Serhij Tihipko

Serhij Tihipko

Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1960 Drăgănești
Wicepremier Ukrainy
Okres	od 11 marca 2010 do 24 grudnia 2012
Przynależność polityczna	Partia Regionów
Prezes Narodowego Banku Ukrainy
Okres	od 17 grudnia 2002 do 16 grudnia 2004
Poprzednik	Wołodymyr Stelmach
Następca	Wołodymyr Stelmach

Serhij Łeonidowycz Tihipko, ukr. Сергій Леонідович Тiгiпко (ur. 13 lutego 1960 w Drăgănești) – ukraiński polityk, deputowany, minister i wicepremier, w latach 2002–2004 prezes Narodowego Banku Ukrainy.

Życiorys

W 1982 uzyskał tytuł zawodowy inżyniera mechanika w Dniepropietrowskim Instytucie Metalurgicznym. Odbył służbę wojskową, w drugiej połowie lat 80. był etatowym pracownikiem Komsomołu. W 1991 zaangażował się w działalność gospodarczą, rok później założył PrywatBank, wokół którego powstała jedna z największych na Ukrainie grup finansowo-przemysłowych, kontrolująca przedsiębiorstwa metalurgiczne i naftowe. Serhij Tihipko stał się jednym z najbogatszych Ukraińców – w 2014 „Forbes” szacował wartość jego aktywów na 1 miliard USD, umieszczając go na 9. miejscu listy najbogatszych.

W 1994 został nieetatowym doradcą prezydenta Łeonida Kuczmy ds. polityki pieniężnej. W 1997 objął stanowisko wicepremiera w gabinecie Pawła Łazarenki, pozostał na nim też w rządzie Wałerija Pustowojtenki. Od 1999 do 2000 za czasów premiera Wiktora Juszczenki sprawował urząd ministra gospodarki.

W 2000 wygrał wybory uzupełniające do Rady Najwyższej. W tym samym roku został przewodniczącym oligarchicznej partii Trudowa Ukrajina, związanej z Wiktorem Pinczukiem. W 2001 wycofał się ostatecznie z dotychczasowej działalności biznesowej. W 2002 ponownie uzyskał mandat poselski, tym razem z listy krajowej koalicji Za Jedyną Ukrainę. 17 grudnia tego samego roku objął urząd prezesa Narodowego Banku Ukrainy, rezygnując w rezultacie z zasiadania w parlamencie.

W 2004, pełniąc wciąż obowiązki szefa NBU, stanął na czele sztabu wyborczego Wiktora Janukowycza w wyborach prezydenckich. W okresie pomarańczowej rewolucji, 29 listopada 2004, złożył rezygnację z kierowania zarówno kampanią wyborczą urzędującego premiera, jak i bankiem centralnym. Wkrótce odszedł też z ugrupowania Trudowa Ukrajina i wycofał się z czynnej działalności politycznej.

Od 2005 obejmował kierownicze stanowiska w przedsiębiorstwach finansowych. W 2008 został doradcą premier Ukrainy i współprzewodniczącym działającej przy rządzie rady inwestorów. W 2009 zarejestrował się jako kandydat w wyborach prezydenckich 2010. W tym samym roku wybrano go liderem partii Silna Ukraina. W wyborach uzyskał trzeci wynik. 11 marca 2010 po raz kolejny wszedł w skład rządu jako wicepremier ds. gospodarczych w gabinecie Mykoły Azarowa, przystępując wkrótce do Partii Regionów. W 2012 uzyskał z listy tego ugrupowania mandat poselski. Zakończył następnie urzędowanie na stanowisku ministra. W 2014 ponownie kandydował w wyborach prezydenckich, otrzymując w nich około 5,2% głosów.

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie golos.ua. [dostęp 2022-09-12]. (ukr.).