Omikron Herculis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Omikron Herculis
ο Her
Dane obserwacyjne (J2000)
Rektascensja

18h 07m 32s[1]

Deklinacja

+28° 45′ 44″[1]

Paralaksa (π)

0,00965 ± 0,00016[1]

Odległość

338,0 ± 5,7 ly
103,6 ± 1,7 pc

Wielkość obserwowana

3,827 ± 0,009m[1]

Ruch własny (RA)

−0,02 ± 0,12 mas/rok[1]

Ruch własny (DEC)

8,55 ± 0,14 mas/rok[1]

Prędkość radialna

−29,50 ± 1,78 km/s[1]

Charakterystyka fizyczna
Typ widmowy

B9,5 III[1]

Masa

3,5 M[2]

Promień

6,2 R[2]

Jasność

296 L[2]

Okres obrotu

<1,8 d[2]

Prędkość obrotu

171 km/s[2]

Wiek

~240 mln lat[2]

Temperatura

8600–10 590 K[2]

Alternatywne oznaczenia
Oznaczenie Flamsteeda: 103 Her
2MASS: J18073254+2845448
Bonner Durchmusterung: BD +28°2925
Fundamentalny katalog gwiazd: FK5 681
Boss General Catalogue: GC 24711
Katalog Henry’ego Drapera: HD 166014
Katalog Hipparcosa: HIP 88794
Katalog jasnych gwiazd: HR 6779
SAO Star Catalog: SAO 85780

Omikron Herculis (ο Her) – gwiazda w gwiazdozbiorze Herkulesa (wielkość gwiazdowa 3,8m), odległa o 338 lat świetlnych od Słońca.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Gwiazda miała dawniej nazwę własną Maasym, która wywodziła się od arabskiego ‏المعصم‎ ‏al Miʽṣam‎, co oznacza „nadgarstek”, i nawiązywała do położenia w wyobrażonej postaci Herkulesa. Nazwa ta jednak została przez Bayera przypisana gwieździe Lambda Herculis i przypisanie to utrwaliło się[2][3].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Omikron Herculis to biała gwiazda typu widmowego B9,5. Jest klasyfikowana jako karzeł lub olbrzym, a najprawdopodobniej jest podolbrzymem. Gwiazda ma temperaturę określaną według różnych pomiarów na 8600–10 590 K. Przyjmując średnią wartość 9660 K można ocenić jej jasność na 296 razy większą niż jasność Słońca, a promień na 6,2 promieni Słońca. Masa gwiazdy jest 3,5 raza większa niż masa Słońca. Wiek gwiazdy jest oceniany na 240 milionów lat, zakończyła ona względnie niedawno syntezę wodoru w hel, a w przyszłości zakończy życie jako biały karzeł. W związku z szybką rotacją wokół osi Omikron Herculis jest spłaszczony, a z otaczającego go dysku materii emitowane jest promieniowanie. Jest to gwiazda zmienna typu Gamma Cassiopeiae, choć zmiany jasności są nieznaczne, rzędu dziesiątych części wielkości gwiazdowej[2].

Widoczność[edytuj | edytuj kod]

Obecnie Omikron Herculis jest gwiazdą o wielkości gwiazdowej 3,8m, widoczną gołym okiem, ale niespecjalnie wyróżniającą się jasnością[1][2]. Jednak apeks Słońca, czyli punkt, w kierunku którego zdąża Słońce w ruchu wokół Centrum Galaktyki, znajduje się na niebie blisko tej gwiazdy[2]. Oznacza to, że odległość między Układem Słonecznym a Omikron Herculis maleje, a jej obserwowana jasność rośnie. Według obliczeń opartych na pomiarach sondy Hipparcos, w okresie od 3,05 do 3,87 miliona lat w przyszłości Omikron Herculis stanie się najjaśniejszą (po Słońcu) gwiazdą ziemskiego nieba. Jej obserwowana wielkość gwiazdowa osiągnie −0,63m. Wiąże się to z faktem, że gwiazda zbliży się do Układu Słonecznego na odległość 44 lat świetlnych. Obecnie Syriusz i Kanopus są jaśniejsze, ale już trzeci co do jasności Arktur świeci słabiej. W czasie, kiedy Omikron Herculis osiągnie największą jasność widomą, Syriusz i Kanopus oddalą się od Słońca na tyle, że ich jasność będzie mniejsza[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Omikron Herculis w bazie SIMBAD (ang.)
  2. a b c d e f g h i j k Jim Kaler: Omicron Herculis. [w:] STARS [on-line]. 2014-09-12. [dostęp 2017-07-13]. (ang.).
  3. Richard Hinckley Allen: Star Names Their Lore and Meaning. Nowy Jork: Dover Publications Inc., 1963, s. 244–245. ISBN 0-486-21079-0. (ang.).
  4. Jocelyn Tomkin. Once and Future Celestial Kings. „Sky and Telescope”. 95 (4), s. 59–63, kwiecień 1998. Bibcode1998S&T....95d..59T.