Zamek w Łańcucie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →Dzieje zamku: poprawa linków |
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
||
| Linia 17: | Linia 17: | ||
[[Plik:Łańcut Palace - inside 06.JPG|thumb|220px|Jadalnia Wielka]] |
[[Plik:Łańcut Palace - inside 06.JPG|thumb|220px|Jadalnia Wielka]] |
||
[[Plik:Łańcut Palace - parowozownia 16.JPG|thumb|220px|Fragment kolekcji powozów]] |
[[Plik:Łańcut Palace - parowozownia 16.JPG|thumb|220px|Fragment kolekcji powozów]] |
||
'''Zamek w Łańcucie''', '''Zamek Lubomirskich i Potockich w Łańcucie''' – dawna rezydencja [[magnat|magnacka]] w [[Łańcut|Łańcucie]] |
'''Zamek w Łańcucie''', '''Zamek Lubomirskich i Potockich w Łańcucie''' – dawna rezydencja [[magnat|magnacka]] w [[Łańcut|Łańcucie]]. |
||
== Dzieje zamku == |
== Dzieje zamku == |
||
Pierwotna rezydencja w postaci wieży obronnej znajdująca się na terenie istniejącego dziś założenia, zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Zamek około 1610 roku został rozbudowany przez Stadnickich i jego plan przybrał kształt podkowy. Najpoważniejsza rozbudowa wg projektu którego autorem był [[Maciej Trapola]] nastąpiła w latach 1629-1641 gdy jego właścicielem był wojewoda [[Stanisław Lubomirski (wojewoda krakowski)|Stanisław Lubomirski]]. Stąd często stosowana nazwa ''Zamek Lubomirskich w Łańcucie''. Zamek został wtedy otoczony potężnymi fortyfikacjami bastionowymi, które uchroniły zamek przed zdobyciem przez Szwedów w 1655 i Węgrów w 1657 roku. W roku [[1745]] właścicielem zamku w Łańcucie został marszałek wielki koronny [[Stanisław Lubomirski (marszałek wielki koronny)|Stanisław Lubomirski]], którego żoną była [[Izabela Lubomirska]] z Czartoryskich (powszechnie nazywana ''księżną marszałkową''). Po śmierci Stanisława Lubomirskiego pełne władanie nad zamkiem uzyskała jego żona, która po 1783 roku tereny fortyfikacji ziemnych zamieniła na ogrody. Po jej śmierci w roku [[1816]] Łańcut przeszedł w ręce jej wnuków [[Alfred Potocki (1786-1862)|Alfreda]] i [[Artur Stanisław Potocki|Artura Potockich]]. W roku [[1830]] Łańcut stał się [[ordynacja|ordynacją]] z Alfredem Potockim jako pierwszym ordynatem. Artur Potocki otrzymał [[Krzeszowice]]. |
|||
Potoccy w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] nie byli prześladowani przez Niemców, a w zamku mieścił się sztab [[Wehrmacht]]u. Przed wkroczeniem [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] [[1 sierpnia]] [[1944]] roku, [[Alfred Antoni Potocki|Alfredowi Potockiemu]] udało się uciec na Zachód, bardzo wiele dóbr zamkowych za pozwoleniem Niemców wywieźć. W czasie działań wojennych II wojny światowej zamek nie ucierpiał. |
Potoccy w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] nie byli prześladowani przez Niemców, a w zamku mieścił się sztab [[Wehrmacht]]u. Przed wkroczeniem [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] [[1 sierpnia]] [[1944]] roku, [[Alfred Antoni Potocki|Alfredowi Potockiemu]] udało się uciec na Zachód, bardzo wiele dóbr zamkowych za pozwoleniem Niemców wywieźć. W czasie działań wojennych II wojny światowej zamek nie ucierpiał. |
||
| Linia 27: | Linia 27: | ||
W nawiązaniu do tradycji zapoczątkowanych przez księżnę Izabelę Lubomirską zamek prowadzi ożywioną działalność muzyczną. Od [[1960]] roku nieprzerwanie do dziś, zawsze w maju, organizowana jest impreza, która nosiła pierwotnie nazwę Dni Muzyki Kameralnej. W [[1981]] roku przekształcono ją w Festiwal Muzyki, którego dyrektorem artystycznym został [[Bogusław Kaczyński]]. Festiwal jest jedną z najważniejszych imprez muzyki poważnej w kraju. Od [[1975]] roku organizowane są tu również mistrzowskie kursy interpretacji muzycznej. |
