Padlesnaja (obwód miński)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Padlesnaja
Падлесная
Подлесная
Państwo

 Białoruś

Obwód

 miński

Rejon

mołodecki

Sielsowiet

Horodziłowo

Populacja (2009)
• liczba ludności


13[1]

Kod pocztowy

222313

Położenie na mapie obwodu mińskiego
Mapa konturowa obwodu mińskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Padlesnaja”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Padlesnaja”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Padlesnaja”
Ziemia54°17′21″N 26°36′33″E/54,289167 26,609167

Padlesnaja (biał. Падлесная; ros. Подлесная; do 1964 roku Cielatki) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeckim, w sielsowiecie Horodziłowo.

Obejmuje dawny zaścianek Korniłówka.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów wieś i dobra w gminie Bienica, w powiecie oszmiańskim, w granicach Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku wieś liczyła 14 dusz rewizyjnych, dobra należały do Bujków.

W latach 1921–1945 wieś i folwark leżały w Polsce w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim (od 1927 roku w powiecie mołodeckim)[2], w gminie Bienica[3].

W 1931 we wsi w 9 domach zamieszkiwało 58 osób, folwark w 2 domach 24 osoby[3].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Lebiedziewie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Mołodecznie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Bienicy[4].

Przynależność państwowa i administracyjna[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. de facto do 1939

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472, zmieniony przez Dz.U. z 1926 r. nr 26, poz. 158, zmieniony przez Dz.U. z 1927 r. nr 8, poz. 62
  3. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 26.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 258.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]