Wiczo Dikow

Wiczo Dikow
Вичо Диков
	; Wiczo Dikow (1908)
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	2 listopada 1861 ; Beidaud
Data i miejsce śmierci	5 maja 1928 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1879–1913
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii; Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	7 pułk piechoty; 6 dywizja piechoty; 4 armia
Stanowiska	szef sztabu armii bułgarskiej
Główne wojny i bitwy	Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878); Wojna serbsko-bułgarska; II wojna bałkańska
	Odznaczenia

Wiczo Dionisiew Dikow (bułg. Вичо Дионисиев Диков, ur. 2 listopada 1861 w Beidaudzie, zm. 5 maja 1928 w Sofii^[1]) – bułgarski i rosyjski wojskowy, generał piechoty, szef sztabu armii bułgarskiej (1907).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem księdza prawosławnego Dionisie Dikowa^[1]. Ukończył szkołę w Tulczy, a w wieku 16 lat jako ochotnik wziął udział w wojnie z Turcją (1877-1878) walcząc w korpusie gen. Apollona Zimmermana^[2]. W 1879 ukończył szkołę wojskową w Sofii i otrzymał przydział do jednostki w Silistrze. W 1883 został skierowany do Rosji, gdzie odbywał służbę w 54 mińskim pułku piechoty^[1]. Po ukończeniu rosyjskiej szkoły dla oficerów powrócił do Bułgarii i objął dowództwo kompanii w 7 presławskim pułku piechoty. W 1885 awansowany do stopnia kapitana objął dowództwo pułku^[1].

Wojna serbsko-bułgarska[edytuj | edytuj kod]

Dowodzony przez Dikowa 7 pułk piechoty wziął udział w bitwie pod Sliwnicą (5-7 listopada 1885), w której bronił wzgórza Vishava przed atakami serbskiej dywizji szumadijskiej^[1]. Dikow walczył także w bitwie pod Pirotem, a podległe mu oddziały operowały w rejonie rzeki Graesznicy^[2]. Za udział w wojnie Dikow otrzymał Order Waleczności 3 klasy^[1].

W sierpniu 1886 poparł zamach stanu rusofilów przeciwko ks. Aleksandrowi Battenbergowi, ale po konflikcie z oficerami pułku, którzy go nie poparli podał się do dymisji i wyjechał z kraju^[1]. W 1887 zamieszkał w Rosji i podjął służbę w armii rosyjskiej. W 1890 ukończył studia w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. Służył w 21 dywizji piechoty w Tyflisie, był także wykładowcą szkoły piechoty w Tyflisie^[1].

Powrót do Bułgarii[edytuj | edytuj kod]

W okresie normalizacji stosunków rosyjsko-bułgarskich w 18989 Dikow powrócił do Bułgarii, już w randze podpułkownika^[2]. Służył w sztabie 3 bałkańskiej dywizji piechoty w Sliwenie, a następnie w sztabie generalnym^[1]. W maju 1905 uzyskał pierwszy awans na stopień generalski i dowództwo nad 6 wraczańską dywizją piechoty. W marcu 1907 objął stanowisko szefa sztabu armii, które pełnił do listopada, kiedy został mianowanym komendantem szkoły wojskowej w Sofii. W 1909 objął stanowisko szefa intendentury armii bułgarskiej^[1].

Wojny bałkańskie[edytuj | edytuj kod]

W czasie I wojny bałkańskiej gen. Dikow zajmował się organizacją zaplecza armii. W czerwcu 1913 objął dowództwo 4 Armii. Zwyciężył wojska serbskie w bitwie pod Kalimanci, a następnie dowodził prawą flanką armii bułgarskiej w bitwie z Grekami w wąwozie Kresna^[1]. 2 września 1913 przeszedł do rezerwy.

