Władysław Bieńkowski (podpułkownik)
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Władysław Kazimierz Klemens Bieńkowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 grudnia 1894 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef wydziału |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Władysław Kazimierz Klemens Bieńkowski (ur. 11 grudnia 1894 w Wieliszewie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 11 grudnia 1894 w Wieliszewie, w rodzinie Stanisława i Janiny[1].
Do Wojska Polskiego został przyjęty w stopniu podporucznika z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 2 pułku piechoty Legionów[1]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 2 Dywizji Piechoty Legionów, a jego oddziałem macierzystym był 2 pp Leg.[3]
Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę w macierzystym pułku w Pińczowie[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1851. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Zdał egzamin wstępny do francuskiej Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu (franc. École Supérieure de Guerre), lecz z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony z 2 pp Leg. do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1924/26[6][7][8]. Z dniem 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Biura Ogólno Organizacyjnego II wiceministra spraw wojskowych w Warszawie[9]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[10][11]. Z dniem 15 września 1929 został przeniesiony służbowo do Biura Inspekcji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych[12][13][14]. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1931 i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. Z dniem 25 kwietnia 1934 został przeniesiony do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy batalionu[16]. W październiku 1935 został przeniesiony do Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17][18]. W marcu 1939 pełnił służbę we wspomnianym departamencie na stanowisku szefa Wydziału Psychologiczno-Wychowawczego[19].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[20]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1934 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[21][18]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[22][18]
- Złoty Krzyż Zasługi[18]
- Srebrny Krzyż Zasługi nr 173 – 28 lutego 1925 „za zasługi położone w dziedzinie wyszkolenia armji Rzeczypospolitej Polskiej”[23][24]
- Medal Zwycięstwa[25]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 19 maja 1936
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 29.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 8.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 421.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924, s. 627.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 124, 364, 1365.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 80.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926, s. 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 7.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132, 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 298.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 12.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38, 419.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 329.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 158.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 467.
- ↑ a b c d Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 17.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 433.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 281.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 56, poz. 217.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 1 kwietnia 1925, s. 182.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 85 Pułku Strzelców Wileńskich
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1940