Ludwik Mucha

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Mucha
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

11 sierpnia 1904
Smroków

Data i miejsce śmierci

16 lutego 1962
Stare Drzewce

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Ludwik Mucha (ur. 11 sierpnia 1904 w Smrokowie[1], zm. 16 lutego 1962 w Starych Drzewcach[2]) – kapelan, hubalczyk, żołnierz Armii Krajowej, podpułkownik Wojska Polskiego[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W rodzinie był najstarszy z siedmiorga rodzeństwa. Egzamin maturalny złożył w gimnazjum księży pijarów w Krakowie i przebywał tam do 1928, do ukończenia studiów teologicznych i filozoficznych w Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Studia kontynuował w latach 1928–1932 w Paryżu w Instytucie Katolickim, w którym przyjął święcenia kapłańskie[1]. Podczas studiów nawiązał łączność z polskimi ośrodkami emigracyjnymi i uczestniczył w pracach wychowawczych harcerstwa polskiego[4]. Był członkiem Kongregacji Św. Filipa Nereusza. Po powrocie do kraju zatrzymał się w klasztorze w Gostyniu, w miejscowym gimnazjum uczył języka francuskiego. W 1938 przeniesiony do filialnego klasztoru księży filipinów w Studziannie, gdzie zastał go wybuch wojny[1].

W listopadzie 1939 w lasach spalskich podczas udzielania posługi kapłańskiej rannemu ułanowi Tadeuszowi Madejowi zetknął się z oddziałem mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala”[4]. Organizował dla oddziału zaopatrzenie w papierosy, słodycze oraz mapy. W święta Bożego Narodzenia, po zgłoszeniu chęci wstąpienia do oddziału, został do niego przyjęty[4]. W oddziale chodził w mundurze bez dystynkcji, nie nosił broni[1]. Pod Huciskiem udzielał umierającym ostatniego namaszczenia[5]. Po wyjściu z lasów suchedniowskich zachorował na tyfus. Prawdopodobnie sam poprosił mjr. Dobrzańskiego o pozostawienie go w gajówce Zabrody koło Oleszna[5]. Przewieziony do jakiejś wsi wśród lasów, opuścił ją, ponieważ zainteresowała się nim straż leśna[5]. Przez krótki czas przebywał u swojej siostry w Cerekwi pod Radomiem, a następnie przewieziony do Smrokowa ukrywał się w specjalnym schowku w stodole[5]. Po powrocie do zdrowia działał w konspiracji, w 1943 w oddziale leśnym AK zgrupowania „Żelbet” w batalionie „Skała”, gdzie wykonywał takie zadania, jak inni żołnierze.

Po wyzwoleniu powrócił na krótko do rodzinnej wsi, a następnie przeniósł się do Krakowa[2]. Na Ziemiach Zachodnich pełnił służbę duszpasterską w różnych miejscowościach[2]. Był proboszczem w Starych Drzewcach w powiecie Wschowa. Zmarł 16 lutego 1962 roku i został pochowany w Starych Drzewcach przy kościele. Kilka lat później jego szczątki, decyzją sióstr, zostały ekshumowane i złożone w grobie rodzinnym w Czaplach Wielkich[2]. W kościele w Starych Drzewcach jest tablica upamiętniająca życie i działalność księdza Muchy[6].

Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[3].

Ksiądz Ludwik Mucha w filmie[edytuj | edytuj kod]

Ksiądz Ludwik Mucha występuje w polskim filmie historycznym Hubal w reżyserii Bohdana Poręby. Jego rolę zagrał w nim Zygmunt Malanowicz.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Szymański 1986 ↓, s. 139.
  2. a b c d Szymański 1986 ↓, s. 141.
  3. a b Szymański 1986 ↓, s. 142.
  4. a b c Szymański 1986 ↓, s. 138.
  5. a b c d Szymański 1986 ↓, s. 140.
  6. Ksiądz Ludwik Mucha.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marek Szymański: Oddział majora Hubala. Warszawa: Książka i Wiedza, 1986, s. 138–142. ISBN 83-05-11561-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]