Kopalnia Węgla Kamiennego Mikulczyce
 Kopalnia Donnersmarckhütte, cechownia, wieże szybów Adolf i Elisabeth (przed 1915) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Adres |
ul. Kopalniana[1] |
| Data założenia |
1906 |
| Data likwidacji |
1 października 1960 (połączenie z KWK Rokitnica) |
Położenie na mapie Zabrza  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
 50°20′29,5″N 18°47′20,8″E/50,341528 18,789111
| |
Kopalnia Węgla Kamiennego Mikulczyce (Donnersmarckhütte do 1927 roku[2], Abwehr[1] w latach 1927–1945[2]) – kopalnia węgla kamiennego w Zabrzu-Mikulczycach, założona w 1906 roku, 1 października 1960 połączona z Kopalnią Węgla Kamiennego Rokitnica.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kopalnia została utworzona 22 sierpnia 1906 roku pod nazwą Donnersmarckhütte[3] AG[1]. Połączono wówczas pola górnicze: Zabrze (nadane 19 września 1870 roku), Neue Abwehr (nadane 30 października 1870 roku), Deutsch Lothringen (nadane 10 stycznia 1871 roku), Saargemünd[3] (nadane 12 kwietnia 1871 roku)[2] i Jungfrau Metz (nadane 31 stycznia 1872 roku)[3]. Budowa szybów została rozpoczęta w 1901 roku, a eksploatacja była prowadzona w 1903 roku w rejonie pola Neue Abwehr[2]. Szyb Adolf (późniejszy Jan) zgłębiono w latach 1901–1906, a szyb Elisabeth (późniejszy Bolesław) powstał w latach 1906–1912[1]. Wydobycie w 1913 roku wyniosło 944 823 ton[2]. Zakład należał do przedsiębiorstwa Donnersmarckhütte AG[2], następnie do Gwarectwa Castellengo-Abwehr od 1927 roku[2]. Wydobycie w 1938 roku wyniosło 1 351 705 t[2]. W 1945 roku kopalnia przyjęła nazwę Mikulczyce[2] i od tegoż roku należała do Zabrzańskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego[2]. 1 października 1960 zakład został połączony z Kopalnią Węgla Kamiennego Rokitnica i utworzył Kopalnię Węgla Kamiennego Mikulczyce-Rokitnica[2], którą następnie 1 stycznia 1970 roku połączono z Kopalnią Węgla Kamiennego Ludwik-Concordia (zob. KWK Ludwik) pod nazwą Kopalni Węgla Kamiennego Rokitnica[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Po kopalni zachował się kompleks budynków w pobliżu nadszybi oraz budynki socjalno-administracyjne z początku XX wieku[1], w tym wartościowy budynek cechowni z 1908 roku[1]. Do gminnej ewidencji zabytków wpisano: budynek cechowni z łaźnią i szatnią, maszynownię szybu Jan, kompresorownię, halę napraw i rozdzielnię, łaźnię oraz kotłownię z siłownią[4].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Maszynownia szybu Jan (2017) -
Pozostałości wieży szybu Jan (2017) -
Cechownia (2017) -
Łaźnia (2017) -
Zabudowania kopalni (2017) -
Kopalniana kotłownia (2017) -
Zabudowania przy kotłowni (2017)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Sławomir Brzezicki, Christine Nielsen: Zabytki sztuki w Polsce: Śląsk. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, 2006, s. 1066. ISBN 83-922906-1-5.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Jaros 1984 ↓, s. 77.
- ↑ a b c Jaros 1984 ↓, s. 76.
- ↑ UCHWAŁA NR V/41/19 RADY MIASTA ZABRZE z dnia 4 lutego 2019 r. w sprawie przyjęcia „Programu Opieki nad Zabytkami Miasta Zabrze na lata 2019–2022”. „Dziennik Urzędowy Województwa Śląskiego”. Poz. 1414, s. 129, 2019-02-13.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Jaros: Słownik historyczny kopalń węgla na ziemiach polskich. Katowice: Śląski Instytut Naukowy, 1984. ISBN 83-00-00648-6.