Zmarł 5 maja 1928 w Sofii.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik (Подпоручик) (1879)
porucznik (Поручик) (1882)
kapitan (Kапитан) (1885)
major (Майор) (1885)
podpułkownik (Подполковник) (1893)
pułkownik (Полковник) (1900)
generał major (Генерал-майор) (1905)
generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1913)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Waleczności 2. i 3. st. II klasy
Order Świętego Aleksandra II stopnia z mieczami i III stopnia
Order Zasługi Wojskowej II stopnia

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ВИЧО ДИКОВ Е РОДЕН НА 2 НОЕМВРИ 1861 Г. В ... novini247.com. [dostęp 2023-10-11]. (bułg.).
↑ ^a ^b ^c Вичо Диков – офицерът в две държави. bgsleda.com. [dostęp 2023-10-11]. (bułg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Румен Руменин: Офицерският корпус в България 1878 – 1944 г. Т. 1. Sofia: Издателство „Св. Георги Победоносец“, 1996, s. 245.

[novini-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ВИЧО ДИКОВ Е РОДЕН НА 2 НОЕМВРИ 1861 Г. В ... novini247.com. [dostęp 2023-10-11]. (bułg.).

[bgsleda-2] Вичо Диков – офицерът в две държави. bgsleda.com. [dostęp 2023-10-11]. (bułg.).

[1]

[2]

Szef sztabu armii Księstwa Bułgarii	kpt Raczo Petrow (1885–1887) mjr Stefan Paprikow (1887) mjr Raczo Petrow (1887-1894) ppłk Nikoła Iwanow (1894-1896) płk Stefan Paprikow (1896-1899) płk Wyrban Winarow (1899-1900) płk Stefan Iliew (1900-1904) gen. mjr Radko Dimitriew (1904-1907) gen. mjr Wiczo Dikow (1907) gen. mjr Atanas Nazłymow (1907-1910)
Szefowie sztabu armii Carstwa Bułgarii	gen. mjr Atanas Nazłymow (1907-1910) gen. mjr Iwan Ficzew (1910-1914) gen. mjr. Prawosław Tenew (1914–1915) gen. mjr. Kliment Bojadżiew (1915) gen. mjr. Konstantin Żostow (1915–1916) płk Iwan Łukow (1916–1917) gen. mjr. Christo Burmow (1918) gen. mjr. Iwan Łukow (1918–1919) gen. mjr. Stefan Nerezow (1919-1920) płk Petyr Midilew (1920) płk Nikoła Topałdżikow (1920–1923) płk Stefan Nojkow (1923) płk Aleksandyr Dawidow (1923) płk Władimir Stojanow (1923–1926) gen. mjr. Nikoła Bakyrdżiew (1926–1929) gen. mjr. Sotir Marinkow (1929–1931) gen. por. Nikoła Bakyrdżiew (1931–1934) gen. mjr. Michaił Jowow (1934) gen. mjr. Todor Georgiew (1934-1936) gen. mjr. Jordan Peew (1937-1938) gen. mjr. Nikoła Hadżipetkow (1938-1941) gen. por. Konstantin Łukasz (1941–1944) gen. mjr. Trifon Trifonow (1944) gen. mjr. Kirył Janczułew (1944) gen. mjr. Rajczo Sławkow (1944) gen. mjr Iwan Kinow (1944-1949)
Szefowie sztabu armii Ludowej Republiki Bułgarii	gen. mjr Iwan Kinow (1944-1949) gen. por.. Asen Grekow (1949–1950) gen. płk Iwan Byczwarow (1950–1960) gen. por. Iwan Wraczew (1960–1962) gen. płk Atanas Semerdżiew (1962–1989)
Szefowie sztabu armii Republiki Bułgarii	płk Christo Dobrew (1989–1990) gen. por. Radnio Minczew (1990–1991) gen. płk Luben Petrow (1991–1994) gen. płk Cwetan Totomirow (1994-1997) gen. płk Micho Michow (1997-2002) gen. Nikoła Kolew (2002-2006) gen. Zlatan Stojkow (2006-2009) gen. Simeon Simeonow (2009-2014) wiceadm. Rumen Nikołow (2014-2016) gen. Konstantin Popow (2016-2017) wiceadm. Emil Eftimow (2017) gen. Andrej Bocew (2017-2020) adm. Emil Eftimow (2020-)