Pławikonik australijski
| Phycodurus eques[1] | |||
| (Günther, 1865) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Phycodurus | ||
| Gatunek |
pławikonik australijski | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Pławikonik australijski[2] (Phycodurus eques) – gatunek morskiej ryby z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Phycodurus.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek endemiczny południowego i zachodniego wybrzeża Australii. Jego zasięg występowania rozciąga się od Perth do Parku Narodowego Przylądku Wilsona. Żyje na głębokościach 20 m. Rzadko obserwuje się je głębiej niż 30 m[4]. Występuje w wodach morskich i słonawych.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet do 50 cm długości, choć ich przeciętna długość to 30 cm[5]. Żyją około 8–10 lat[6]. Wyglądem przypominają wodorosty. Zazwyczaj są brązowe lub żółte z charakterystycznymi ciemniejszymi prążkami. Podobieństwo do otoczenia jest ich podstawowym mechanizmem przetrwania. W odróżnieniu od koników morskich, mają niechwytny ogon. Pławikoniki australijskie prowadzą samotny tryb życia, łączą się w pary tylko na czas rozrodu.
Samica składa do torby lęgowej samca do 250 ziarenek ikry. Samiec inkubuje je przez około 6 tygodni, następnie młode uwalniają się i od razu zaczynają prowadzić samodzielne życie. Osiągają dojrzałość płciową po około 2-2,5 roku.
Żywi się skorupiakami z rzędu Mysida. Bytuje na podmorskich łąkach glonów Posidonia, gdzie również żerują[5]. Nie posiadają zębów – wysysają swoje ofiary[7]
Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Badania pokazują, że pławikoniki zapadają na scuticociliatosis, chorobę roznoszoną przez orzęski z grupy Scuticociliatida[8] oraz na infekcje przenoszone przez melanizujące grzyby z rodzaju Exophiala[9]. Są również używane w medycynie alternatywnej, a także zbierane przez kolekcjonerów ze względu na ich unikalny wygląd, co skutkuje znacznym zmniejszeniem populacji[10]
Stowarzyszenia zajmujące się ochroną naturalnej fauny wybrzeży Australii (m.in. Monterey Bay Aquarium) wprowadzają regulacje dotyczące połowu tych niezwykłych stworzeń i wykorzystują je w programach edukacyjnych. Australijskie władze stworzyły program „Dragon Search”, w którym może wziąć udział każdy, nawet będący w Australii przejazdem. Polega on na monitorowaniu ilości pławikoników na określonych obszarach[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Phycodurus eques, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik: Mały słownik zoologiczny. Ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.
- ↑ Phycodurus eques, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ R.H. Kuiter: Coastal Fishes of Southeastern Australia. 2000. (ang.).
- ↑ a b Connolly, R.M., Melville, A.J., Preston, K.M. Patterns of movement and habitat use by leafy seadragons tracked ultrasonically. „Journal of Fish Biology”. 61, s. 684–695, 2002. (ang.).
- ↑ Leafy seadragon. New England Aquarium. [dostęp 2014-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-14)].
- ↑ Groves, P. Leafy Seadragons. „Scientific American”. 179, s. 85–89, 1998. (ang.).
- ↑ Severe Scuticociliate (Philasterides dicentrarchi) Infection in a Population of Sea Dragons (Phycodurus eques and Phyllopteryx taeniolatus). SAGE Journals. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
- ↑ Disseminated Phaeohyphomycosis in Weedy Seadragons (Phyllopteryx Taeniolatus) and Leafy Seadragons (Phycodurus Eques) Caused by Species of Exophiala, Including a Novel Species. SAGE Journals. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
- ↑ Feafy sea dragon. Monterey Bay Aquarium. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
- ↑ Dragon Search. Reef Watch South Australia. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Phycodurus eques. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 6 lutego 2010]
- Ryby: Encyklopedia zwierząt. Dorota Szatańska (red.). Warszawa: PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15140-9.
- The Leafy Sea Dragon Yankalilla. Yankalilla Visitor Information Centre, 6 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 kwietnia 2015)]. (ang.).
- National Geographic: Leafy and Weedy Sea Dragon. National Geographic: Leafy and Weedy Sea Dragon, 6 kwietnia 2014. (ang.).