Lechosław Domański

Lechosław (Leszek) Jan Józef Domański

Zeus

Leszek Domański ps. Zeus
Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1913 Janów Podlaski
Data i miejsce śmierci	prawd. maj 1941 Mińsk
Stopień harcerski	harcmistrz
Organizacja harcerska	ZHP
Naczelnik (p.o.)
Okres sprawowania	od 1939 do 1939
Poprzednik	Zbigniew Trylski
Następca	Florian Marciniak

Lechosław (Leszek) Jan Józef Domański ps. „Zeus” (ur. 24 czerwca 1913 w Janowie Podlaskim, zm. prawd. w maju 1941) – harcmistrz, bohater książki Kamienie na szaniec, geograf, przewodniczący Pogotowia Harcerzy, członek pierwszej wojennej Głównej Kwatery Harcerzy ZHP – Pasieki Szarych Szeregów, wizytator Polski Wschodniej.

Wczesne lata

Był synem lekarza powiatowego Zygmunta Domańskiego i Jadwigi z Mirowiczów. Trzy lata swego dzieciństwa spędził z rodziną w Rosji, w kurortach w Anapie i Teodozji, gdzie wyleczył się z krzywicy. Po powrocie do kraju zamieszkał początkowo w Siedlcach, a następnie w Krasnymstawie. W 1925 roku podjął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Nowogródku, gdzie jego ojciec został wojewódzkim inspektorem lekarskim. Tam też wstąpił do harcerstwa, do 1. Nowogródzkiej Drużyny Harcerzy. W tym okresie nawiązał też kontakty z 13. Wileńską Drużyną, słynną Czarną Trzynastką.
Po pięciu latach, po śmierci ojca, wraz z matką oraz bratem przeniósł się do Warszawy. Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, po czym przeniósł się na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy. Ciężka choroba (tyfus oraz zapalenie opłucnej) zmusiła go do przerwania nauki. Po powrocie do zdrowia kontynuował naukę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie.

Harcerstwo

W Wilnie działał w harcerstwie, był przybocznym drużynowego Czarnej Trzynastki. Uczestniczył m.in. w Zlocie Skautowym w Pradze oraz IV Światowym Zlocie Skautowym Jamboree na Węgrzech. W 1935 roku ukończył kurs instruktorów zuchowych. W roku następnym został kierownikiem Wydziału Kształcenia Starszyzny Chorągwi Wileńskiej. Brał udział w wyprawie instruktorskiej do Stanów Zjednoczonych. W 1937 roku został mianowany harcmistrzem. Również pod koniec tego roku został p.o. Kierownika Wydziału Drużyn Głównej Kwatery Harcerzy.

W 1938 roku objął funkcję komendanta Szczepu 23. WDH przy Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, w którym był nauczycielem geografii. Według Aleksandra Kamińskiego miał niezwykle dobry kontakt z młodzieżą. Kładł nacisk na rozwój własnej osobowości oraz dbał o rozwijanie pasji swoich uczniów.

W sierpniu 1939 roku objął kierownictwo Komisji Pogotowia oraz funkcję p.o. Naczelnika Harcerzy po wyjeździe Zbigniewa Trylskiego z kraju oraz zmobilizowaniu szefa Głównej Kwatery Harcerzy, Tadeusza Borowieckiego. Po apelu pułkownika Romana Umiastowskiego. W dniu 6 września 1939 r. wyruszył z batalionem harcerskim w kierunku Mińska Mazowieckiego. Po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939) i rozwiązaniu batalionu, powrócił do Warszawy na początku października i od razu zaczął nawiązywać konspiracyjne kontakty. Został członkiem kierownictwa Szarych Szeregów.

Aresztowanie i śmierć

W marcu 1940 r. wyruszył do Wilna, by poznać sytuację tamtejszego podziemnego harcerstwa. Podczas przekraczania granicy litewsko-białoruskiej w Ejszyszkach został aresztowany a następnie osadzony w więzieniu w Lidzie. W maju 1940 r. przewieziony do więzienia NKWD w Mińsku i tu wielokrotnie przesłuchiwany nie przyznał się do zarzucanych mu czynów (m.in. działania przeciwko sowieckiej władzy). W 1941 roku Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR wydało na niego wyrok śmierci przez rozstrzelanie. Zginął prawdopodobnie w maju 1941 roku.

Bibliografia

• Anna Borkiewicz-Celińska: Batalion „Zośka”. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990, s. 33, 44, 48–50, 52, 53, 56, 62, 64, 102, 166. ISBN 83-06-01851-6.
• Zygmunt Głuszek: Szare Szeregi. Słownik biograficzny. Tom I. Warszawa: Oficyna Wydawniczy RYTM, 2006, s. 62–68. ISBN 978-83-7399-213-9.

Linki zewnętrzne

• Wspomnienia o L.Domańskim. lida.hrodna.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-11)].