Pahlawan
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
5 grudnia 1966 |
 Brunei
| |
| Wejście do służby |
19 października 1967 |
| Wycofanie ze służby |
1977 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 95 ton |
| Długość |
całkowita: 30,17 metra |
| Szerokość |
7,68 m |
| Zanurzenie |
2,13 m |
| Napęd | |
| 3 turbiny gazowe Bristol Proteus o łącznej mocy 12 750 KM 3 śruby | |
| Prędkość |
57 węzłów |
| Zasięg |
2300 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Sensory | |
| radar Decca TM 616 | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działko plot. kal. 40 mm 1 działko plot. kal. 20 mm 8 pocisków rakietowych SS-12 (4 x II) | |
| Załoga |
20 |
Pahlawan – brunejski kuter artyleryjski, a następnie kuter rakietowy z lat 60. XX wieku. Okręt został zwodowany 5 grudnia 1966 roku w brytyjskiej stoczni Vosper Thornycroft w Portsmouth, a do służby w Marynarce Wojennej Brunei wszedł w październiku 1967 roku. Jednostkę skreślono z listy floty w 1977 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
„Pahlawan” został zamówiony przez rząd Brunei w brytyjskiej stoczni Vosper Thornycroft w Portsmouth 10 grudnia 1965 roku[1]. Okręt miał drewniany, klejony żywicą kadłub i wykonaną z aluminium nadbudówkę, a jego konstrukcja była oparta na budowanych dla Danii kutrach torpedowych typu Søløven[1][2].
Stępkę okrętu położono w 1965 roku, a zwodowany został 5 grudnia 1966 roku[1][3]. Uroczyste wcielenie do służby w Marynarce Wojennej Brunei nastąpiło 19 października 1967 roku[1][2].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był niewielkim kutrem o długości całkowitej 30,17 metra (29,26 m na linii wodnej i 27,43 między pionami), szerokości 7,68 metra i zanurzeniu 2,13 metra[1]. Wyporność standardowa wynosiła 95 ton, zaś pełna 114 ton[1]. Okręt napędzany był przez trzy turbiny gazowe Bristol Proteus o łącznej mocy 12 750 KM, poruszające poprzez wały napędowe trzema śrubami[1][2]. Napęd pomocniczy stanowiły dwa marszowe silniki wysokoprężne General Motors 6V71 o łącznej mocy 460 KM (napędzające zewnętrzne śruby)[1][3]. Maksymalna prędkość jednostki wynosiła 57 węzłów (z wykorzystaniem silników marszowych – 10 węzłów)[1][a]. Zasięg wynosił 2300 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 450 Mm przy prędkości maksymalnej)[1].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z pojedynczego działka Bofors 315 kal. 40 mm L/70 oraz pojedynczego działka Hispano-Suiza HS.404 kal. 20 mm L/80 Mark 7[1][3][b]. W 1972 roku na okręcie zamontowano cztery podwójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych SS-12M, z łącznym zapasem ośmiu pocisków[2][3]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca TM 616[2].
Załoga okrętu składała się z 20 oficerów, 20 podoficerów i marynarzy[1][3].
Służba[edytuj | edytuj kod]
W maju 1972 roku „Pahlawan” trafił na remont do stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze, gdzie okręt przebudowano na kuter rakietowy, montując wyrzutnie dla ośmiu przeciwokrętowych pocisków rakietowych SS-12M[2][3]. Jednostka została skreślona z listy floty w 1977 roku[2][4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974, s. 52.
- ↑ a b c d e f g h Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 36.
- ↑ John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 67.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: PAHLAWAN fast attack craft (missile) (1967). Navypedia. [dostęp 2017-07-09]. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).