Barok wileński: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 15:40, 10 lip 2017

Barok wileński (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej występujący najliczniej na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej (Wileńszczyzna oraz Inflanty polskie) oraz incydentalnie w południowo-wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego, której twórcy działali w latach 1735-1763 (zakończenie budowy kościoła i klasztoru w Berezweczu). Najbardziej znanym architektem szkoły był Jan Krzysztof Glaubitz. Inni polscy architekci tworzący w tym stylu to Ludwik Hryncewicz (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), Aleksander Osikiewicz (twórca bazyliańskiej cerkwi w Borunach), B. Kosiński, Owsiukiewicz, Johannes Tobias de Dyderstein, Johann Wilhelm Frezer, Abraham Wuertzner, Joachim Herdegen, Antonio Paracca, ks. Tomasz Żebrowski.

Cechy

Cechą charakterystyczną szkoły wileńskiej są wysokie i bardzo smukłe wieże, w których każda kondygnacja jest opracowana w odmienny sposób, a całość jest zwieńczona niewielką kopułką. Na każdej kondygnacji znajdował się wysoki i wąski otwór. Drugą cechą, rozwiniętą w późniejszym okresie, jest wycinanie w murze fantazyjnych w zarysie otworów okien i drzwi, która to cecha była też stosowana w północnych Włoszech oraz w Kalabrii i na Sycylii. Trzecią cechą szkoły było stosowanie skomplikowanych falowań ścian w szczytach i fasadach. Budowle wznoszono zazwyczaj na prostych rzutach.

Realizacje

Za pierwszą realizację szkoły uważa się kościół karmelitów Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Głębokiem (1730–1735) proj. J.K. Glaubitz. Następne to m.in.:

kościół Świętego Ducha w Wilnie (II poł. XVIII w.) proj. J.K. Glaubitz
kościół św. Katarzyny w Wilnie (1739-1743) J.K. Glaubitz
cerkiew św. Trójcy w Wilnie i klasztor bazylianów, po 1748 r., bazylianów (J.K. Glaubitz)
kościół św. Jakuba i Filipa i klasztor Dominikanów w Wilnie
kościół Augustianów w Wilnie (poł. XVIII w.)
kościół Misjonarzy w Wilnie (1751-1756), proj. L. Hryncewicz
kościół św. Rafała w Wilnie proj. prawdopodobnie J.K. Glaubitz
kościół Wszystkich Świętych i klasztor karmelitów w Wilnie (1733–1749) ks. Idzi Polkiewicz
kościół na Kalwarii w Werkach koło Wilna (1755-1772) proj. J.K. Glaubitz
kościół w Stołowiczach (Jakub Fontana i Jan Krzysztof Glaubitz)
kościół św. Andrzeja w Słonimiu (1775)
kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zdzięciole (przeb. 1743-1751) proj. Aleksander Osikiewicz
kościół Pijarów św. Michała Archanioła w Łużkach (1744–1756)
cerkiew unicka w Mińsku
kościół Bernardynek w Mińsku (obecnie sobór prawosławny) (1633–1642, rekon. 1741)
kościół Bernardynów w Mińsku (1752)
kościół św. Wojciecha i klasztor Benedyktynek w Mińsku (lata osiemdziesiąte XVIII w.) proj. Tomasz Romanowski
kościół Przemienienia Pańskiego w Hermanowiczach (1787)
sobór św. Zofii w Połocku (1738-1765) proj. J.K. Glaubitz
kościół Jezuitów w Dyneburgu
kościół jezuitów pw. św. Franciszka Ksawerego w Kownie
cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego w Witebsku (1740–1750) proj. Józef Fontana
monaster i cerkiew Bazylianów pw. Opieki Matki Bożej w Tołoczynie, fundacja Sanguszków (1769)
klasztor w Borunach z kościołem św. św. Piotra i Pawła (1747-1756) proj. Aleksander Osikiewicz
kościół i klasztor w Śmiłowiczach (1767-1791)
kościół Michała Archanioła i św. Jana Chrzciciela w miejscowości Jezno (1768-1772), fundacja Paców
zespół klasztorny Bazylianów w Berezweczu (1756-1767) proj. J.K. Glaubitz (nieistniejący)
kościół Jezuitów w Pińsku (zburzony)
kościół Franciszkanów w Iwieńcu (1702-1705, odrestaurowany 2003-2008)
klasztor Bazylianów w Torokaniach (1757) (zniszczony)
kościół Najświętszej Maryi Panny w Smolanach (II poł. XVIII w.) (ruina)
kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie w Datnowie (1773-1810)
kościół św. Michała Archanioła w Wierzbołowie (zniszczony)
cerkiew Trójcy Świętej w bazyliańskim klasztorze w Wolnej (1768)
klasztor Bazylianów w Buczaczu (1750-1770 lub 1765-1771) proj. Jana Gotryd Hoffmann
kościół św. Trójcy w Stokliszkach (1765-1776)
kościół Misjonarzy pw. św. Trójcy w Łyskowie (1763-1785)
kościół św. Jana w Wasiliszkach (1769)
kościół Jezuitów pw. św. Stefana w Połocku (1733-1745)
kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lucynie
kościół Dominikanów św. Dominika w Posinie (1761)
cerkiew Objawienia Pańskiego w Żyrowicach (przebud. 1796)
Kościół św. Jakuba w Kurtowianach (1783-1796)

Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego^[1]

kościół św. Trójcy w Głębokiem (przeb. 1902-1908) proj. Adam Dubowik
kościół św. Michała Archanioła w Oszmianie (1900-1906) proj. Wacław Michniewicz
Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Białymstoku (1991-1996) proj. Michał Bałasz
kościół Przemienienia Pańskiego w Krewie (1993-x) proj. Walery Kuziakin