W nawiązaniu do tradycji zapoczątkowanych przez księżnę Izabelę Lubomirską zamek prowadzi ożywioną działalność muzyczną. Od [[1960]] roku nieprzerwanie do dziś, zawsze w maju, organizowana jest impreza, która nosiła pierwotnie nazwę Dni Muzyki Kameralnej. W [[1981]] roku przekształcono ją w Festiwal Muzyki, którego dyrektorem artystycznym został [[Bogusław Kaczyński]]. Festiwal jest jedną z najważniejszych imprez muzyki poważnej w kraju. Od [[1975]] roku organizowane są tu również mistrzowskie kursy interpretacji muzycznej. |
||
| ⚫ | |||
Zamek pełni również funkcje reprezentacyjne i służebne wobec instytucji państwowych. W [[1996]] roku odbyło się tu spotkanie 9 prezydentów państw Europy Środkowej. Dość często odbywają się w nim również sympozja naukowe. Osobom fizycznym i instytucjom prywatnym pomieszczeń zamkowych nie udostępnia się. Wyjątek uczyniono jedynie dwa razy – dla potomków byłych właścicieli. W zamku odbyły się uroczystości ślubne Stanisława Potockiego i Rosy Larco de la Fuente oraz część uroczystości pogrzebowych związanych ze sprowadzeniem do Polski prochów śp. Elżbiety z Radziwiłłów Potockiej, jej synów Alfreda i Jerzego oraz jego żony Susany Iturreguiy Orbegoso. |
Zamek pełni również funkcje reprezentacyjne i służebne wobec instytucji państwowych. W [[1996]] roku odbyło się tu spotkanie 9 prezydentów państw Europy Środkowej. Dość często odbywają się w nim również sympozja naukowe. Osobom fizycznym i instytucjom prywatnym pomieszczeń zamkowych nie udostępnia się. Wyjątek uczyniono jedynie dwa razy – dla potomków byłych właścicieli. W zamku odbyły się uroczystości ślubne Stanisława Potockiego i Rosy Larco de la Fuente oraz część uroczystości pogrzebowych związanych ze sprowadzeniem do Polski prochów śp. Elżbiety z Radziwiłłów Potockiej, jej synów Alfreda i Jerzego oraz jego żony Susany Iturreguiy Orbegoso. |
||
| Linia 57: | Linia 55: | ||
== Fortyfikacje == |
== Fortyfikacje == |
||
Pierwotna wieża obronna zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Powstała jako obiekt najstarszy w całym założeniu i była później częścią obronnego fortalicjum z pocz. XVII wieku należącego do rodu Stadnickich. Staniccy po 1610 roku rozbudowali fortalicjum w zamek na planie podkowy z krużgankami i czterema małymi bastejami w narożach. W latach 1629-1641 wojewoda [[Stanisław Lubomirski (wojewoda krakowski)|Stanisław Lubomirski]] całkowicie przebudował zamek na założenie w typie ''"pallazzo in fortezza"'' otaczając zamek potężnymi ziemno-murowanymi fortyfikacjami bastionowymi na planie gwiazdy oraz fosą. Plan zamku był autorstwa Macieja Trapola, a fortyfikacje zaprojektował [[Krzysztof Mieroszewski]]. Fortyfikacje były na tyle potężne, że w 1655 roku Szwedzi pod dowództwem gen. Douglasa nawet nie próbowali szturmu i po odmowie kapitulacji przez komendanta Adama Dzierżaka wycofali się spod zamku. W 1657 roku twierdza obroniła się także przed siedmiogrodzkimi wojskami [[Jerzy II Rakoczy|Rakoczego]]. W 2 poł. XVII wieku przeprowadzono remont i unowocześnienie fortyfikacji. Po 1783 roku księżna [[Izabela Czartoryska]] rozpoczęła poszerzanie ogrodów w związku z czym zniwelowano częściowo fortyfikacje bastionowe przez co straciły one funkcje obronne. Do dzisiaj jednak widoczny jest ich zarys w terenie. |
