Krucjaty Billy’ego Grahama we Francji

Dodaj linki
To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Graham w 1954

Krucjaty Billy’ego Grahama we Francji – kampanie ewangelizacyjne amerykańskiego ewangelisty Billy’ego Grahama we Francji. Francja była jednym z częściej odwiedzanych przez Grahama krajem Europy Zachodniej. Pierwsza kampania odbyła się w 1955 roku, następne w latach 1963 i 1986. Podczas ostatniej wizyty zgromadziło się ponad sto tysięcy ludzi. Nazywany był zarówno „czarującym kaznodzieją”, jak i „fundamentalistycznym eksportem”, porównywano go z papieżem Janem Pawłem II.

Amerykański protestantyzm a Francja[edytuj | edytuj kod]

Amerykański protestantyzm przejawiał zainteresowanie Francją od początku XIX wieku. Kraj ten jawił się jako wielki cel dla amerykańskich ewangelistów. Adoniram Judson, jeden z pierwszych baptystycznych działaczy we Francji, w 1832 roku ocenił, że zewangelizowana Francja będzie oddziaływać na wszystkie klasy inteligencji w Europie[1]. Nawrócenie Francji postrzegane było w Ameryce jako pokonanie ateizmu na jego własnym gruncie. Po II wojnie światowej nawróceniem Francji z ateizmu zainteresowany był amerykański prezydent Eisenhower i inni politycy amerykańscy w czasach zimnej wojny. Był to dla nich cel bardziej polityczny niż religijny, ponieważ ateizm postrzegany był w Ameryce jako pierwszy krok w stronę komunizmu. Nawrócenie Francji z ateizmu jawiło się dla amerykańskich polityków jako nawrócenie od fascynacji komunizmem[2].

Celem Billy’ego Grahama było dotarcie do ludzi niewierzących. Francja była jednym z większych i zarazem najbardziej zsekularyzowanych krajów Europy Zachodniej. Czyniło to ją jednym z pierwszych celów dla amerykańskiego ewangelisty na kontynencie europejskim[1].

Krucjaty Grahama[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy odwiedził Francję w 1954 roku. Była to krótka wizyta podczas podróży po Europie[3], podjęta po zakończeniu krucjaty w Londynie. W ramach podróży po Europie odwiedził: Glasgow, Helsinki, Sztokholm, Kopenhagę, Amsterdam, Frankfurt, Düsseldorf, Berlin i Paryż[4]. Do Paryża przybył 30 czerwca, nie przeprowadził tu żadnego otwartego spotkania, spotkał się jedynie w Palais de Chaillot z dwoma tysiącami siedmiuset francuskojęzycznymi pastorami i protestanckimi liderami z Francji, Belgii oraz Szwajcarii[1][5].

W następnym roku przeprowadził pierwszą wielką kampanię ewangelizacyjną we Francji. Odbyła się ona w hali sportowej Vélodrome d'Hiver, 5-9 czerwca. Cieszyła się zainteresowaniem ze strony mediów[1].

12-26 maja 1963 roku przeprowadził kolejną kampanię ewangelizacyjną, każdego dnia w innym mieście: Montauban, Douai, Paryż, Nancy, Tuluza, Lyon, Miluza. Według szacunków ekipy Grahama w tej kampanii uczestniczyło sześćdziesiąt tysięcy ludzi[1].

Największa kampania miała miejsce w roku 1986, odbyła się 20-27 września. Przygotowania do niej trwały od 1983 roku. Przybyło ponad sto tysięcy słuchaczy, ponadto w 31 miejscach Francji zgromadziło się około kolejnych dwustu tysięcy, by słuchać amerykańskiego ewangelisty dzięki przekazom satelitarnym[1]. Podczas tej wizyty Billy Graham spotkał się z prezydentem Mitterandem[1].

Oprócz tego, do krucjat przeprowadzanych przez Grahama we Francji można doliczyć krucjatę globalną z 1995 roku, przeprowadzaną za wykorzystaniem łączy satelitarnych[1][3].

Billy Graham w swojej biografii „Taki, jaki jestem” poświęca niewiele uwagi Francji, co może świadczyć, że Francja nie odgrywała ważnej roli w jego misyjnych planach. Francuski historyk, Sebastien Fath, specjalista od ewangelikalnego protestantyzmu, twierdzi jednak że Francja odgrywała ważniejszą rolę niż wskazuje na to biografia Grahama[1].

Oceny[edytuj | edytuj kod]

Sébastien Fath, specjalista od historii ewangelikalnego protestantyzmu we Francji, autor kilku prac na temat Grahama

We francuskiej prasie Grahama nazywano „głoszącym chłopcem”, „czarującym kaznodzieją”, „ewangelikalnym stachanowcem”, „fundamentalistycznym eksportem”[1].

W 1954 roku francuski dziennikarz Marcel Cheminade ocenił, że Graham jest prawdziwym amerykańskim idolem, bardziej popularnym niż Rudolf Valentino bądź Frank Sinatra[1]. Henri Fesquet na łamach „Le Monde” w 1955 roku napisał, że Graham ma „ducha adaptacji” i pochwalił francuskich protestantów za zaproszenie go do Francji[1].

