Wacław de Dampierre-Duval

Wacław Duval

major lekarz weterynarii
Pełne imię i nazwisko	Wacław Henryk de Dampierre-Duval
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1892 Czarnokońce Wielkie
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1913–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	30 pułk artylerii lekkiej
Stanowiska	starszy lekarz weterynarii
Odznaczenia

Wacław Henryk de Dampierre-Duval (ur. 15 stycznia 1892 w Czarnokońcach Wielkich, zm. 1940 w Charkowie) – major lekarz weterynarii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys

Urodził się 15 stycznia 1892 w Czarnokońcach Wielkich, w ówczesnym powiecie husiatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Eugeniusza i Marii z Czyżewskich. Od 1913 był podchorążym służby weterynaryjnej w armii austro-węgierskiej. W 1915 dostał się do niewoli rosyjskiej, skąd został zwolniony w 1917.

Od 1918 w Wojsku Polskim, walczył w szeregach 5 pułku ułanów, m.in. podczas obrony Lwowa. W kwietniu 1919 mianowany podporucznikiem. Razem z pułkiem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

14 kwietnia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika weterynaryjnego, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej . 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w 5 pułku ułanów, a jego oddziałem macierzystym był Okręgowy Szpital Koni Nr 6. W październiku 1921 został przeniesiony do Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr 9 z równoczesnym odkomenderowaniem do Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie w celu ukończenia studiów. 1 stycznia 1927 otrzymał stopień kapitana i przydział na lekarza weterynarii do 30 Pułku Artylerii Lekkiej we Włodawie. Ukończył studia w 1929 i jako zawodowy oficer Wojska Polskiego w stopniu majora służył w twierdzy brzeskiej, równocześnie prowadząc praktykę lekarza weterynarii. Na majora awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 7. lokatą w korpusie oficerów weterynarii. W marcu 1939 pełnił służbę w 30 pułku artylerii lekkiej w Brześciu na stanowisku starszego lekarza weterynarii.

We wrześniu 1939 razem z pułkiem znalazł się w twierdzy w Modlinie. Wzięty do niewoli radzieckiej, został osadzony w obozie jenieckim w Starobielsku, a po 1 kwietnia 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie. Lista wywozowa L.S. 1023; MKat., 3454/A.

Pochowany na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu na Piatichatkach w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”
• Medal Niepodległości – 24 maja 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Państwowa Odznaka Sportowa

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• zbrodnia katyńska

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.