Pierwotna wieża obronna znajdująca zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Powstała jako obiekt najstarszy w całym założeniu i była później częścią obronnego fortalicjum z pocz. XVII wieku należącego do rodu Stadnickich. Staniccy po 1610 roku rozbudowali fortalicjum w zamek na planie podkowy z krużgankami i czterema małymi bastejami w narożach. W latach 1629-1641 wojewoda [[Stanisław Lubomirski (wojewoda krakowski)|Stanisław Lubomirski]] całkowicie przebudował zamek na założenie w typie ''"pallazzo in fortezza"'' otaczając zamek potężnymi ziemno-murowanymi fortyfikacjami bastionowymi na planie gwiazdy oraz fosą. Plan zamku był autorstwa Macieja Trapola, a fortyfikacje zaprojektował [[Krzysztof Mieroszewski]]. Fortyfikacje były na tyle potężne, że w 1655 roku Szwedzi pod dowództwem gen. Douglasa nawet nie próbowali szturmu i po odmowie kapitulacji przez komendanta Adama Dzierżaka wycofali się spod zamku. W 1657 roku twierdza obroniła się także przed siedmiogrodzkimi wojskami [[Jerzy II Rakoczy|Rakoczego]]. W 2 poł. XVII wieku przeprowadzono remont i unowocześnienie fortyfikacji. Po 1783 roku księżna [[Izabela Czartoryska]] rozpoczęła poszerzanie ogrodów w związku z czym zniwelowano częściowo fortyfikacje bastionowe przez co straciły one funkcje obronne. Do dzisiaj jednak widoczny jest ich zarys w terenie. |
||
== Muzeum == |
== Muzeum == |
||
| Linia 67: | Linia 65: | ||
* Dział Historii Miasta i Regionu |
* Dział Historii Miasta i Regionu |
||
* Dział Sztuki Cerkiewnej. |
* Dział Sztuki Cerkiewnej. |
||
== Zamek w filmie == |
|||
| ⚫ | |||
== Galeria == |
== Galeria == |
||
Wersja z 12:31, 6 lip 2011
Zamek w Łańcucie, Zamek Lubomirskich i Potockich w Łańcucie – dawna rezydencja magnacka w Łańcucie.
Dzieje zamku
Pierwotna rezydencja w postaci wieży obronnej znajdująca się na terenie istniejącego dziś założenia, zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Zamek około 1610 roku został rozbudowany przez Stadnickich i jego plan przybrał kształt podkowy. Najpoważniejsza rozbudowa wg projektu którego autorem był Maciej Trapola nastąpiła w latach 1629-1641 gdy jego właścicielem był wojewoda Stanisław Lubomirski. Stąd często stosowana nazwa Zamek Lubomirskich w Łańcucie. Zamek został wtedy otoczony potężnymi fortyfikacjami bastionowymi, które uchroniły zamek przed zdobyciem przez Szwedów w 1655 i Węgrów w 1657 roku. W roku 1745 właścicielem zamku w Łańcucie został marszałek wielki koronny Stanisław Lubomirski, którego żoną była Izabela Lubomirska z Czartoryskich (powszechnie nazywana księżną marszałkową). Po śmierci Stanisława Lubomirskiego pełne władanie nad zamkiem uzyskała jego żona, która po 1783 roku tereny fortyfikacji ziemnych zamieniła na ogrody. Po jej śmierci w roku 1816 Łańcut przeszedł w ręce jej wnuków Alfreda i Artura Potockich. W roku 1830 Łańcut stał się ordynacją z Alfredem Potockim jako pierwszym ordynatem. Artur Potocki otrzymał Krzeszowice.
Potoccy w czasie II wojny światowej nie byli prześladowani przez Niemców, a w zamku mieścił się sztab Wehrmachtu. Przed wkroczeniem Armii Czerwonej 1 sierpnia 1944 roku, Alfredowi Potockiemu udało się uciec na Zachód, bardzo wiele dóbr zamkowych za pozwoleniem Niemców wywieźć. W czasie działań wojennych II wojny światowej zamek nie ucierpiał.
Zamek został przejęty przez władze Polski Ludowej i zamieniony w muzeum. Dział Edukacji Muzealnej prowadzi zajęcia warsztatowe w oparciu o zbiory muzeum dla szkół podstawowych, gimnazjów i szkół średnich. Można tu zamówić lekcje m.in. na tematy biblijne i mitologiczne w malarstwie, judaizm – religia i sztuka, obyczaje i zwyczaje w dawnej Polsce, teatr dworski i tradycje żywych obrazów. Co do ostatniego tematu to służą mu m.in. oryginalne dekoracje teatralne i scenograficzne projekty z przełomu XIX i XX w., unikatowe w skali polskiej.