André Wurmser na łamach komunistycznego „L’Humanité” jeszcze przed rozpoczęciem pierwszej krucjaty we Francji napisał, że mamy do czynienia z zagranicznym przedsięwzięciem, które nawet nie ukrywa, że jest polityczną agendą. Następca Barnuma manipuluje ludzkimi uczuciami, aby zapewnić bezpieczeństwo dla amerykańskich kapitalistów. Jego zdaniem inspiratorem krucjat był senator McCarthy[6].

Najbardziej krytyczną ocenę Grahama dał francuski pisarz i filozof, Roland Barthes, w roku 1957. Zarzucił mu, że Bóg którego głosi nie ma nic wspólnego z tomizmem. Barthes argumentował, że w historii zachodniego chrześcijaństwa, zarówno katolicyzmu jak i protestantyzmu, wielką rolę zawsze odgrywał arystotelizm. Graham z tym zerwał, postawił na magię słowa i muzyczną oprawę. W jego kazaniach nie ma też perswazji, zastąpiona została przez sugestię. W usłudze Grahama przewijają się trzy wielkie fazy każdej religijnej akcji: oczekiwanie, sugestia i inicjacja. Wypowiada bardzo proste tautologiczne stwierdzenia, w stylu „Bóg jest Bogiem”. Jeżeli Bóg rzeczywiście przemawia przez usta Grahama, to jest głupim Bogiem[7]. Jego zdaniem kampanie Billy’ego Grahama we Francji po części są wynikiem makkartystycznego epizodu w USA[2]. Zarzucał też, że przybył do Francji za namową prezydenta Eisenhowera[2].

Francuscy protestanci na ogół pozytywnie oceniali krucjaty Grahama, jednak ze środowiska ewangelikalnego wyszło kilka krytycznych ocen zarzucających mu nadmierny ekumenizm[1]. Pozytywne oceny wyszły ze środowiska katolickiego, ze strony takich osób jak historyk Daniel Rops. Jednak w 1963 roku nie wszystkie głosy ze strony katolickiej były tak pozytywne jak Ropsa. Część twierdziła, że katolicy nie powinni uczestniczyć w krucjatach Grahama[1].

W roku 1986 reakcje były o wiele cieplejsze, nazywano go ewangelikalnym papieżem i porównywano z Janem Pawłem II[1]. Centrowy dziennik „France Soir” 22 września 1986 roku ocenił, że wraz z Janem Pawłem II Graham jest jednym z największych kaznodziejów współczesnego świata[1]. Kampania z roku 1986 najbardziej krytycznie oceniona została na łamach centrolewicowego „Le Monde”. Dziennikarz Henry Tincq napisał: „Moja rada jest taka: Wracaj do Ameryki i zapomnij o twoich planach dla Francji”[8].

Sebastien Fath, zauważył, że w 1945 roku ewangelikalni protestanci liczyli około pięćdziesiąt tysięcy wyznawców, natomiast 60 lat później – czterysta tysięcy[9]. Jego zdaniem jest to w znacznej mierze zasługa Grahama. Krucjaty Grahama ujawniły, że Kościół katolicki nie jest już przeciwnikiem dla ewangelikalnego chrześcijaństwa. Ujawniły również, że nie istnieje już tradycyjny front pomiędzy katolicyzmem a protestantyzmem. Krytyczne głosy wobec Grahama tłumaczył kulturowym antyamerykanizmem (w większym stopniu dało to znać w krajach skandynawskich)[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Sébastien Fath, Billy Graham’s global impact on western continental Europe. The example of France ASCH 2007 Conference (Salt Lake City), 14 kwietnia 2007.
  2. ↑ a b c Roland Barthes: The Eiffel Tower: And Other Mythologies. University of California Press, 1997, s. 66. ISBN 0-520-20982-6.
  3. ↑ a b Billy Graham Crusade Chronology. BGEA. [dostęp 2012-11-17]. (ang.).
  4. ↑ Sandra Donovan: Billy Graham. Twenty-First Century Books, 2006, s. 62. ISBN 978-0-8225-5953-5.
  5. ↑ Billy Graham: Taki, jaki jestem. (przeł.) J. Marcol. Wydawnictwo THEOLOGOS, 2010, s. 289. ISBN 978-83-927002-5-8.
  6. ↑ André Wurmser. Le prédicateur du monde libre. „L’Humanité”, s. 1, 4 czerwca 1955. 
  7. ↑ Roland Barthes: The Eiffel Tower: And Other Mythologies. University of California Press, 1997, s. 63-64. ISBN 0-520-20982-6.
  8. ↑ Robert P. Evans, Media Opposition and Bombings Fail to Damage Graham’s Paris Crusade, Christinity Today, September 11, 1986, s. 58.
  9. ↑ Sébastien Fath. Evangelical Protestantism in France: An Example of Denominational Recomposition?. „Sociology of Religion”. 66 (4), s. 399-418, zima 2005. Oxford University Press. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Sebastien Fath, Billy Graham, pape protestant?, Paris: Albin Michel, 2002.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krucjaty_Billy’ego_Grahama_we_Francji&oldid=73151491”