Myszoskoczka synajska
| Gerbillus floweri[1] | |||
| O. Thomas, 1919[2] | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
myszoskoczka synajska | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
Myszoskoczka synajska[5], myszoskoczka jasna[5] (Gerbillus floweri) – gatunek ssaka z podrodziny myszoskoczków (Gerbillinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Myszoskoczka synajska występuje po obu stronach doliny delty Nilu i półwyspu Synaj, w północnym Egipcie, na pustyni Negew i przybrzeżnych równinach południowego Izraela i Palestyny[6].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1919 roku brytyjski zoolog Oldfield Thomas nadając mu nazwę Gerbillus floweri[2]. Holotyp pochodził z Wadi Hareidin, kilka mil na południe od Arisz (około 31°00′00″N 34°00′00″E/31,000000 34,000000), w skrajnie północnym Synaju, w Egipcie[7].
G. floweri uważany był wcześniej za podgatunek G. pyramidum, by później zostać uznany jako ważny gatunek[6]. Niedawna rewizja kompleksu gatunkowego G. pyramidum przy użyciu filogenezy mtDNA potwierdziła ważność G. floweri[8] z G. perpallidus jako młodszy synonim; zachodzi potrzeba dalszych badań taksonomicznych rodzaju[6]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[6].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Gerbillus: fr. gerboa lub jerboa „myszoskoczek”, od arab. جَرْبُوع jarbū „mięśnie grzbietu i lędźwi”; łac. przyrostek zdrabniający -illus[9].
- floweri: maj. Stanley Smyth Flower (1871–1946), British Army, zoolog, doradca Muzeum Zoologicznego w Bangkoku w latach 1896–1898, dyrektor Egyptian Zoological Service w latach 1898–1924[10].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 95–130 mm, długość ogona 130–158 mm, długość ucha 14–18 mm, długość tylnej stopy 31–38 mm; masa ciała 26–63 g[11].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Myszoskoczka synajska występuje na skalistych obszarach pustynnych, piaszczystych wybrzeżach, w dolinach rzek porośniętych trawami, gajach palmowych i na terenach rolniczych[4].
Populacja[edytuj | edytuj kod]
Jest to gatunek najmniejszej troski, gdyż na obszarze występowania jest pospolity i jego populacja jest stabilna. Do 2004 był uznawany za gatunek krytycznie zagrożony, na podstawie zaniżonej oceny zasięgu. Nie są znane bezpośrednie zagrożenia dla tego gatunku[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gerbillus floweri, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b O. Thomas. Two new gerbils from Sinai. „The Annals and Magazine of Natural History”. Ninth series. 3 (18), s. 559, 1919. (ang.).
- ↑ H.W. Setzer. The gerbils of Egypt. „Journal of the Egyptian Public Health Association”. 33, s. 221, 1958. (ang.).
- ↑ a b c D. Schlitter, G. Amori, R. Hutterer & S. Aulagnier, Gerbillus floweri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2008, wersja 2021-3 [dostęp 2022-01-03] (ang.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 261. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 454. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Gerbillus (Gerbillus) floweri. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-01-03].
- ↑ A. Ndiaye, C. Tatard, W. Stanley & L. Granjon. Taxonomic hypotheses regarding the genus Gerbillus (Rodentia, Muridae, Gerbillinae) based on molecular analyses of museum specimens. „ZooKeys”. 566, s. 145–155, 2016. DOI: 10.3897/zookeys.566.7317. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 294, 1904. (ang.).
- ↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 137. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).
- ↑ Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 628. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).