W nawiązaniu do tradycji zapoczątkowanych przez księżnę Izabelę Lubomirską zamek prowadzi ożywioną działalność muzyczną. Od 1960 roku nieprzerwanie do dziś, zawsze w maju, organizowana jest impreza, która nosiła pierwotnie nazwę Dni Muzyki Kameralnej. W 1981 roku przekształcono ją w Festiwal Muzyki, którego dyrektorem artystycznym został Bogusław Kaczyński. Festiwal jest jedną z najważniejszych imprez muzyki poważnej w kraju. Od 1975 roku organizowane są tu również mistrzowskie kursy interpretacji muzycznej.
Zamek pełni również funkcje reprezentacyjne i służebne wobec instytucji państwowych. W 1996 roku odbyło się tu spotkanie 9 prezydentów państw Europy Środkowej. Dość często odbywają się w nim również sympozja naukowe. Osobom fizycznym i instytucjom prywatnym pomieszczeń zamkowych nie udostępnia się. Wyjątek uczyniono jedynie dwa razy – dla potomków byłych właścicieli. W zamku odbyły się uroczystości ślubne Stanisława Potockiego i Rosy Larco de la Fuente oraz część uroczystości pogrzebowych związanych ze sprowadzeniem do Polski prochów śp. Elżbiety z Radziwiłłów Potockiej, jej synów Alfreda i Jerzego oraz jego żony Susany Iturreguiy Orbegoso.
W 1981 r. Ministerstwo Kultury i Sztuki kupiło dla zamku w Galerii Heim w Londynie kilka portretów Potockich, a istniejąca od kilku lat Fundacja na rzecz Muzeum-Zamku w Łańcucie nabyła portret Alfreda I Potockiego pędzla Jana Tabińskiego. Na terenie zamku powstała też kolekcja sztuki cerkiewnej oraz izba pamięci 10 Pułku Strzelców Konnych. Do obiektów objętych oddziaływaniem muzeum włączono również ufundowaną przez jednego z Lubomirskich synagogę ze zbiorami judaików.
W 2005 r. zespół zamkowy został uznany przez Prezydenta RP za pomnik historii.
Wnętrza zamku
Na tle innych magnackich rezydencji w Polsce zamek w Łańcucie wyróżnia się – mimo strat – bogactwem zbiorów i zachowanymi założeniami parkowo-pałacowymi, a więc ogrodami, budynkami mieszkalnymi i służebno-gospodarczymi.
Po wejściu do zamku przechodzi się do Wielkiej Sieni, której układ zachował się aż z XVII wieku. Jest tam jeden filar i 4 przęsła sklepienia. Na sklepieniu znajdują się 3 herby rodzin spokrewnionych z Lubomirskimi (Czartoryskich, Sanguszków i Radziwiłłów) oraz herb samych Lubomirskich.
Najważniejsze sale zamku w Łańcucie to:
- Sala Balowa
- Jadalnia Wielka
- Sala Kolumnowa
- Teatr Dworski
- Galeria Rzeźb
Oryginalne jest ich wyposażenie, w tym znakomita kolekcja pojazdów konnych wraz z akcesoriami. Do najcenniejszych dzieł sztuki należą m.in. autoportret Sofonisby Anguissoli z 1556 r. i rzeźba dłuta Antonia Canovy przedstawiająca Henryka Lubomirskiego jako Amora. W Łańcucie znajduje się obecnie również największy w Polsce i najlepiej zachowany przykład biblioteki magnackiej (liczącej 22 tys. woluminów).
Park
Wokół zamku znajduje się park o charakterze angielskiego parku krajobrazowego. Obecny jego kształt w znacznym stopniu powstał pod koniec XVIII i na początku XIX wieku kiedy należał on do Stanisława i Izabeli Lubomirskich. Księżna marszałkowa Izabela Lubomirska z zamiłowaniem dbała o sukcesywne powiększanie i ulepszanie zamkowych ogrodów, zamkowej Oranżerii oraz parku. Park ma obszar 36 ha i dzieli się na: park wewnętrzny w obrębie fosy i park zewnętrzny poza fosą na wschód od zamku. W skład parku wewnętrznego wchodzą Ogród Włoski, Ogród Różany oraz Ogród Bylinowy; znajduje się w nim również glorietta (ok. 1800).
Na terenie parku znajduje się szereg obiektów zabytkowych: Oranżeria (1802), Zameczek Romantyczny (1800), ujeżdżalnia (1830), stajnie (1898), wozownia (1902), szkoła muzyczna (dawniej dom ogrodników), Storczykarnia (1904/2008), oraz kort tenisowy. W obrębie parku znajduje się także niewielkie jezioro.
