Nikołaj Jemochonow

Nikołaj Jemochonow
Николай Павлович Емохонов
	generał armii
Data i miejsce urodzenia	30 kwietnia 1921 ; Kuźnieck
Data i miejsce śmierci	14 marca 2014 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1992
Formacja	Armia Czerwona; KGB
Stanowiska	I zastępca przewodniczącego KGB (1984–1990)
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Nikołaj Pawłowicz Jemochonow (ros.) Николай Павлович Емохонов (ur. 30 kwietnia 1921 w Kuźniecku, zm. 14 marca 2014 w Moskwie) – funkcjonariusz radzieckich służb specjalnych, generał armii, I zastępca przewodniczącego KGB (1984–1990).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1938 studiował w Leningradzkim Instytucie Inżynierów Transportu Wodnego, 2 listopada 1939 powołany do służby w Armii Czerwonej, służył w 111 zapasowym pułku strzeleckim, 1940 w szkole młodszych dowódców łączności, od listopada 1940 kierownik radiostacji w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym.

Podczas II wojny światowej w latach 1942–1944 kierownik frontowej radiostacji, potem szef grupy wywiadowczej. Od 1942 młodszy porucznik, od 1943 porucznik, od 1944 starszy porucznik. Brał udział w walkach na Froncie Zachodnim, m.in. bitwie pod Smoleńskiem, obronie Tuły, operacji białoruskiej, wiślańsko-odrzańskiej i berlińskiej.

Po wojnie służył w wojskach łączności, 1947 przyjęty do WKP(b). W latach 1948–1952 studiował na wydziale radiolokacyjnym Wojskowej Akademii Łączności im. Budionnego, po czym był pracownikiem naukowym w departamencie łączności Ministerstwa Obrony ZSRR. Od 1964 dyrektor Centralnego Radiotechnicznego Instytutu Naukowo-Badawczego Ministerstwa Obrony ZSRR, 25 października 1967 mianowany generałem majorem służby inżynieryjno-technicznej, od 1968 pracował w KGB. Od 2 lipca 1968 do 8 lipca 1971 szef Ósmego Głównego Zarządu KGB, od 8 lipca 1971 do 4 lutego 1981 zastępca przewodniczącego KGB, a od 4 lutego 1984 do 8 sierpnia 1990 I zastępca przewodniczącego KGB. Równocześnie 1971–1990 przewodniczący Rady Naukowo-Technicznej KGB. 1981 uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. 20 grudnia 1971 mianowany generałem majorem inżynierem, 17 grudnia 1973 generałem porucznikiem inżynierem, 11 grudnia 1978 generałem pułkownikiem inżynierem, a 10 kwietnia 1985 generałem armii. W latach 1986–1990 członek KC KPZR. Od sierpnia 1990 w Grupie Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR, od 1992 w rezerwie.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Order Lenina (dwukrotnie)
Order Rewolucji Październikowej
Order Czerwonego Sztandaru
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie)
Order Wojny Ojczyźnianej II klasy
Order Czerwonego Sztandaru Pracy
Order Czerwonej Gwiazdy
Nagroda Państwowa ZSRR (1972)
Nagroda Leninowska (1976)
Medal „Za zasługi bojowe”

Oraz 22 medale ZSRR, 10 orderów i 19 medali zagranicznych.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://shieldandsword.mozohin.ru/personnel/emohonov_n_p.htm (ros.)
http://wwii-soldat.narod.ru/200/ARTICLES/BIO/emohonov_np.htm (ros.)
http://www.az-libr.ru/index.htm?Persons&5CE/ca73e74b/index (ros.)
http://glory.rin.ru/cgi-bin/person.pl?act=more&id=673&surname=&father=&name=&word=&ids=&start=1&page=1 (ros.)
Nekrolog (ros.). redstar.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-10)].