Kończyna dolna
 |
Ten artykuł należy dopracować |
Kończyna dolna (łac. membrum inferior) – narząd podpory ciała i lokomocji człowieka.
W toku ewolucji, w wyniku uzyskania przez człowieka pionowej postawy ciała, jego masa została oparta na podeszwach stóp. Skutkiem tego było przekształcenie kośćca oraz mięśni kończyny tylnej w główny narząd podporowy służący do przemieszczania się.
Topograficznie w skład kończyny dolnej wchodzą:
- biodro,
- udo,
- podudzie (goleń),
- stopa.
Układ kostny[edytuj | edytuj kod]
W skład kończyny dolnej wchodzą następujące kości:
Kościec biodra:
- kość biodrowa (os ilium)
Kościec uda:
- kość udowa (femur)
- rzepka (patella)
Kościec podudzia:
- kość piszczelowa (tibia)
- kość strzałkowa (fibula)
Kościec stopy:
Kości stępu (ossa tarsi)
- kość skokowa (talus)
- kość piętowa (calcaneus)
- kość łódkowata (os naviculare)
- kość sześcienna (os cuboideum)
- trzy kości klinowate (ossa cuneiformia): boczna, pośrednia i przyśrodkowa.
Kości śródstopia (ossa metatarsalia)
- Kość śródstopia od I do V
Kości palców (ossa digitorum pedis)
Kość udowa łączy się z kośćmi podudzia w stawie kolanowym. Kończyna dolna łączy się z tułowiem za pośrednictwem obręczy utworzonej przez miednicę.
Układ mięśniowy[edytuj | edytuj kod]
Patrz: Mięśnie kończyny dolnej
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
