Tadeusz Witoszyński
 porucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 grudnia 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
31 października 1993 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1933–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 morski batalion strzelców |
| Stanowiska |
dowódca kompanii c.k.m. |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Tadeusz Kazimierz Witoszyński (ur. 4 grudnia 1908 w Michalinie, województwo stanisławowskie, zm. 31 października 1993 w St. Catharines, prowincja Ontario w Kanadzie) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w dniu 4 grudnia 1908 roku w Michalinie, w ówczesnym województwie stanisławowskim. Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty. Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego[a] (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 1933 roku) mianowany został na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1933 roku i 135. lokatą[1][2]. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych (podpisanym w zastępstwie przez gen. dyw Kazimierza Fabrycego) wcielony został, w korpusie oficerów piechoty, do batalionu morskiego[3], stacjonującego w Wejherowie. Jako podporucznik batalionu morskiego (z dniem 1 kwietnia 1937 roku batalion morski został przemianowany na 1 morski batalion strzelców[4]) zajmował na dzień 5 czerwca 1935 roku 133. lokatę w swoim starszeństwie (była to 252. lokata łączna wśród podporuczników korpusu piechoty)[5].
Do stopnia porucznika awansowany został ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku[2][6] i 198. lokatą wśród oficerów piechoty[2]. Na dzień 23 marca 1939 r. pełnił funkcję dowódcy kompanii k.m. w 1 morskim batalionie strzelców[7], zajmując w tym czasie 186. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie[6].
Na dzień 1 września 1939 r. (już po ogłoszeniu mobilizacji) jako porucznik piechoty zajmował stanowisko dowódcy 1 kompanii c.k.m. w I batalionie 1 morskiego pułku strzelców[b] (pułk ten wchodził w skład Oddziału Wydzielonego „Wejherowo”, walczącego w ramach wojsk Lądowej Obrony Wybrzeża dowodzonej przez płk. Stanisława Dąbka)[8]. Tadeusz Witoszyński walczył w obronie Wejherowa, Redy i Kępy Oksywskiej. Podczas walk został dwukrotnie ranny: dnia 14 września 1939 r. w twarz (podczas akcji pod miejscowością Dębogórze) i dnia 18 września w nogę, na punkcie obserwacyjnym dowódcy pułku (w miejscowości Stare Obłuże). Ewakuowany został wówczas do szpitala w Babich Dołach[9]. Dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał w oflagu VII A Murnau (numer jeniecki: 230).
Po wyzwoleniu z oflagu wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Po dniu 1 lipca 1945 roku, w randze porucznika, został przydzielony do 65 Pomorskiego Batalionu Piechoty w 16 Pomorskiej Brygadzie Piechoty wchodzącej w skład 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej[10]. W roku 1949 wyemigrował do Kanady, gdzie zmarł w dniu 31 października 1993 r. Spoczywa na cmentarzu Victoria Lawn Cemetery w mieście St. Catharines (region Niagara w prowincji Ontario).
Za swą postawę wykazaną podczas walk kampanii wrześniowej odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (Nr krzyża: 12029)[c]. Nadanie to ogłoszone zostało w Dzienniku Personalnym PSZ Nr 3 z dnia 25.07.1947 roku.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
podporucznik (15.8.1933)[1]
porucznik (1.1.1936)[2][6]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari za wojnę obronną 1939 – nr krzyża 12029
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Było to zarządzenie z dnia 5 sierpnia 1933 roku.
- ↑ 1 morski pułk strzelców zmobilizowany został w dniu 24 sierpnia 1939 roku przez 1 morski batalion strzelców.
- ↑ We wniosku o nadanie tegoż orderu napisano o por. Witoszyńskim: „Bardzo inteligentny i zamiłowany w służbie wojskowej oficer. Inicjatywa bardzo duża. Bardzo dobre i szybkie orientowanie się w położeniu oraz szybka reakcja. Odwaga osobista bardzo duża. Ogólnie wybitny oficer” (zbiory Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. Wniosek o nadanie Virtuti Militari kl. V. Sygnatura archiwalna: A.XII.85/165).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 VIII 1933, s. 156.
- ↑ a b c d Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 367.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 VIII 1933, s. 164.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 10.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 160.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 81.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 913.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 11.
- ↑ Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie ↓.
- ↑ Barański i Kryska-Karski 1974 ↓, s. 93.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2019-04-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2019-04-09].
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota 1939–1945. Zeszyt 15. Londyn: Polish Institute, 1974.
- Henryk Barański, Tadeusz Kryska-Karski: Piechota 1939–1945. Zeszyt 16. Londyn: Polish Institute, 1974.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie: Wniosek o nadanie Virtuti Militari kl. V. Sygnatura archiwalna: A.XII.85/165.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Grób Tadeusza Witoszyńskiego w kanadyjskim mieście St. Catharines.. portal Billion Graves. [dostęp 2019-04-09].