Linia kolejowa Durrës – Peqin

Linia kolejowa
	Durrës – Peqin
	Dane podstawowe
Zarządca	Hekurudha Shqiptare
Długość	42,6 km
Rozstaw szyn	1435 mm
	; Stacja kolejowa w Rrogozhinë
	Historia
Lata budowy	1940–1947
Przebieg
Legenda
eksploatowana / istniejąca

Linia kolejowa Durrës – Peqin (alb. Hekurudha Durrës – Peqin) – jednotorowa, niezelektryfikowana linia kolejowa w Albanii, łącząca portowe miasto Durrës ze śródlądowym miastem Peqin.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Przed II wojną światową[edytuj | edytuj kod]

Przed II wojną światową w Albanii nie było ani jednej normalnotorowej linii kolejowej^[1]. 27 kwietnia 1940 r. okupujące Albanię Włochy rozpoczęły w Kavai budowę normalnotorowej linii kolejowej, mającej połączyć Durrës z Elbasanem. W uroczystej inauguracji prac budowlanych wziął udział premier Shefqet Vërlaci i inni przedstawiciele rządu jak np. Xhafer Ypi i Maliq Bushati. Plan zakładał otwarcie linii do końca 1941 r., jednak takie zamierzenie nie mogło zostać zrealizowane. Niepowodzenia armii włoskiej w wojnie z Grecją i dalszy przebieg wojny nie pozwoliły na szybkie ukończenie prac^[2]^[3]. Mimo trudności prace były jednak prawdopodobnie kontynuowane, gdyż w 1943 r. Wehrmacht dostarczył do Albanii lokomotywę parową typu Bayerische BB II, która miała pomóc w budowie linii^[4]. Nie jest pewne, czy V36 – pierwsza normalnotorowa lokomotywa spalinowa w Albanii – dostarczona została do kraju w czasie wojny, czy już w 1948 r. w ramach reparacji^[5].

Po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]

Budowę linii do Peqinu wznowiono z pomocą Jugosławii, po tym, jak w lipcu 1946 r. zawarto dwustronne porozumienie między Albanią a tym krajem. W zamian za udzielone kredyty i pomoc ekspertów, Albania miała dostarczać Jugosławii towary^[6]. Jugosłowianie byli zainteresowani importem ropy naftowej drogą kolejową z Kuçovy do Adriatyku. Jugosławia dostarczyła Albanii materiały niezbędne do dokończenia budowy linii i jej eksploatacji, w tym lokomotywy (dwie typu SHS 20 i jedną lokomotywę-cysternę z 1911 r. produkcji Hohenzollern)^[7] oraz 69 wagonów należących wcześniej do Jugoslovenskich Državnych Železnic i 24 kilometry szyn. Związek Radziecki przekazał z kolei Albanii cztery lokomotywy parowe typu BBÖ 270 z Austrii^[8].

Prace budowlane rozpoczęto 1 maja 1947 r.^[9] Szybkie zakończenie budowy było możliwe dzięki pracom wykonanym w czasie włoskiej okupacji. Na budowie linii pracowało 30 000 ochotników, pracujących w zamian za podstawowe produkty spożywcze^[7]. Wielu z nich było nastolatkami, dlatego też linię nazywano „koleją młodych”^[6]. W uroczystości uruchomienia linii wziął udział premier Enver Hoxha^[2].

Dworzec w Durrës z 1947 r.^[10] znajdował się pierwotnie w śródmieściu miasta, w bezpośrednim sąsiedztwie portu. Zimą 1981 r. dworzec przeniesiono o 700 metrów na północ^[11].

