Regina Pinkert
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Regina Pinkert, także Pinkiert[1][2], zam. Morotti[2] (ur. 1869 w Warszawie, zm. 28 maja 1931 w Mediolanie[1]) – polska śpiewaczka operowa, sopran.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczyła się śpiewu u Tytusa Mikulskiego w Warszawie[1][2], tam też zadebiutowała w 1886 roku rolą Królowej Małgorzaty w Hugonotach Giacomo Meyerbeera[1][2][3]. W latach 1887–1889 występowała w Teatrze Wielkim w Warszawie, wcielając się łącznie w 14 ról, m.in. Gildy w Rigoletcie, Oskara w Balu maskowym, Micaëli w Carmen, Zerliny w Robercie Diable[1][3]. W 1887 roku koncertowała w Warszawie razem z Pablo Sarasatem[1][2]. W 1889 roku wyjechała na dalsze studia do Mediolanu[1][2][3]. W 1890 roku występowała w Portugalii. W 1891 roku śpiewała na deskach Covent Garden Theatre w Londynie[1][2][3]. W kolejnych latach występowała na scenach włoskich, kreując role m.in. Aminy w Lunatyczce i Rozyny w Cyruliku sewilskim[1][3]. Na scenie często partnerował jej Alessandro Bonci[2]. Koncertowała także w Budapeszcie, Madrycie i Buenos Aires[1][2][3]. W 1897 roku kreowała rolę Elwiry w Purytanach w mediolańskiej La Scali[2][3], gdzie wystąpiła także w prapremierze Il Signor di Pourceaugnac Alberto Franchettiego (1897) oraz jako Amina we wznowieniu Napoju miłosnego pod batutą Arturo Toscaniniego (1901)[1][2]. W 1901 roku, na prośbę wdowy po Ambroise Thomasie, wystąpiła w Paryżu na koncercie dobroczynnym ku jego pamięci, wykonując partię obłędu Ofelii z opery Hamlet[1][3]. W 1906 roku wykonała partię Elwiry z Hugonotów na koncercie uświetniającym otwarcie gmachu Metropolitan Opera w Nowym Jorku[1][3]. W 1908 roku wyszła za mąż za mediolańskiego bankiera Edoarda Morottiego[2]. Po raz ostatni wystąpiła na scenie w 1910 roku w rzymskim Teatro Costanzi w Cyruliku sewilskim[2].
Kilkukrotnie koncertowała w Polsce, m.in. w Warszawie, Krakowie i Lwowie[1][3]. W latach 1905–1906 dokonała nagrań fonograficznych arii operowych dla wytwórni Fonotipia[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 113. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Polski Słownik Biograficzny. T. XXVI. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1981, s. 339–340. ISBN 83-04-00148-9.
- ↑ a b c d e f g h i j Lucjan Kydryński: Opera na cały rok. Kalendarium. T. 1. styczeń–czerwiec. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989, s. 335. ISBN 83-224-0334-8.