- ↑ a b c d e f Jeff Cotton: San Rocco. churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2020-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-18)]. (ang.).
- ↑ a b Venezia Unica – The official tourism website of the City of Venice: Chiesa di San Rocco. events.veneziaunica.it. [dostęp 2020-02-23]. (wł.).
- ↑ a b Zucchoni 1993 ↓, s. 60.
- ↑ ARTE.it: Chiesa di San Rocco. arte.it. [dostęp 2020-02-23]. (wł.).
- ↑ a b Stefańska 1980 ↓, s. 119.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Harold Avery. Plague churches, monuments and memorials. „Proceedings of the Royal Society of Medicine Journal”. Nr 1. 59 (2), February 1966. SAGE Publications. PMID: 5906745. (ang.).
- Danuta Stefańska: Wenecja i okolice. Przewodnik turystyczny. Wyd. I. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1980.
- Guido Zucchoni: Venezia: guida all'architettura. Lupatoto: Arsenale Editrice, 1993. ISBN 978-88-7743-129-5. (wł.).
.jpg)