Leopold Toruń

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leopold Toruń
podpułkownik inżynier saperów podpułkownik inżynier saperów
Data i miejsce urodzenia

15 października 1887
Nowy Sącz

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 1955
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie,
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie,
I Korpus Polski,

Jednostki

3 Pułk Piechoty,
MSWoj.,
1 Pułk Saperów,
Dep.Bud.MSWoj.

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Leopold Władysław Jędrzej Toruń[a] (ur. 15 października 1887 w Nowym Sączu, zm. 13 czerwca 1955 w Warszawie) – podpułkownik inżynier saperów Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 października 1887 w Nowym Sączu[1][2]. Był synem Wojciecha (1863-1934, urzędnik kolejowy) i Katarzyny z domu Nazimek (1861-1939) oraz bratem Władysława (1889-1924, podpułkownik obserwator Wojska Polskiego) i Stanisława (ur. 1891, podpułkownik dyplomowany piechoty)[2][3]. Miał także siostry[4].

Zdał maturę w C. K. Wyższej Szkole Realnej we Lwowie[2]. Studiował na Wydziale Budowy Dróg i Mostów Politechniki Lwowskiej, gdzie uzyskał tytuł inżyniera w 1912[2]. Był zatrudniony w C. K. Namiestnictwie i w zarządzie miejskim Lwowa[2].

Od 1908 należał do Związku Walki Czynnej[2]. Był członkiem Polskiego Stronnictwa Postępowego, w tym lwowskiego oddziału KTSSN, członkiem i kwestorem Polskiego Skarbu Wojskowego[2].

Podczas I wojny światowej 6 sierpnia sierpnia 1914 przystąpił do oddziałów strzeleckich[2]. Potem był przydzielony do Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego[2]. Mianowany chorążym kancelaryjnym 1 lipca 1915[2]. Od 6 listopada 1915 był oficerem werbunkowym w Miechowie[2]. Awansowany na podporucznika kancelaryjnego z dniem 1 grudnia 1916[2]. W okresie od 6 kwietnia do 4 czerwca 1917 pełnił stanowisko kierownika PUZ w Kielcach[2]. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 przystąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego[2]. W jego szeregach był żołnierzem 1 kompanii karabinów maszynowych 3 pułku piechoty[2]. W bitwie pod Rarańczą w połowie lutego 1918 przeszedł front[2]. W trakcie bitwy pod Kaniowem w maju 1918 został wzięty do niewoli niemieckiej, z której wkrótce zbiegł, po czym wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji[2].

25 października 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika[2]. Został przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. 7 maja 1919 został zwolniony do rezerwy[2]. Po wojnie z 1920 był majorem w 1 pułku saperów[2]. Został awansowany na stopień podpułkownika w korpusie inżynierii i saperów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6]. Jako oficer nadetatowy 1 pułku saperów był kierownikiem Kierownictwa Rejonu Inżynierii i Saperów Warszawa-Miasto[7][8][2]. W grudniu 1925 przeniesiony do rezerwy[2]. W 1934 jako podpułkownik rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer po ukończeniu 40 roku życia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[9].

Od 2 czerwca 1927 był dyrektorem Funduszu Kwaterunku Wojskowego[4][2]. Po 1929 był szefem szefa Departamentu Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych[4][2][3]. Członek Głównego Sądu Koleżeńskiego Związku Legionistów Polskich od 1936[10].

Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 przedostał się przez Węgry do Francji, a po jej kapitulacji w 1940 trafił do Wielkiej Brytanii[2]. Był oficerem Stacji Zbornej Oficerów Rothesay Polskich Sił Zbrojnych. Od 1942 był dyrektorem Polskiej Szkoły Architektury przy University of Liverpool[4][3][2].

Po zakończeniu wojny w 1945 przybył do Polski[2]. Był wykładowcą na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej[3][2]. Był dyrektorem technicznym CZB Przemysł[4]. Pracował w Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego[4].

Zmarł 13 czerwca 1955 w Warszawie[2]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 15 czerwca 1955[3][2] (kwatera 222-6-15)[11]. Miał syna[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jego bracia Stanisław i Władysław początkowo widnieli pod nazwiskiem „Toroń”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 163.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah Leopold Władysław Jędrzej Toruń. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-08-27].
  3. ↑ a b c d e Cmentarz Stare Powązki: WOJCIECH TORUŃ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-08-27].
  4. ↑ a b c d e f g Leopold Toruń. Nekrolog. „Życie Warszawy”. Nr 140, s. 6, 14 czerwca 1955. 
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 905.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 827.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 873, 902.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 797, 825.
  9. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 163, 824.
  10. ↑ Związek Legionistów Polskich : 1936-1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
  11. ↑ Cmentarz Stare Powązki: WOJCIECH TORUŃ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-10-24].
  12. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 873. Tu dwukrotnie.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 797. Tu czterokrotnie.
  15. ↑ Odznaczenie pułkownika inż. Torunia. „Wschód”. Nr 74, s. 2, 10 lutego 1938. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leopold_Toruń&oldid=73170310”