Fortyfikacje
Pierwotna wieża obronna znajdująca zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 poł. XVI wieku. Powstała jako obiekt najstarszy w całym założeniu i była później częścią obronnego fortalicjum z pocz. XVII wieku należącego do rodu Stadnickich. Staniccy po 1610 roku rozbudowali fortalicjum w zamek na planie podkowy z krużgankami i czterema małymi bastejami w narożach. W latach 1629-1641 wojewoda Stanisław Lubomirski całkowicie przebudował zamek na założenie w typie "pallazzo in fortezza" otaczając zamek potężnymi ziemno-murowanymi fortyfikacjami bastionowymi na planie gwiazdy oraz fosą. Plan zamku był autorstwa Macieja Trapola, a fortyfikacje zaprojektował Krzysztof Mieroszewski. Fortyfikacje były na tyle potężne, że w 1655 roku Szwedzi pod dowództwem gen. Douglasa nawet nie próbowali szturmu i po odmowie kapitulacji przez komendanta Adama Dzierżaka wycofali się spod zamku. W 1657 roku twierdza obroniła się także przed siedmiogrodzkimi wojskami Rakoczego. W 2 poł. XVII wieku przeprowadzono remont i unowocześnienie fortyfikacji. Po 1783 roku księżna Izabela Czartoryska rozpoczęła poszerzanie ogrodów w związku z czym zniwelowano częściowo fortyfikacje bastionowe przez co straciły one funkcje obronne. Do dzisiaj jednak widoczny jest ich zarys w terenie.
Muzeum
W zamku działa Muzeum – Zamek w Łańcucie, którego dyrektorem jest Wit Karol Wojtowicz:
- Dział Wnętrz
- Dział Pojazdów Konnych
- Dział Konserwacji Parku
- Biblioteka i Archiwum
- Dział Historii Miasta i Regionu
- Dział Sztuki Cerkiewnej.
Zamek w filmie
W zamku łańcuckim kręcono także sceny polskiego dwóch znanych polskich filmów fabularnych: Trędowatej (1976) i Hrabiny Cosel (1968).
Galeria
-
Ogród Włoski -
Ogród Różany oraz Oranżeria -
Glorietta -
Zameczek romantyczny -
Ujeżdżalnia -
Stajnie -
Wozownia -
Storczykarnia -
Szkoła muzyczna -
Kort -
Staw
.jpg)
.jpg)
Zobacz też
Literatura dodatkowa
- Banach Jerzy, Muzeum-Zamek w Łańcucie, Kraków 1961.
- Baniukiewicz Elżbieta, Park w Łańcucie, Warszawa 1972.
- Baniukiewicz Elżbieta, Wiśniowska Zofia, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1970.
- Biegański Krzysztof, Biblioteka muzyczna Zamku w Łańcucie. Katalog, Łańcut 1968.
- Bogdanowski Janusz, Fortyfikacje łańcuckie na tle małopolskiej sztuki obronnej, Łańcut 1976.
- Borcz Andrzej, Znaczenie Łańcuta w latach "potopu" (1655-1660), "Historia. Pismo Młodych Historyków" 1997, R. 5, nr 2, s. 211-228.
- Bujak Adam, Łańcut. Zamek, Wozownia, Park, Olszanica 1998.
- Cetnarski Stanisław, Miasto Łańcut. Z dziejów i własnych wspomnień, Wąbrzeźno 1937.
- Cholewianka Aldona, Kolekcja trofeów egzotycznych w zbiorach Muzeum-Zamku w Łańcucie, [w:] "Spotkania z Zabytkami", 1989 nr 1.
- Cholewianka Aldona, Konne portrety Potockich z Łańcuta, [w:] "Koń Polski", 1990 nr 5.
- Cholewianka Aldona, Łańcuckie ekwipaże i wierzchowce hrabiny Potockiej, [w:] "Koń Polski", 1993, nr 3.
- Cholewianka Aldona, Portrety Khafifana, [w:] "Koń Polski", 1989, nr 6.
- Cholewianka Aldona, Powozowe latarnie, [w:] "Spotkania z Zabytkami", 1993, nr 9.
- Cholewianka-Kruszyńska Aldona, Pani Alfredowa. Maria z Sanguszków Potocka z Łańcuta, Warszawa 1998.
- Fabijańska-Żurawska Teresa, Powozownia w Łańcucie. Przewodnik, Łańcut 1994.
