Władysław Sak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Sak
Jan Sokół
Ilustracja
chorąży chorąży
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1896
Tarnów

Data i miejsce śmierci

8 lipca 1982
Tarnów

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

14 Wileński Batalion Strzelców

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska
bitwa o Monte Cassino

Faksymile
Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
Władysław Sak

Władysław Sak, ps. „Jan Sokół” (ur. 21 grudnia 1896 w Tarnowie, zm. 8 lipca 1982 tamże) – chorąży Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 21 grudnia 1896 w Tarnowie, w rodzinie Stanisława i Marii z domu Prząda[1][2]. Jego ojciec był kolejarzem. W 1913 ukończył cztery klasy w c. k. Gimnazjum I w Tarnowie[3][4][5]. W 1912 został członkiem Związku Strzeleckiego w Tarnowie i przybrał pseudonim „Jan Sokół”[6].

W sierpniu 1914 wraz z tarnowską kompanią wyjechał do Krakowa, gdzie 16 sierpnia został wcielony do 16. kompanii 2 pułku piechoty[7]. Pułk został wysłany na front w okolicach Marmaro-Sziget. 17 marca 1915 zwichnął nogę i został wysłany do szpitala w Segedynie[7]. Po wyzdrowieniu wrócił w szeregi Legionów i został przydzielony do 3. oddziału karabinów maszynowych 4 pułku piechoty[2]. 31 lipca 1915 został ranny w ramię prawe, w bitwie pod Jastkowem[8][9]. Do 17 września przebywał w szpitalu, a następnie w domu rekonwalescentów w Kamieńsku[9]. W 1915 był trzy razy awansowany na stopień: starszego legionisty (11 czerwca), kaprala (11 listopada) i plutonowego (21 grudnia)[7]. Następnie brał udział w bitwie pod Kostiuchnówką. 6 lipca 1916 ogniem km osłaniał odwrót III batalionu 4 pp pod Optową. Trwał na posterunku do samego końca, został otoczony i wzięty do niewoli przez Rosjan[10]. Zdaniem towarzyszy broni został zakuty bagnetami. 19 lutego 1918, po powrocie z niewoli, został internowany przez Austriaków w Witkowicach[11]. 17 kwietnia 1918 został wcielony do armii austro-węgierskiej[11].

W listopadzie 1918 wstąpił do tworzącego się Wojska Polskiego[2]. Otrzymał przydział do 20 pułku piechoty. Brał udział w walkach z Ukraińcami i w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie pozostał w wojsku. W styczniu 1922 został przeniesiony do 39 pułku piechoty w Jarosławiu[12]. Awansował na starszego sierżanta, a po 1931 na chorążego. 27 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[12]. Służył kolejno w 14 batalionie granicznym w Borszczowie, 25 batalionie odwodowym w Czortkowie i batalionie KOP „Berezwecz” w Berezweczu[12]. W 1934 w Czortkowie uzupełnił wykształcenie w zakresie klasy szóstej gimnazjum[3]. W 1937 za postawę pod Optową odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W marcu 1939 był dowódcą plutonu w szkolnej kompanii karabinów maszynowych batalionu KOP „Berezwecz”[13].

W trakcie kampanii wrześniowej walczył jako dowódca plutonu przeciwpancernego batalionu KOP „Berezwecz” w składzie Armii „Kraków”. Po kapitulacji oddziałów pod bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, uniknął niewoli. W trakcie próby przejścia do Generalnego Gubernatorstwa został aresztowany w Łapach przez NKWD i skazany na 5 lat łagrów. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii gen. Andersa. Otrzymał przydział do 14 wileńskiego batalionu strzelców. Uczestniczył w bitwie o Monte Casino.

W 1947 po demobilizacji powrócił do Polski. Był prześladowany przez tarnowski Urząd Bezpieczeństwa. Zatrudnił się jako robotnik magazynowy. Zmarł 8 lipca 1982 w Tarnowie i został pochowany na Starym Cmentarzu[2].

Był żonaty z Heleną Młodzińską, z którą miał syna Jerzego (ur. 23 lipca 1926) i córkę Halinę (ur. 6 listopada 1930)[2][3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypis[edytuj | edytuj kod]

  1. Kolekcja ↓, s. 1, 4, 11.
  2. a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 186.
  3. a b c Kolekcja ↓, s. 2.
  4. Sprawozdanie 1910 ↓, s. 87.
  5. Sprawozdanie 1913 ↓, s. 62.
  6. Kolekcja ↓, s. 3, 11.
  7. a b c Kolekcja ↓, s. 11.
  8. Kolekcja ↓, s. 2, 11.
  9. a b III Lista strat 1915 ↓, s. 27.
  10. VII Lista strat 1916 ↓, s. 19.
  11. a b Kolekcja ↓, s. 3, 4.
  12. a b c Kolekcja ↓, s. 4.
  13. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 928.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 18, jako ś.p. plut. LP Sak Jan.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937, s. 56, sprostowanie.
  16. Kolekcja ↓, s. 1.
  17. M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 374.
  19. a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  20. a b c Kolekcja ↓, s. 1 foto.
  21. 14 Wileński Batalion Strzelców "Żbików". Krzyż Monte Cassino. [dostęp 2023-02-03].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]