Ludwik Strugała

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Strugała
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1894
Bolechowice

Data i miejsce śmierci

4 sierpnia 1935
Niedźwiedź

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Biuro Inspekcji GISZ

Stanowiska

oficer do prac

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik Strugała (ur. 2 lipca 1894 w Bolechowicach, zm. 4 sierpnia 1935 w Niedźwiedziu) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 lipca 1894 w Bolechowicach, w ówczesnym powiecie krakowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka i Marii z Bednarskich[1][2]. Kształcił się w c. i k. V Gimnazjum w Krakowie, w którym w 1912 ukończył VII klasę[3], zdał egzamin dojrzałości w 1913[2]. Podjął studia w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie[2].

Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 został wcielony do armii austro-węgierskiej i przydzielony do 87 pułku piechoty, w charakterze jednorocznego ochotnika[4][2]. 1 lutego 1915 jako kadet i dowódca plutonu został wysłany na front rosyjski[2]. 16 lipca 1915 w stopniu chorążego został wzięty do niewoli rosyjskiej, w której przebywał w kilku obozach do 6 lipca 1918[2]. W tym czasie zaangażował się w działalność konspiracyjnego Związku Wojskowych Polaków[2]. W dniu odzyskania wolności z niewoli wstąpił do Wojska Polskiego na Wschodzie w Samarze i latem 1918 był jednym z organizatorów formowanego w Bugurusłanie 1 pułku strzelców polskich im. Tadeusza Kościuszki[2]. W szeregach tej jednostki jako dowódca 4 kompanii od listopada 1918 do 15 stycznia 1919 walczył na froncie ufańskim (m.in. w bitwie pod Konstantynówką w listopadzie, pod Belebej w grudniu)[5][2]. Następnie został odkomenderowany na kurs w rosyjskiej Akademii Sztabu Generalnego w Tomsku[2]. W tym czasie został mianowany podporucznikiem[2]. Po ukończeniu kursu 5 maja 1919 został skierowany z powrotem do Nowonikołajewska i od tego czasu był oficerem sztabu 5 Dywizji Strzelców Polskich i adiutantem dowódcy, Jana Skorobohatego-Jakubowskiego[2]. W trakcie rewolucji bolszewickiej podczas walk w Stepie Kułundyjskim ewakuował z linii walk rannego dowódcę[2]. W styczniu 1920 pod Krasnojarskiem będąc w stanie chorobowym dostał się do niewoli bolszewickiej, a po wyzdrowieniu 10 maja 1920 uciekł z obozu jenieckiego[2].

Do Polski przybył 19 sierpnia 1920 i natychmiast został włączony do działań Wojska Polskiego podczas trwającej wojny polsko-bolszewickiej, obejmując stanowisko dowódcy 9 kompanii w 1 pułku strzelców[2].

19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[6]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 82 pułku piechoty[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 992. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 82 Syberyjski pułk piechoty[8]. W 1923 roku był oficerem 84 pułku Strzelców Poleskich w Pińsku[9]. W styczniu 1924 roku został odkomenderowany do Oddziału V Sztabu Generalnego[10]. W marcu tego roku został przeniesiony z 84 do 69 pułku piechoty w Gnieźnie z pozostawieniem na odkomenderowaniu w Oddziale V SG[11][12]. W 1928 roku był dowódcą II batalionu 69 pułku piechoty[13]. 12 kwietnia 1927 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 85. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. 24 stycznia 1928 Inspektor Armii gen. Rydz-Śmigły wystawił opinię o Ludwiku Strugale: „Inteligencja duża i ruchliwa, pracuje dużo ... dobry organizator, dba o podwładnych, Wybija się ponad przeciętność”[15].

Z dniem 2 listopada 1928 roku został powołany do Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie na Kurs 1928–1930 z równoczesnym przeniesieniem macierzyście do kadry oficerów piechoty[16]. Po ukończeniu I roku kontynuował studia w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu (franc. École Supérieure de Guerre)[2]. Z dniem 1 listopada 1931 roku, po ukończeniu studiów i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[17][18]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisko oficera do prac[19]. Od 1934 był organizatorem koła byłych żołnierzy V Dywizji Syberyjskiej przy Związku Sybiraków[2]. Na początku czerwca 1935 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Wiedzy Wojskowej[20]. 27 czerwca 1935 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty[21]. Zmarł w niedzielę 4 sierpnia 1935 roku podczas urlopu w miejscowości Niedźwiedź koło Mszany Dolnej[22]. Tam w środę 7 sierpnia 1935 roku został pochowany[23].

Był żonaty, miał syna i córkę[24][2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Jan Skorobohaty-Jakubowski, Jan Nałęcz-Koniuszewski. Z żałobnej karty. Ś. p. ppłk Ludwik Strugała. „Sybirak”. 3 (7), s. 57-60, października 1935. 
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum V w Krakowie za rok szkolny 1911/12. Kraków: 1912, s. 155.
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
  5. ↑ Dindorf-Ankowicz 1929 ↓, s. 16.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921 roku, s. 137.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 215, 893.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 54.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 367, 413.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924 roku, s. 24.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 25 marca 1924 roku, s. 146.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 286, 357.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 83, 181.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
  15. ↑ Opinie o oficerach [online], archiwa.pilsudski.org [dostęp 2018-04-07] (pol.).
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 366.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 234.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 480.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 7.
  20. ↑ Oficerskie kursy języków obcych. Obrady delegatów T-wa wiedzy wojskowej. „Warszawski Dziennik Narodowy”. 15B, s. 9, 9 czerwca 1935. 
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 66.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 119.
  23. ↑ Nekrolog ↓.
  24. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  25. ↑ Dindorf-Ankowicz 1929 ↓, s. 46.
  26. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260.
  27. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Strugała&oldid=69517336”