Włodzimierz Ławniczak (profesor)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Ławniczak
Data urodzenia

1927

Data i miejsce śmierci

21 października 2012
Poznań

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filozofia, metodologia nauk
Alma Mater

Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej

Włodzimierz Ławniczak (ur. 1927[1], zm. 21 października 2012 w Poznaniu) – polski profesor, filozof, estetyk i historyk sztuki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Leszna, gdzie zdał maturę. Ukończył historię sztuki na UAM, a potem pracował w Muzeum Narodowym w Poznaniu. Był wieloletnim (1977-1997[2]) kierownikiem Zakładu Logiki i Metodologii Nauk Instytutu Filozofii UAM. Piastował też funkcję prodziekana Wydziału Nauk Społecznych na tej uczelni[3] (1975-1981[4]). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej[5].

Grób prof. Włodzimierza Ławniczaka na Cmentarzu Bożego Ciała w Poznaniu (stan z 2019)

Pochowany został na cmentarzu Bożego Ciała, po nabożeństwie w kościele Ofiarowania Pańskiego przy ul. Bluszczowej w Poznaniu na Dębcu[3] (26 października 2012[6]).

Zainteresowania[edytuj | edytuj kod]

Zainteresowania naukowe obejmowały przede wszystkim zagadnienia z zakresu estetyki, semiotyki, filozofii sztuki, logiki, metodologii i epistemologii. Opublikował m.in. następujące książki:

  • Uzasadniająca rola analogii. Studium wnioskowań w historii sztuki, Poznań, 1971,
  • Teoretyczne podstawy interpretacji dzieł sztuki, Poznań, 1975,
  • Badanie dzieła sztuki. Analiza czynnika interpretacyjnego, Warszawa-Poznań, 1983[2].

Należał ponadto do pierwszej generacji naukowców tworzących tzw. Poznańską Szkołę Metodyczną[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]