Władysław Drecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Maciej Drecki
Maciek
4 zwycięstwa
Ilustracja
kapitan pilot kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia

19 maja 1915
Słupia

Data i miejsce śmierci

13 września 1943
Milazzo

Przebieg służby
Lata służby

1936–1943

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

111 eskadra myśliwska
Brygada Pościgowa
dywizjon 317
dywizjon 303
dywizjon 306
dywizjon 315
Polski Zespół Myśliwski
dywizjon 601
dywizjon 152

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Medal Lotniczy (dwukrotnie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Maciej Drecki (ur. 19 maja 1915 w Słupi, zm. 13 września 1943 w Milazzo) – kapitan pilot Polskich Sił Powietrznych, kawaler Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Mieczysława i Janiny z domu Dulęba. Egzamin maturalny zdał w gimnazjum Kielcach i w 1936 r. został skierowany na kurs unitarny w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. W 1937 r. rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Lotnictwa[1]. Szkołę ukończył w 1939 r. z 149. lokatą[2]. Został skierowany na kurs wyższego pilotażu w Ułężu, który ukończył w czerwcu. Został przydzielony do 111 eskadry myśliwskiej[3].

Z chwilą wybuchu II wojny światowej walczył w składzie Brygady Pościgowej[4]. 4 września trzykrotnie startował do walki. Nad Kampinosem, w starciu z Ju 87, został ranny w rękę i nogę, ale zdołał powrócić na macierzyste lotnisko w Zaborowie[5][6]. Przy lądowaniu rozbił swojego P.11c (nr ser. 8.46)[7]. Został przetransportowany do szpitala w Warszawie[8], 6 września został ewakuowany do Chełma. 16 września połączył się z eskadrą i przekroczył granicę z Rumunią w Śniatyniu[9]. W wojnie obronnej wykonał dziesięć lotów bojowych[10], za udział w walkach został odznaczony Krzyżem Walecznych[11].

W październiku przedostał się do Francji, został skierowany do stacji zbornej lotnictwa polskiego w Salon. W lutym 1940 r. został przeszkolony w lotach na myśliwcu Morane-Saulnier MS.406[9]. 5 marca znalazł się w grupie pilotów myśliwskich dowodzonej mjr. Tadeusza Halewskiego, których skierowano na szkolenie do Cazaux[12]. W czasie szkolenia przeżył katastrofę podczas lądowania na samolocie Bloch MB.200, z której wyszedł bez obrażeń[13].

Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie zgłosił się do służby w Polskich Siłach Powietrznych. Otrzymał numer służbowy RAF P-0213[14]. Został skierowany na przeszkolenie do Central Flying School w Upavon, a następnie do 6 Operational Training Unit w Sutton Bridge. Po ukończeniu szkolenia został przydzielony do 317 dywizjonu myśliwskiego. Na kilka dni powrócił do OTU w celu przeszkolenia się na samoloty myśliwskie Hawker Hurricane. Po tym szkoleniu powrócił do 317 dm. 17 marca 1941 r. wszedł w skład 303 dywizjonu myśliwskiego. W jego składzie, 28 czerwca, podczas operacji Circus 26, odniósł swe pierwsze zwycięstwo i zestrzelił dwa myśliwce Messerschmitt Bf 109[15]. Po walce, z powodu braku paliwa, wyskoczył na spadochronie nad kanałem La Manche, ale został wyłowiony przez służby ratunkowe RAF[16]. 21 sierpnia został przeniesiony do 306 dywizjonu myśliwskiego[17]. Kolejna zmiana przydziału nastąpiła w lutym 1942 r. kiedy to został przeniesiony do znanego mu już z wcześniejszej służby dywizjonu 317. W nim ukończył swą pierwszą turę lotów bojowych[18].

Lotnicy PFT – u góry od lewej: kpt. Wacław Król, por. Bohdan Arct, por. Władysław Majchrzyk. U dołu od lewej: chor. Mieczysław Popek, por. Ludwik Martel, por. Władysław Drecki.

