Ménage à trois
Ménage à trois (wym. /menaʒ a tʁwa/, spolszczona wymowa menaż a trua[1]) – dosłownie gospodarstwo domowe trojga, termin pochodzący z języka francuskiego, którym początkowo opisywano układ, w którym trójka osób utrzymywała stosunki seksualne zamieszkując w tym samym gospodarstwie domowym. Współcześnie znaczenie tego terminu uległo rozszerzeniu i oznacza dowolny związek (miłosny) pomiędzy trójką osób[2][3] bez względu na to, czy ma on kontekst seksualny czy nie. Termin bywa też czasami używany jako synonim triolizmu.
Wstęp[edytuj | edytuj kod]
Ménage à trois od najdawniejszych czasów był uważany za najstarszą alternatywną formę tradycyjnej rodziny – to rodzaj ograniczonej liczbowo (do trzech jednostek) poligamii. Zwykle jest to układ (bądź związek) trojga ludzi składający się z męża, żony oraz kochanka (albo odpowiednio kochanki) jednego z nich, mieszkający razem. Tworzą go więc dwie osoby tej samej płci i jedna – przeciwnej. Nierzadko układ taki zaczyna się od wzajemnie niezaspokojonej i poszukującej pary małżeńskiej.
Ménage à trois w mitologii[edytuj | edytuj kod]
Pionier antropologii Robert Briffault zauważył, że nowozelandzcy Maorysi wierzyli, że „księżyc jest odwiecznym i jedynym prawdziwym mężem każdej kobiety”. Księżycowi przypisywano rodzaj męski. Mimo że Maoryska poślubiała mężczyznę, nie był on w stanie jej zapłodnić bez wstawiennictwa ducha księżyca, który w ten sposób współuczestniczył w ojcostwie[potrzebny przypis].
Przykłady ménage à trois znane z historii[edytuj | edytuj kod]
- Diana de Poitiers, Henryk II Walezjusz i Katarzyna Medycejska
- Molier, Armande Béjart i Michel Baron
- Wolter, markiz du Châtelet, markiza Émilie du Châtelet
- Jean-Jacques Rousseau, baronowa de Warens i Claude Anet
- admirał Horatio Nelson, Emma Hamilton i sir William Douglas Hamilton
- lord Byron, hrabia Guiccioli, hrabina Guiccioli
- Karolina Matylda Hanowerska, małżonka króla Danii Chrystiana VII i Johann Friedrich Struensee
- Fryderyk Engels i siostry Burns
- Aleksander Dumas, Ida Dumas oraz Roger de Beauvoir
- Harriet Taylor Mill, John Taylor oraz John Stuart Mill
- George Eliot i Lewesowie (zob. George Henry Lewes)
- Lou Andreas-Salomé, Fryderyk Nietzsche i Paul Rée
- Paul Éluard, Gala Eluard Dalí oraz Max Ernst, później Salvador Dali
- François Mitterrand, Danielle Mitterrand oraz Anne Pingeot
- Émile Zola, Alexandrine Zola oraz Jeanne Rozerot
- Franklin Roosevelt, Eleanor Roosevelt oraz Marguerite Alice „Missy” LeHand
- George Bernard Shaw, May Morris i Henry Sparling
- Włodzimierz Lenin, Nadieżda Krupska i Inessa Armand
- Dorothy Pound, Ezra Pound oraz Olga Rudge
- Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir i Bianca Bienenfeld (Bianca Lamblin)
- Władimir Majakowski, Lila Brik i Osip Brik.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ménage à trois – Słownik języka polskiego PWN. Słownik języka polskiego. [dostęp 2018-07-15]. (pol.).
- ↑ Barbara Foster, Michael Foster i Letha Hadady: Miłość we troje. Ménage à trois od starożytności po czasy współczesne. Warszawa: Wydawnictwo Jacek Santorski & Co, 1997, s. 17. Cytat: Prawdziwy związek trzech osób jest szczególnym rodzajem miłości wymagającym nie tylko więcej niż dwu osób, ale również ich zdolności do wspólnego życia w czasie i przestrzeni.
- ↑ Tomasz Szlendak: Architektonika romansu. O społecznej naturze miłości erotycznej. Warszawa: Oficyna Naukowa, 2002, s. 269. Cytat: Aby definicję uściślić należy dodać, że ménage à trois nie należy mylić z klasycznym trójkątem miłosnym, w którym jedno z małżonków potajemnie zdradza swego partnera.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Barbara Foster, Michael Foster i Letha Hadady Miłość we troje. Ménage à trois od starożytności po czasy współczesne, tł. Elżbieta Abłamowicz, Agnieszka Smith, Warszawa 1999, Wydawnictwo Jacek Santorski & Co., ISBN 83-86821-70-1 (Three in Love. Ménage à trois from Ancien to Modern Times 1997)