Tadeusz Herfurt
 Tadeusz Herfurt (<1934) | |
 podpułkownik geograf
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Tadeusz Jan Herfurt |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 lipca 1890 |
| Data śmierci |
18 marca 1966 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Tadeusz Jan Herfurt, ps. „Armak”, „Jan”[1], „obywatel Janicki” (ur. 9 lipca 1890 w Szydłowcu, zm. 18 marca 1966) – podpułkownik geograf Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 9 lipca 1890 w Szydłowcu, w rodzinie Jana Nepomucena (zm. 1933), kierownika browaru, i Kazimiery z domu Hejse (zm. 1945)[2][1][3].
Był członkiem PPS i Lotnego Oddziału Wojsk Polskich oraz komendantem Okręgu VI POW w Kielcach (od 21 X 1916 r.)[4]. Od IV 1918 r. pełnił funkcję instruktora Pogotowia Bojowego PPS w Okręgu Warszawskim.
.jpg)
W dwudziestoleciu międzywojennym był oficerem Wojskowego Instytutu Geograficznego[4], w którym między innymi zajmował stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Fotogrametrycznego[5]. 13 lutego 1930 r. został jednym z założycieli i członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego. Rok później, w Wiedniu, na spotkaniu międzykongresowym delegatów krajowych TF wybrany został członkiem Komisji V, zajmującej się sprawami wykształcenia i szkolenia. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 24. lokatą w korpusie oficerów geografów[6]. 18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów geografów i 5. lokatą[7]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów geografów[8].
Zmarł 18 marca 1966. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 257c-3-9)[9].
Był żonaty z Zofią ze Szturm de Sztremów (1891–1965), siostrą Edwarda i Tadeusza, nauczycielką, członkinią POW, odznaczoną Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i Krzyżem Walecznych, z którą miał dwie córki: Hannę (1917–2007), lekarza, i Janinę[2].
Młodsza córka Tadeusza i Zofii – Janina Sarnecka ps. „Janeczka” (1922–1944), łączniczka kompanii „Anna” batalionu „Gustaw”, zmarła w czasie powstania warszawskiego, w następstwie odniesionych ran ewentualnie ranna, zginęła w czasie bombardowania szpitala[10]. Starsza córka – Hanna była pierwszą żoną Michała Sumińskiego, a po II wojnie światowej wyszła powtórnie za mąż, za Wacława Gerwela, ps. „Topór” (1912–1976).
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7557 – 17 maja 1922[11][12]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – 20 stycznia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13][1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej i kartografji wojskowej”[14][3]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie – 1922 za działalność w POW[15]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926[16][17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 – 1928[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – 1928[2]
- Znak naukowy absolwentów Oficerskiej Szkoły Topografów[18]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2021-11-29]..
- ↑ a b c d Kolekcja 2 ↓, s. 2.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 326.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 326, 497.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 50.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 70.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: JANINA SARNECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-08-25].
- ↑ Janina Sarnecka. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2021-08-25]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 30 grudnia 1922, s. 943.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2021-11-29].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 8 lipca 1922, s. 485.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 72.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2021-11-29].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1936, s. 27.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Herfurt Tadeusz Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.25-1819 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-10].
- Herfurt Tadeusz. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.5482 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-03].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Członkowie Organizacji Bojowej PPS
- Członkowie Pogotowia Bojowego PPS
- Komendanci Okręgów POW
- Ludzie urodzeni w Szydłowcu
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości z Mieczami
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Pochowani na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Podpułkownicy geografowie II Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1890
- Zmarli w 1966