Podczas przerwy operacyjnej latał jako instruktor do 15 grudnia w 58 Operational Training Unit w Grangemouth. Do latania bojowego powrócił w składzie dywizjonu 315, gdzie służył do 20 lutego 1943 r. Zgłosił się do służby w Polskim Zespole Myśliwskim (Polish Fighting Team), 6 marca dotarł do Kairu[19]. 20 kwietnia wziął udział w locie bojowym, podczas którego celnie ostrzelał i zapalił Bf 109. Po chwili skutecznie zaatakował kolejnego Messerschmitta, w którego trafił serią pocisków. Sam został ostrzelany, jego Spitfire zapalił się, ale pilot zdołał zdusić płomień i powrócił na lotnisko. Po walce zgłosił pewne i prawdopodobne zestrzelenie Bf 109, ale uznano mu jedynie zestrzelenie pewne i uszkodzenie nieprzyjacielskiej maszyny[20].

1 marca został awansowany na angielski stopień Flight Lieutenanta, podczas służby w PFT został po raz drugi i trzeci odznaczony Krzyżem Walecznych[21]. W czasie służby w Polskim Zespole Myśliwskim wykonał 35 lotów bojowych[22] i 12 lotów nieoperacyjnych[23]. Po zakończeniu działań bojowych wyraził chęć służby w angielskich dywizjonach operujących na Bliskim Wschodzie. Otrzymał przydział do 601. dywizjonu myśliwskiego, ale najpierw został skierowany na siedmiodniowy urlop, który spędził w Kairze[24]. Po wypoczynku został przeniesiony na Maltę[25]. 8 sierpnia został przydzielony do 152 dywizjonu myśliwskiego, gdzie objął dowództwo nad eskadrą "B"[26].

1 września został awansowany na polski stopień kapitana. 11 września w rejonie Motta Montecorvino zestrzelił Messerschmitta Bf 109. 13 września zginął w katastrofie podczas startu z lotniska w Milazzo do lotu na osłonę alianckich wojsk lądujących pod Salerno. W jego Spitfire Mk. IX (nr ser. ED112, znaki UM-U) pękła opona, samolot zderzył się z inną maszyną stojącą obok pasa i doszło do eksplozji dodatkowego zbiornika paliwa. Został pochowany na cmentarzu polowym, w 1944 r. jego ciało ekshumowano i przeniesiono na Cmentarz Wojenny w Katanii[27].

Na liście Bajana został sklasyfikowany na 88. pozycji z trzema pewnymi zestrzeleniami i uszkodzeniem jednej maszyny nieprzyjaciela. Polska komisja nie zaliczyła mu ostatniego zwycięstwa[28].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Za swą służbę otrzymał odznaczenia[29]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 198.
  2. ↑ Dreja 1989 ↓, s. 468.
  3. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 45.
  4. ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 19.
  5. ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 26.
  6. ↑ Pawlak 1977 ↓, s. 143.
  7. ↑ Łydżba, Rogusz 2015 ↓, s. 95,133.
  8. ↑ Pawlak 1977 ↓, s. 228.
  9. ↑ a b Władysław Drecki. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2023-11-05]. (pol.).
  10. ↑ Łydżba, Rogusz 2015 ↓, s. 134.
  11. ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 497.
  12. ↑ Śliżewski 2010 ↓, s. 47.
  13. ↑ Śliżewski 2010 ↓, s. 196.
  14. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 160.
  15. ↑ Zieliński 2003 ↓, s. 28.
  16. ↑ WŁADYSŁAW Maciej DRECKI. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2023-11-06]. (pol.).
  17. ↑ Zieliński 2003 ↓, s. 30.
  18. ↑ Matusiak 2003 ↓, s. 23.
  19. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 46.
  20. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 147.
  21. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 188.
  22. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 250.
  23. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 183.
  24. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 193.
  25. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 201.
  26. ↑ Śliżewski, Sojda 2009 ↓, s. 204.
  27. ↑ 13.09.1943 No. 152 Squadron SpitfireIX ED112 UM-U Fl/Lt. Wladyslaw M. Drecki. Aircrew Remembered. [dostęp 2023-11-06]. (ang.).
  28. ↑ Lista Bajana. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2023-11-06]. (pol.).
  29. ↑ Drecki Władysław Maciej. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2023-11-05]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Drecki&oldid=72913158”