Stanisław Sośnicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Szoltys-bot (dyskusja | edycje) o 21:12, 7 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Stanisław Sośnicki
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 września 1896
Warszawa

Data i miejsce śmierci

2 lipca 1962
Warszawa

Kierownik Konsulatu RP w Kijowie
Okres

od 1933
do 1934

Poprzednik

Henryk Jankowski

Następca

Jan Karszo-Siedlewski

Kierownik Konsulatu RP w Charkowie
Okres

od 1934
do 1936

Poprzednik

Jan Karszo-Siedlewski

Następca

Tadeusz Brzeziński

Chargé d'affaires Ambasady PRL w Ankarze
Okres

od 1946
do 1948

Poprzednik

Romuald Buczyński

Następca

Jan Druto

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Komandor Orderu Chrystusa Komandor Orderu Korony (Belgia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Korony Rumunii Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny) Złote Promienie ze Wstęgą Orderu Świętego Skarbu (Japonia, 1888–2003)
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Adam Sośnicki (ur. 12 września 1896 w Warszawie, zm. 2 lipca 1962 w Warszawie) – kapitan saperów Wojska Polskiego, urzędnik konsularny, dyplomata, w młodości lekkoatleta, olimpijczyk.

Życiorys

W 1915 roku ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie i rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Maszyn Politechniki Warszawskiej, ale ich nie ukończył.

16 lutego 1919 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie[1]. Z dniem 3 kwietnia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika, zaliczeniem do I Rezerwy armii i powołaniem do czynnej służby wojskowej na czas wojny aż do demobilizacji, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2]. W 1924 pełnił służbę na stanowisku oficera ordynansowego komendanta Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów i pozostawał oficerem nadetatowym 8 Pułku Saperów. 1 grudnia 1924 mianowany kapitanem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 6 lokatą w korpusie oficerów zawodowych inżynierii i saperów. W 1928 pełnił służbę w Szefostwie Administracji Armii. W 1934 był oficerem rezerwy 1 Batalionu Saperów Legionów.

Kariera sportowa

Był jednym z czołowych polskich lekkoatletów pierwszej połowy lat 20. Należał do grupy sportowców przygotowujących się do startu w igrzyskach olimpijskich w 1920 w Antwerpii, do czego nie doszło z powodu wybuchu wojny polsko-bolszewickiej[3]. Wystąpił za to na igrzyskach olimpijskich w 1924 w Paryżu w biegu na 100 metrów i skoku w dal, ale odpadł w eliminacjach.

Podczas pierwszych mistrzostw Polski w 1920 zwyciężył w sześciu konkurencjach i został uznany za najlepszego zawodnika. Ogółem zdobył trzynaście tytułów mistrza Polski:

Pięć razy był wicemistrzem Polski:

  • bieg na 100 metrów – 1922 i 1923
  • skok wzwyż – 1920
  • skok w dal – 1922
  • skok w dal z miejsca – 1921

Trzynaście razy bił rekordy Polski w skoku w dal, trójskoku, sztafecie 4 × 100 m, sztafecie 10 × 100 m, sztafecie szwedzkiej i sztafecie olimpijskiej.

Startował w barwach Czarnych Lwów, Korony Warszawa, KS Polonia Warszawa i AZS Warszawa. Zakończył aktywne uprawianie lekkiej atletyki w 1925.

Kariera zawodowa

Ukończył Wydział Dyplomatyczno-Konsularny Akademii Nauk Politycznych w Warszawie w 1926 oraz Studium Anglii Współczesnej na Uniwersytecie Cambridge w 1931. Od tego roku pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był konsulem w Kijowie (1933-1934)[4] i w Charkowie (1934-1936). W latach 1937-1939 był naczelnikiem wydziału w Ministerstwie Opieki Społecznej.

W kampanii wrześniowej walczył w stopniu kapitana, m.in. w obronie Warszawy. Otrzymał za to order Virtuti Militari. Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w obozach w Lubece i Woldenbergu. Po wojnie w ludowym Wojsku Polskim (w stopniu podpułkownika; do 1946), a następnie był chargé d’affaires polskiej ambasady w Ankarze (1946-1948). Od 1948 pracował w Centrali Handlowej Przemysłu Drzewnego jako dyrektor administracyjny. Był także działaczem i sędzią lekkoatletycznym.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 45 z 26 kwietnia 1919 roku, poz. 1482.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 41 z 12 kwietnia 1919 roku, poz. 1306.
  3. ↑ Stanisław Zaborniak: Z tradycji lekkoatletyki w Polsce w latach 1919–1939: Tom VI Udział lekkoatletów i lekkoatletek w międzynarodowej rywalizacji sportowej. Rzeszów: 2011, s. 252, 253. ISBN 978-83-7338-663-1.
  4. ↑ Jednocześnie kierował placówką wywiadowczą „Kh” Oddziału II Sztabu Głównego w Kijowie (1933–1934); według Wojciech Skóra: Porwanie kierownika polskiej placówki konsularnej w Kijowie Jerzego Matusińskiego przez władze radzieckie w 1939 r., [w:] Polska dyplomacja na Wschodzie w XX– początkach XXI wieku, Olsztyn-Charków 2010, s. 414-437
  5. ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 354)
  6. ↑ po drugi raz 19 marca 1931 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i rozwoju sportu” M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120
  7. ↑ Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2015-09-27]. (port.).
  8. ↑ a b Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 57, 1933. 
  9. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 19, s. 189, 1933. 
  10. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 67, 1934. 
  11. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 6, s. 79, 1934. 

Bibliografia

  • Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku t. 2., Wrocław 2004, ISBN 83-7407-050-1
  • Ryszard Wryk: Sport olimpijski w Polsce 1919-1939, Poznań 2006, ISBN 83-7177-278-5
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Warszawa 1924, s. 812, 832, 1387
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 585, 597
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 164, 674
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Sośnicki&oldid=53162608”