Sienno (obwód witebski): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m martwy link |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
| Linia 40: | Linia 40: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Około 1906 roku w Siennie działało polskie Towarzystwo Dobroczynności i Oświaty, założone z inicjatywy Marii Świackiej. Zajmowało się otwieraniem tajnych polskich szkółek w pobliskich wsiach i miasteczkach, a finansowane było darowizn okolicznych ziemiach<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Między nadzieją…| strony = 38| rozdział = Życie społeczno-kulturalne. Oświata}}</ref>. |
W [[1535]] roku miasteczko zostało zniszczone przez wojska moskiewskie. W [[1609]] roku Eustachy Kurcz i jego zona Regina z Wołłowiczów ufundowali tu katolicki kościół św. Trójcy, który został przebudowany w stylu barokowym w 1772 roku z funduszy wojewodziny trockiej Jadwigi ks. Ogińskiej. W 1780 roku wzmiankowano tu istnienie klasztoru franciszkanów. W XIX wieku istniał tu dwór rodziny Sierakowskich. Około 1906 roku w Siennie działało polskie Towarzystwo Dobroczynności i Oświaty, założone z inicjatywy Marii Świackiej. Zajmowało się otwieraniem tajnych polskich szkółek w pobliskich wsiach i miasteczkach, a finansowane było darowizn okolicznych ziemiach<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Między nadzieją…| strony = 38| rozdział = Życie społeczno-kulturalne. Oświata}}</ref>. |
||
Około 1960 roku zburzono barokowy kościół z 1772 roku. |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 09:11, 18 wrz 2014
.jpg) Kościół Św. Trójcy zniszczony w 1962 roku | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Prawa miejskie |
1777 | ||||
| Wysokość |
163 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+375 2135 | ||||
| Kod pocztowy |
211117 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
2 | ||||
Położenie na mapie Białorusi  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||||
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:airport} | |||||
Sienno (biał. Сянно, Sianno; ros. Сенно, Sienno) – miasto na Białorusi, w obwodzie witebskim, siedziba administracyjna rejonu sieneńskiego. W 2010 roku liczyło ok. 8 tys. mieszkańców.
Herb
Herb został nadany miastu 16 sierpnia 1781 roku przez Katarzynę II. Jako że miasto weszło w 1772 roku w skład Imperium Rosyjskiego, w górnej części herbu Sienna znajdował się wizerunek dwugłowego orła - herbu rosyjskiego. W dolnej części na zielonym tle znajdowały się dwie złote kosy, oznaka tego, że miasto było bogate w siano (od którego też pochodzi jego nazwa).
Współczesny herb Sienna został ustanowiony 20 stycznia 2006 roku rozporządzeniem prezydenta Białorusi nr 36[2].
Historia
W 1535 roku miasteczko zostało zniszczone przez wojska moskiewskie. W 1609 roku Eustachy Kurcz i jego zona Regina z Wołłowiczów ufundowali tu katolicki kościół św. Trójcy, który został przebudowany w stylu barokowym w 1772 roku z funduszy wojewodziny trockiej Jadwigi ks. Ogińskiej. W 1780 roku wzmiankowano tu istnienie klasztoru franciszkanów. W XIX wieku istniał tu dwór rodziny Sierakowskich. Około 1906 roku w Siennie działało polskie Towarzystwo Dobroczynności i Oświaty, założone z inicjatywy Marii Świackiej. Zajmowało się otwieraniem tajnych polskich szkółek w pobliskich wsiach i miasteczkach, a finansowane było darowizn okolicznych ziemiach[3]. Około 1960 roku zburzono barokowy kościół z 1772 roku.
- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года (ros.)
- ↑ Alaksandr Łukaszenka: УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ - 20 января 2006 г. № 36. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-01-20. [dostęp 2010-04-05]. (ros.).
- ↑ Życie społeczno-kulturalne. Oświata. W: Między nadzieją…. s. 38.
Bibliografia
- Dariusz Tarasiuk: Między nadzieją a niepokojem. Działalność społeczno-kulturalna i polityczna Polaków na wschodniej Białorusi w latach 1905–1918. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 211. ISBN 978-83-227-2629-7.
Linki zewnętrzne
- Sienno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 565.
