Olgierd Maculewicz
| |
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 kwietnia 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 września 1964 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1931 |
| Siły zbrojne |
Armia gen. Denikina |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kolumny |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-ukraińska |
| Odznaczenia | |
  
| |
Olgierd Maculewicz (ur. 17 kwietnia 1901 w Wilnie, zm. 17 września 1964 w Londynie) – porucznik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 17 kwietnia 1901 w Wilnie, w rodzinie Józefa (urzędnika kolejowego) i Jadwigi z domu Anasińskiej-Sokolnickiej[1]. Był bratem Janiny[2].
Ukończył gimnazjum, a od lipca 1918 roku służył w Armii Ochotniczej pod dowództwem generała Antona Denikina. 15 stycznia 1919 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, gdzie otrzymał przydział do Dywizjonu Jazdy Kresowej rotmistrza Feliksa Jaworskiego. Z początkiem lipca tegoż roku został przeniesiony do 35 pułku piechoty (wchodzącego w skład 9 Dywizji Piechoty), w którego szeregach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Odznaczył się szczególną odwagą w dniu 2 sierpnia 1920 r. podczas walk pod miejscowością Pęsy-Lipno, kiedy to dowodząc będącym pod ostrzałem plutonem, wyparł przeciwnika i wziął 50 jeńców. Za czyn ten sierżant Olgierd Maculewicz uhonorowany został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
Po wojnie pozostał w Wojsku Polskim. Mianowany podporucznikiem został ze starszeństwem z dniem 1 maja 1922 roku[3]. W roku 1923 pełnił służbę w IX Dyonie Samochodowym w Brześciu[4] i zajmował 9. lokatę wśród podporuczników zawodowych samochodowych w swoim starszeństwie[3]. Awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1924 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[5]. W 1927 został przeniesiony do 4 Dywizjonu Samochodowego w Łodzi na stanowisko zastępcy dowódcy kolumny szkolnej[6][7]. W 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy kolumny transportowej[6]. Z dniem 30 listopada 1931 został przeniesiony w stan spoczynku na własną prośbę wskutek złego stanu zdrowia[8][9]. W 1934 jako porucznik stanu spoczynku zajmował 1. lokatę w swoim starszeństwie w korpusie oficerów samochodowych (starszeństwo z dnia 1 maja 1924 roku)[10]. Znajdował się wówczas w ewidencji PKU Warszawa Miasto III i przynależał, jako oficer pozostający w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I, do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[11].
6 września 1935 rozpoczął praktykę na stanowisku kierownika garażu Samodzielnej Kolumny Samochodowej GISZ w Warszawie[12]. Od 1937 pracował na Wołyniu. 23 listopada 1938 mieszkał przy stacji kolejowej Mokwin[13].
W 1939 przedarł się do Francji i wstąpił do Wojska Polskiego. W czerwcu 1940 został internowany w Szwajcarii, z której w 1944 przedostał się do Wielkiej Brytanii. Tam osiadł już na stałe i zmarł w Londynie w 1964. Pochowany został na cmentarzu Ealing Broadway.
W 1955 ożenił się z Christine Aloysie Schmand.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1574[14] – 28 lutego 1921[15][16]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[17]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[17]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 12.
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 92.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1020.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1014.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 925, 932.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 650, 662.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 23 grudnia 1931, s. 417.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 21.
- ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934 ↓, s. 356.
- ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934 ↓, s. 855.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 26.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 29, 30.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 482.
- ↑ Brzychaczek 1929 ↓, s. 54.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Maculewicz Olgierd. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.67-5937 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-03].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Władysław Brzychaczek: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 35 Pułk Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929. [dostęp 2020-02-01].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Ludzie urodzeni w Wilnie
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Oficerowie Wojska Polskiego we Francji (1939–1940)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Urodzeni w 1901
- Zmarli w 1964
- Żołnierze 35 Pułku Piechoty (II RP)
- Żołnierze Wojska Polskiego internowani w Szwajcarii w czasie II wojny światowej