Matthäus Schinner
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1465 |
| Data i miejsce śmierci |
30 września 1522 |
| Miejsce pochówku |
Santa Maria dell'Anima↗ |
| Biskup Sion | |
| Okres sprawowania |
1498–1522 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
październik 1499 |
| Kreacja kardynalska |
10 marca 1511 |
| Kościół tytularny |
Santa Pudenziana |
Matthäus Schinner (ur. ok. 1465 w Mühlebach, zm. 30 września 1522 w Rzymie) – szwajcarski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się około 1465 roku w Mühlebach, jako syn Petera Schinnera i Anna Weischen[1]. 21 kwietnia 1489 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Pełnił rolę sekretarza i notariusza Georga Supersaxy, z którym potem znacznie się poróżnił[1]. Był ojcem trojga dzieci[1]. 20 września 1499 roku został wybrany biskupem Sionu, a w październiku następnego roku przyjął sakrę[2]. Jego konflikt z Georgiem Supersaxą doprowadził do ostrych podziałów w Valais[1]. W 1510 i 1512 roku zwerbował szwajcarskich najemników, by wypędzić Francuzów z Mediolanu[1]. 10 marca 1511 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Pudenziana[2]. Jednocześnie został legatem w Królestwie Niemieckim i dowódcą wojsk szwajcarskich[1]. W latach 1512–1516 był administratorem apostolskim Novary, a w okresie 1520–1522 – Katanii[1]. Po śmierci Juliusza II wojska francuskie odbiły Mediolan, wobec czego Schinner poprowadził armię szwajcarską i zwyciężył Francję pod Pawią i Novarą[1]. Udało mu się wówczas na krótko przywrócić władzę Sforzom[1]. W czasie rządów Ludwika XII, kardynał starał się zapobiegać składaniu przysięgi lojalności Francuzom przez żołnierzy mediolańskich[1]. Ponadto usiłował wyprzeć wojska francuskie, ale w 1515 roku poniósł porażkę w bitwie pod Marignanp[1]. Rok później udał się do Anglii, by starać się zawrzeć porozumienie pomiędzy królem angielskim, papieżem i cesarzem rzymskim, jednak sojusz cesarza z królem Francji to uniemożliwił[1]. 30 sierpnia 1517 roku Superaxo zorganizował bunt i wypędził Schinnera z Sionu, który odtąd zamieszkał na dworze cesarskim i nigdy nie zdołał powrócić do Valais[1]. Po śmierci Maksymiliana I, walnie przyczynił się do elekcji Karola V i został jego głównym doradcą[1]. Brał udział w Sejmie Rzeszy w Wormacji i był jednym ze współautorów Edyktu wormackiego[1]. Zmarł 30 września 1522 roku w Rzymie[2].