Infrastruktura linii, podobnie jak pozostałych odcinków albańskiej sieci kolejowej, jest w bardzo złym stanie technicznym^[12].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ GerhardG. Gürsch GerhardG., Mit Bus und Bahn durchs Land der Skipetaren Reiseeindrücke von Albanien ; d. alban. Eisenbahn, Egglham 1986, s. 96, ISBN 978-3-922138-28-0, OCLC 74803010 [dostęp 2021-08-30] (niem.).
↑ ^a ^b :: T669.net – Hekurudha Shqiptare [online], www.t669.org [dostęp 2021-08-30] .
↑ OwenO. Pearson OwenO., Albania in Occupation and War From Fascism To Communism 1940-1945., I B Tauris & Co Ltd, 2006, s. 5, ISBN 978-1-84511-104-5, OCLC 149451907 [dostęp 2021-08-30] .
↑ RomanoR. Mölter RomanoR., Die vergessene Eisenbahn eine Reise in die Geschichte der albanischen Eisenbahnen 1916-2020, wyd. 1, Wien 2020, s. 82, ISBN 978-3-902894-87-8, OCLC 1152709421 [dostęp 2021-08-30] (niem.).
↑ Mölter, s. 87.
↑ ^a ^b ElidorE. Mëhilli ElidorE., From Stalin to Mao: Albania and the socialist world, Ithaca 2017, s. 39, ISBN 978-1-5017-0959-3, OCLC 987070654 [dostęp 2021-08-30] (ang.).
↑ ^a ^b Gürsch, s. 78.
↑ Mölter, s. 50–58.
↑ PandeliP. Çaçi PandeliP., Fjalor enciklopedik shqiptar, Tirana: Akademia e Shkencave e RPSSH, 1985, s. 364 (alb.).
↑ ArmandA. Vokshi ArmandA., Tracce dell’architettura italiana in Albania, 1925-1943, Firenze: DNA Editrice, 2014, s. 122–125, ISBN 978-88-903947-4-4, OCLC 909387478 [dostęp 2021-08-30] (wł.).
↑ Gürsch, s. 85.
↑ S.O.S i Hekurudhës Shqiptare | [online], Revista Monitor, 17 kwietnia 2016 [dostęp 2021-08-30] (alb.).

[1] GerhardG. Gürsch GerhardG., Mit Bus und Bahn durchs Land der Skipetaren Reiseeindrücke von Albanien ; d. alban. Eisenbahn, Egglham 1986, s. 96, ISBN 978-3-922138-28-0, OCLC 74803010 [dostęp 2021-08-30] (niem.).

[:0-2] :: T669.net – Hekurudha Shqiptare [online], www.t669.org [dostęp 2021-08-30] .

[3] OwenO. Pearson OwenO., Albania in Occupation and War From Fascism To Communism 1940-1945., I B Tauris & Co Ltd, 2006, s. 5, ISBN 978-1-84511-104-5, OCLC 149451907 [dostęp 2021-08-30] .

[4] RomanoR. Mölter RomanoR., Die vergessene Eisenbahn eine Reise in die Geschichte der albanischen Eisenbahnen 1916-2020, wyd. 1, Wien 2020, s. 82, ISBN 978-3-902894-87-8, OCLC 1152709421 [dostęp 2021-08-30] (niem.).

[5] Mölter, s. 87.

[:1-6] ElidorE. Mëhilli ElidorE., From Stalin to Mao: Albania and the socialist world, Ithaca 2017, s. 39, ISBN 978-1-5017-0959-3, OCLC 987070654 [dostęp 2021-08-30] (ang.).

[:2-7] Gürsch, s. 78.

[8] Mölter, s. 50–58.

[9] PandeliP. Çaçi PandeliP., Fjalor enciklopedik shqiptar, Tirana: Akademia e Shkencave e RPSSH, 1985, s. 364 (alb.).

[10] ArmandA. Vokshi ArmandA., Tracce dell’architettura italiana in Albania, 1925-1943, Firenze: DNA Editrice, 2014, s. 122–125, ISBN 978-88-903947-4-4, OCLC 909387478 [dostęp 2021-08-30] (wł.).

[11] Gürsch, s. 85.

[12] S.O.S i Hekurudhës Shqiptare | [online], Revista Monitor, 17 kwietnia 2016 [dostęp 2021-08-30] (alb.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]