Kościół św. Katarzyny w Wilnie
Kościół Augustianów w Wilnie
Kościół Misjonarzy w Wilnie
Kościół w Werkach pod Wilnem
Wrota bazyliańskie w Wilnie
Cerkiew św. Trójcy w Wilnie
Kościół św. Jakuba i Filipa w Wilnie
Cerkiew św. Mikołaja w Wilnie (przed przebudową w XIX w.)
Kościół Wszystkich Świętych w Wilnie
Kaplica w Ponarach
Sobór św. Zofii w Połocku
Kościół Bernardynek w Mińsku
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zdzięciole
Kościół św. Michała Archanioła i św. Jana Chrzciciela w Jeźnie
Cerkiew bazyliańska w Berezweczu (zburzona)
Kościół karmelitów w Głębokiem
Kościół św. Andrzeja w Słonimiu
Kościół Jezuitów w Pińsku (zburzony)
Cerkiew bazyliańska w Witebsku (po lewej) i kościół św. Antoniego (po prawej)
Cerkiew Opieki Matki Bożej w Tołoczynie
Kościół NMP w Smolanach
Kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie w Datnowie
Kościół św. Michała Archanioła w Wierzbołowie (zburzony)
Cerkiew Trójcy Świętej w Wolnej
Kościół Franciszka Ksawerego w Kownie
Kościół Przemienienia Pańskiego w Hermanowiczach
Kościół św. Trójcy w Stokliszkach
Kościół św. Jana w Wasiliszkach
Kościół Trójcy Świętej w Łyskowie
Kościół św. Stefana w Połocku (zburzony)

Kościół św. Stefana w Połocku (zburzony)
Klasztor Bazylianów w Buczaczu
Kościół św. Michała Archanioła w Łużkach
Cerkiew Objawienia Pańskiego w Żyrowicach
Kościół św. Dominika w Posinie
Cerkiew w Torokaniach (zburzona)
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lucynie
Kościół św. Trójcy w Głębokiem
Kościół św. Michała Archanioła w Oszmianie
Kościół Przemienienia Pańskiego w Krewie

Literatura

Stanisław Lorentz, Jan Krzysztof Glaubitz – architekt wileński XVIII wieku, Warszawa 1937.
Mariusz Karpowicz, Sztuka Polska XVIII wieku, Warszawa 1986, s. 91-95.
Dorota Piramidowicz, Wpływ wileńskiego baroku na architekturę i wyposażenie kościoła bernardynów w Grodnie, „Biuletyn Historii Sztuki”, nr 3-4, R. LXXIII, 2011, s. 439-452, il. 1-13.
Тамара Габрусь, Стылістычныя аспекты архітэктуры віленскага барока, [w:] Барока ў беларускай культуры і мастацтве (red. В. Ф. Шматава), Мн., 1998., s. 14-166.

Zobacz też

↑ Barbara Jagielska: Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo. Universitätsbibliothek Heidelberg. [dostęp 2015-11-16]. (pol.).

[1] Barbara Jagielska: Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo. Universitätsbibliothek Heidelberg. [dostęp 2015-11-16]. (pol.).

[1]

Wersja z 13:03, 26 cze 2017 edytuj Kazimier Lachnovič (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 1922 edycje m (GR) File renamed: File:Viciebsk, Vialikaja. Віцебск, Вялікая (N. Orda, 1875) .jpg → File:Viciebsk, Vialikaja. Віцебск, Вялікая (N. Orda, 1875-76) (3).jpg name unification by uploader ← poprzednia edycja		Wersja z 15:40, 10 lip 2017 edytuj anuluj edycję Konarski (dyskusja \| edycje) 11 504 edycje merytoryczne Znacznik: VisualEditor następna edycja →
Linia 1:		Linia 1:
	'''Barok wileński''' (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej ~~najliczniej~~ występujący na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej (Wileńszczyzna oraz [[Województwo inflanckie\|Inflanty polskie]]) oraz incydentalnie w południowo-wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego, której twórcy działali w latach 1735-1763 (zakończenie budowy kościoła i klasztoru w [[Berezwecz]]u). Najbardziej znanym architektem szkoły był [[Jan Krzysztof Glaubitz]]. Inni polscy architekci tworzący w tym stylu to [[Ludwik Hryncewicz]] (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), [[Aleksander Osikiewicz]] (twórca bazyliańskiej cerkwi w Borunach), B. Kosiński, Owsiukiewicz, Johannes ~~Dyderszteyn~~, Antonio Paracca, ks. [[Tomasz Żebrowski]].		'''Barok wileński''' (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej występujący najliczniej na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej (Wileńszczyzna oraz [[Województwo inflanckie\|Inflanty polskie]]) oraz incydentalnie w południowo-wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego, której twórcy działali w latach 1735-1763 (zakończenie budowy kościoła i klasztoru w [[Berezwecz]]u). Najbardziej znanym architektem szkoły był [[Jan Krzysztof Glaubitz]]. Inni polscy architekci tworzący w tym stylu to [[Ludwik Hryncewicz]] (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), [[Aleksander Osikiewicz]] (twórca bazyliańskiej cerkwi w Borunach), B. Kosiński, Owsiukiewicz, Johannes Tobias de Dyderstein, Johann Wilhelm Frezer, Abraham Wuertzner, Joachim Herdegen, Antonio Paracca, ks. [[Tomasz Żebrowski]].

	== Cechy ==		== Cechy ==