Ljubomir Marić

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ljubomir Marić
Љубомир Марић
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1878
Galovići koło Kosjerić, Królestwo Serbii

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1960
Belgrad, Socjalistyczna Federacyjna Republika Jugosławii

Przebieg służby
Lata służby

1897–1939

Siły zbrojne

Królewskie Wojska Serbskie
Królewskie Wojska Jugosłowiańskie

Stanowiska

szef Sztabu Generalnego (1935-1936), minister wojny i marynarki (1936-1938)

Główne wojny i bitwy

I wojna bałkańska,
II wojna bałkańska,
I wojna światowa

Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Krzyż Wielki Orderu Orła Białego z mieczami (Serbia) Wielki Oficer Orderu Orła Białego z mieczami (Serbia) Wielki Oficer Orderu Gwiazdy Jerzego Czarnego (Serbia) Krzyż Wielki Orderu Świętego Sawy (Serbia) Order Lwa Białego I Klasy (Czechosłowacja) Order Lwa Białego II Klasy (Czechosłowacja) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Wielki Krzyż Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Zasługi Orła Niemieckiego (III Rzesza) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (wojenny 1938–1947) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Krzyż Komandorski Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania)

Ljubomir Marić (serb. Љубомир Марић, ur. 18 stycznia 1878 w Galovići koło Kosjerić, zm. 11 sierpnia 1960 w Belgradzie) – serbski generał, szef Sztabu Generalnego Jugosławii 1935–1936, minister wojny i marynarki 1936–1938.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył akademię wojskową w 1905. W I wojnie bałkańskiej był zastępcą szefa sztabu Dywizji Morawskiej, od 1913 do 1916 – szefem sztabu Dywizji Bregalnickiej. Następnie stał na czele Oddziału Operacyjnego Naczelnego Dowództwa i sztabu Dywizji Drińskiej (w 1918)[1]. W 1919 dowodził obroną granicy z Austrią na odcinku karynckim. W latach międzywojennych zajmował kolejno stanowiska: szefa sztabu 2 Okręgu Wojskowego w Sarajewie, szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Generalnego, I zastępcy szefa Sztabu Generalnego i dowódcy 4 Okręgu Wojskowego. W latach 1935–1936 był szefem Sztabu Generalnego Jugosławii, a od 1936 do 1938 – ministrem wojny i marynarki. Był też profesorem Akademii Wojskowej. W październiku 1939 został przeniesiony do rezerwy[2].

Opublikował podręczniki Strategia (1925) i Podstawy strategii (1928) oraz artykuły w piśmie Ratnik. W 2012 ukazały się pośmiertnie jego pamiętniki[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]