- Giemza Jarosław, Ikony XVI i XVII wieku w zbiorach Muzeum-Zamku w Łańcucie, [w:] Zachodnioukraińska sztuka cerkiewna. Dzieła – Twórcy – Ośrodki – Techniki. Materiały z Międzynarodowej Konferencji Naukowej, 10-11 maja 2003, Łańcut 2003, s. 17-52.
- Jabłoński Krzysztof, Wojtowicz Wit, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1991.
- Jurasz Tomasz, Muzeum-Zamek w Łańcucie, Rzeszów 1991.
- Kolijewicz Lesław, Jawczak Jerzy, Muzeum-Zamek w Łańcucie, Rzeszów 1983.
- Kossakowska-Szanajca Zofia, Majewska-Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
- Kruszyńska Aldona, Katalog zbiorów pojazdów konnych Muzeum-Zamku w Łańcucie. Kolekcja po rodzinie Potockich, Warszawa 1994.
- Łańcut i okolice, [w:] Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, pod red. M. Omilanowskiej i J. Sity, t. III, z. 5, Warszawa 1994.
- Majewska-Maszkowska Bożenna, Mecenat artystyczny Izabelli z Czartoryskich Lubomirskiej /1736-1816/, Wrocław – Warszawa – Kraków 1976.
- Majewska-Maszkowska Bożenna, Teatr w Łańcucie, [w:] Pamiętnik Teatralny R.1962 s. 464-474.
- Mauberg Helena, Pewna historia. Czy Alfred Potocki uratował czy zdradził Zamek w Łańcucie, Warszawa 2001.
- Nitkiewicz Maria, Biblioteka i życie kulturalne łańcuckiej rezydencji, Łańcut 1986.
- Nitkiewicz Maria, Dział rolnictwa biblioteki zamkowej. Katalog, Łańcut 1981.
- Nitkiewicz Maria, Katalog czasopism biblioteki zamkowej w Łańcucie, Łańcut 1977.
- Nitkiewicz Maria, Szewski poniedziałek oraz dalsze dni tygodnia czyli życie codzienne w siedemnastowiecznym Łańcucie, Łańcut 1990.
- Ogród i park Potockich w Łańcucie. Badania – Projekty – Realizacja 1999, [w:] Studia i Materiały. Ogrody 7(13), Warszawa 1999.
- Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie. Zwięzły opis dziejów i zbiorów, Lwów 1933.
- Potocka Elżbieta, Łańcut – wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, Łańcut 1915.
- Potocki Alfred, Chatelain en Pologne. Mémoires du Comte Potocki (Master of Lancut), Paris 1961.
- Potocki Alfred, Master of Lancut. The Memoirs of Count Alfred Potocki, London 1959.
- Prus-Niewiadomski, Łańcut, powozownia zamkowa, Łańcut 1967.
- Rychlikowa Irena, Szkice o gospodarce panów na Łańcucie, Łańcut 1971.
- Teodorowicz-Czerepińska Jadwiga, Zameczek Romantyczny w Łańcucie, Łańcut 1970.
- Trojnar Barbara, Majolika w zbiorach Muzeum-Zamku w Łańcucie. Katalog, Łańcut 1988.
- Trojnar Barbara, Serwisy toaletowe w Łańcucie, [w:] "Świat łazienek i kuchni", 2001, nr 2.
- Wideryński Mariusz, Łańcut, Rzeszów 1991.
- Wideryński Mariusz, Wojtowicz Wit, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1998.
- Więckowska Jolanta, Zamek w Łańcucie. Krótki przewodnik po zbiorach Muzeum, Łańcut 1972.
- Wojtowicz Wit Karol, Park w Łańcucie, Rzeszów 1988.
- Wojtowicz Wit Karol, Zamek w Łańcucie, Łańcut 1992.
- Wójtowicz Zygmunt, Łańcut i okolice, Rzeszów 1981.
- Ziembiński Janusz, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1978.
- Żurawska Teresa, Łańcut. Zamek – Powozownia – Park, Warszawa 1992.
- Żurawska Teresa, Stajnie i powozownie zamkowe w Łańcucie, Łańcut 1972.
- Żurawska Teresa, Zbiory Powozowni Zamkowej w Łańcucie, Rzeszów 1998.
- Żurawski Jerzy, Łańcut, Warszawa 1966.
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona internetowa zamku w Łańcucie
- Zamki Polskie – Zamek w Łańcucie
- Zdjęcia zamku w Łańcucie