Pośrednia Jastrzębia Szczerbina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pośrednia Jastrzębia Szczerbina
Ilustracja
Pośrednia Jastrzębia Szczerbina pomiędzy dwoma wzniesieniami na prawo od Jastrzębiej Turni
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Wielki Jastrzębi Ząb, Pośredni Jastrzębi Ząb

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej znajduje się punkt z opisem „Pośrednia Jastrzębia Szczerbina”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Pośrednia Jastrzębia Szczerbina”
Ziemia49°12′42,9″N 20°12′46,3″E/49,211917 20,212861

Pośrednia Jastrzębia Szczerbina (słow. Prostredná jastrabia štrbina[1]) – przełęcz w dolnym fragmencie Jastrzębiej Grani w słowackiej części Tatr Wysokich. Jest położona we wschodniej grani Jastrzębiej Turni i oddziela Wielki Jastrzębi Ząb na zachodzie od Pośredniego Jastrzębiego Zęba na wschodzie. Jest środkowym z trzech siodełek w tej grani[2].

Stoki północne opadają z przełęczy do Doliny Jagnięcej, południowe – do Doliny Zielonej Kieżmarskiej. Do tej ostatniej opada z Pośredniej Jastrzębiej Przełęczy prosto na południe wybitna depresja, formująca jedno z ramion Długiego Jastrzębiego Żlebu. Oddziela ona od siebie urwiska Wielkiego i Pośredniego Jastrzębiego Zęba[2].

Na Pośrednią Jastrzębią Szczerbinę, podobnie jak na inne obiekty w Jastrzębiej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na siodło od północy z Doliny Jagnięcej przez Niżnią Jastrzębią Szczerbinę i jest nieco trudne (I w skali UIAA)[2].

Pierwsze wejścia:

  • letnie – Ernst Lindner i Tihamér Szaffka, 17 sierpnia 1911 r.,
  • zimowe – Venceslava Mašková (-Karoušková), Karel Cerman, Z. Gráf, Oldřich Kopal, Drahomír Machaň i Svoboda, 17 marca 1951 r.[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-12-29].
  2. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 114. ISBN 83-217-2472-8.