Kopalnia Węgla Kamiennego Carolus (Niedobczyce)
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
18 grudnia 1838 roku |
| Data likwidacji |
Po 1914 roku (włączenie do kopalni Hoym/Ignacy) |
| Dyrektor |
Karol Schtrachwitz, Karol Kuh, Fryderyk Wilhelm Grundmann, Hugon zu Hohenloge - Oehringen i inni |
Kopalnia Węgla Kamiennego Carolus (Karol) – nieczynna kopalnia węgla kamiennego w pobliżu Niedobczyc[1][2][3] (współcześnie dzielnica Rybnika) działająca w latach 1838 – 1875. Po tym czasie włączona do kopalni Hoym (Ignacy), z którą sąsiadowała i dzieliła pokłady.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pole górnicze zostało nadane 18 grudnia 1838 r.[1][2][4] Początkowo kopalnia należała do hrabiego Karola Schtrachwitza – radcy Cuno z Raciborza i innych przedsiębiorców, w tym czasie wydobycie było niewielkie[5]. W 1855 roku Karol Kuh nabył 65 kuksów[6]. W tym samym roku wybudowano szyb Karol, a jego nadszybie zostało połączone drogą brukowaną z dojazdem prowadzącym do kopalni Hoym[5]. Ze względu na stwierdzenie nieznacznej wysokości otwartego pola oraz tego, „że czasy nie są zachęcające do budowy nowego poziomu” kopalnię zamknięto pod koniec 1859 r.[5] Wydobycie w tym roku wynosiło: 1696 beczek (ok. 339 ton) węgla wszystkich rodzajów[5].
W 1868 r. kopalnia została wydzierżawiona przez właściciela kopalni Hoym[7][8][9]. Umowę dzierżawną zawarto w październiku tegoż roku między Grundmannem ze strony kopalni „Hoym” oraz Heitzem ze strony kopalni „Carolus”[7]. Kopalnia była ponownie eksploatowana w latach 1868 – 1875. Wydobycie w 1873 r. wynosiło 15 tys. ton węgla[6]. W 1878 r. kopalnię nabył Fryderyk Wilhelm Grundmann, a po jego śmierci w 1887 roku przeszła na własność jego spadkobierców[7]. W 1890 roku właścicielem kopalni został książę Hugon zu Hohenlohe-Oehringen[6] na Ujeździe[8]. Odtąd kopalnia należała do książęcego dominium przemysłowego „Montanwerke des Fürsten Hugo zu Hohenlohe, Herzogs von Ujest”, które miało swoją siedzibę w Sławięcicach[8]. W 1914 r. kopalnia przeszła na własność Czernickiego Towarzystwa Węglowego[10]. Po tym czasie eksploatowano ją razem z kopalnią Hoym-Laura[2][3][4][7][11].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Historia Kopalni "Ignacy" - Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Górnictwa oddział Rybnik [online], www.sitg.rybnik.pl [dostęp 2023-12-31].
- ↑ a b c KWK Ignacy [online], www.gliwiczanie.pl [dostęp 2023-12-31].
- ↑ a b Andrzej Adamczyk, Reden Mariahilf. Biertułtowskie kopalnie, Rybnik 2005, s. 20-28 [dostęp 2023-07-23].
- ↑ a b Mateusz, Kopalnie w Rybniku - Rybnik [online], 24 marca 2021 [dostęp 2023-12-31] (pol.).
- ↑ a b c d Stanisław Kossuth, Górnictwo węglowe na Górnym Śląsku w połowie XIX wieku, 1965, s. 290 [dostęp 2024-01-01].
- ↑ a b c Otwórz Książkę - Słownik historyczny kopalń węgla na ziemiach polskich - Jerzy E. Jaros [online], otworzksiazke.pl, s. 33–34 [dostęp 2024-01-01].
- ↑ a b c d Historia kopalni [online], Zabytkowa Kopalnia IGNACY [dostęp 2023-12-31].
- ↑ a b c KWK „Ignacy” w Rybniku — Fundacja Kopalń Zlikwidowanych w Rybnickim Okręgu Węglowym [online], fkzrow.pl [dostęp 2023-12-31].
- ↑ Zabytkowa Kopalnia Ignacy w Rybniku - Mojhistorycznyblog.pl [online], mojhistorycznyblog.pl [dostęp 2023-12-31].
- ↑ Stowarzyszenie zabytkowej Kopalni Ignacy: Przeszłość. [dostęp 2011-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-03)]. (pol.).
- ↑ Mateusz Markowski, Plac Pary w Rybniku - jedyne takie miejsce w Europie [online], Magazyn WhiteMAD - moda, architektura, design w jednym miejscu, 3 sierpnia 2023 [dostęp 2023-12-31] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy E. Jaros, Słownik historyczny kopalń węgla na ziemiach polskich, wyd. II poprawione i zaktualizowane, Katowice: Śląski Instytut Naukowy, 1984, s. 33–34 [dostęp 2023-07-25] (pol.).
- Stanisław Kossuth, Górnictwo węglowe na Górnym Śląsku w połowie XIX wieku, Wydawnictwo "Śląsk", 1965, s. 290 [dostęp 2023-07-25].
