Stanisław Falkiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Falkiewicz
Ilustracja
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 maja 1889
Gródek

Data i miejsce śmierci

1 czerwca 1970
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1917, 1920–1935, 1939–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka „Za wierną służbę”

Stanisław Falkiewicz (ur. 29 maja 1889 w Gródku, zm. 1 czerwca 1970 w Warszawie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, pisarz i publicysta wojskowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Gródku, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego i Antoniny z Tarasowiczów[1]. Był starszym bratem Tadeusza (1897–1981)[1].

W 1907 ukończył gimnazjum we Lwowie, a w 1912 studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[2]. W 1909 został członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego[2]. Po ukończeniu studiów podjął pracę nauczyciela[2].

Na początku sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku piechoty[3]. 31 lipca 1915 w czasie bitwy pod Jastkowem został ranny[3]. Był wówczas sierżantem[4]. Leczył się w Szpitalu Fortecznym nr 9 w Krakowie[4]. 11 stycznia 1916 został odnotowany w zakładzie leczniczym w Pieszczanach[3][5]. W tym samym roku został przydzielony do Biura Prasowego Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego[2]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie[2][6]. W latach 1918–1919 pracował w szkolnictwie cywilnym[1].

W lipcu 1920 został powołany do służby w Wojsku Polskim i przydzielony do Oddziału III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta[2]. Później został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie[7][8]. Od 1921 pełnił funkcję zastępcy redaktora „Żołnierza Polskiego”[1]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 2. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział naukowo-oświatowy[9]. W sierpniu 1925 został przeniesiony do Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie na stanowisko referenta oświatowego[10]. W maju 1927 został przeniesiony z KOP z równoczesnym przydziałem do WINW[11][12] na stanowisko redaktora „Żołnierza Polskiego”[1]. Redakcją kierował do września 1932, kiedy to został przydzielony do Prezydium Rady Ministrów[13][1]. W marcu 1934 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w WINW[14]. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[15]. Po zakończeniu służby wojskowej został sekretarzem Głównej Rady Programowej Polskiego Radia[1]. W 1939 został zmobilizowany. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[16].

2 marca 1919 zawarł związek małżeński z Laurą Konopnicką[1] (zm. 1940), z którą miał córkę Marię (1922–1999) ps. „Gerhard”, „Gerard”, sanitariuszkę, łączniczkę i intendentkę awansowaną na stopień starszego sierżanta Armii Krajowej[17].

Zmarł 1 czerwca 1970[18]. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A29-1-12)[19].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Łoza 1938 ↓, s. 171.
  2. ↑ a b c d e f Encyklopedia Wojskowa 1932 ↓, s. 582.
  3. ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości ↓.
  4. ↑ a b III Lista strat 1915 ↓, s. 9.
  5. ↑ V Lista strat 1916 ↓, s. 8, tu podano Piszczany..
  6. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓, tu podano, że członkiem POW był od 1 sierpnia do 1 września 1917.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1411, 1540.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1279, 1401.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 178.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 85 z 20 sierpnia 1925 roku, s. 464.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 156.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 822.
  13. ↑ Naczelnemu redaktorowi na pożegnanie. „Żołnierz Polski”. 35, s. 690, 1932-10-01. Warszawa. .
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 12 marca 1934 roku, s. 86.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 86.
  16. ↑ Straty ↓.
  17. ↑ Maria Falkiewicz. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-09-25]..
  18. ↑ Falkiewicz Stanisław data śmierci 01.06.1970 » Zmarły « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2022-04-14] (pol.).
  19. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2022-04-14].
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 332.
  22. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 9.
  24. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 392.
  25. ↑ M.P. z 1929 r. nr 216, poz. 508 „za zasługi w służbie granicznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Falkiewicz&oldid=71674772”