Wiktor Suslin
 Wiktor Suslin, 1989 | |
| Imię i nazwisko |
Wiktor Jewsiejewicz Suslin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Wiktor Jewsiejewicz Suslin, ros. Виктор Евсеевич Суслин (ur. 13 czerwca 1942 w Miassie[1][2], zm. 10 lipca 2012 w Hamburgu[3]) – rosyjski kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1950–1961 kształcił się w szkole muzycznej w Charkowie[1]. Od 1962 do 1966 roku studiował w Instytucie Muzycznym im. Gniesinych w Moskwie u Nikołaja Piejki (kompozycja) i Aleksieja Wiediernikowa (fortepian)[1][2]. Pobierał też prywatnie lekcje u Philipa Herschkowitza[2]. W 1966 roku podjął pracę w wydawnictwie muzycznym Muzyka[1]. W latach 1972–1975 prowadził klasę instrumentacji i czytania partytur w Konserwatorium Moskiewskim[1][2]. W 1975 roku wspólnie z Wiaczesławem Artiomowem i Sofiją Gubajduliną założył grupę improwizacyjną Astrea, wykorzystującą mało znane instrumenty ludowe[1][2].
W 1981 roku wyemigrował do RFN[1][2]. Wykładał w Musikhochschule w Lubece[1][2]. W 1984 roku podjął pracę w Sikorski-Verlag w Hamburgu, od 1997 roku był kuratorem Fundacji im. Mitrofana Bielajewa we Frankfurcie nad Menem[1].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Wychodząc od naśladownictwa stylu Siergieja Prokofjewa, stopniowo zaadaptował w swojej twórczości środki zachodnioeuropejskiej awangardy, nawiązując do dzieł Messiaena i Antona Weberna oraz późnych kompozycji Igora Stawinskiego[1]. Jeszcze przed podjęciem formalnych studiów kompozytorskich próbował operować techniką dodekafoniczną, nie znając jej założeń teoretycznych i opierając się wyłącznie o informacje zawarte w powieści Thomasa Manna Doktor Faustus[1]. W latach 70. XX wieku wypracował indywidualny styl, oparty o nawarstwienia trójdźwięków łączonych w serie i symetryczne konstrukcje harmoniczne[1]. Pisał głównie utwory kameralne i solowe[1].
Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1])
Utwory orkiestrowe
- Koncert na skrzypce i orkiestrę kameralną (1969)
- Sinfonia piccola na orkiestrę dziecięcą (1970)
- Etiudy na 24 instrumenty smyczkowe (1972)
- Leb’wohl na orkiestrę smyczkową (1982)
Utwory kameralne
- Kwartet smyczkowy (1963)
- Sonata triowa na flet, gitarę i wiolonczelę (1971)
- Gioco appassionato na 4 instrumenty smyczkowe (1974)
- Mitternachtmusik na skrzypce, kontrabas i klawesyn z live electronics (1977)
- Poco a poco I na zespół kameralny (1977)
- Ave Marcus na perkusję (1977)
- Terrarium na 6 perkusji (1978)
- Capriccio über die Abreise na 2 skrzypiec (1979)
- Sonata na wiolonczelę i perkusję (1983)
- Sonata capricciosa na altówkę i klawesyn (1986)
- Grenzüberbetritt na altówkę, wiolonczelę i kontrabas (1990)
- Le deuil blanc na flet basowy, gitarę, perkusję i wiolonczelę (1994)
- Mobilis na skrzypce (1995)
- Hommage à „hortus” von einem Musicus na zespół instrumentów renesansowych (1996)
- Heidelberger Nacht na kontrabas i perkusję (1996)
- Raga na kontrabas i organy (2002)
Utwory fortepianowe
- Sonata (1968)
- Patience na 2 fortepiany (1974)
- 2 utwory (1996)
Utwory organowe
- 2 sonaty (I 1978, II 1983)
- Lamento (1989)
Utwory wokalno-instrumentalne
- Begegnung na baryton, altówkę i wiolonczelę (1988)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 201. ISBN 978-83-224-0866-7.
- ↑ a b c d e f g Daniel Jaffé: Historical Dictionary of Russian Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 314. ISBN 978-0-8108-5311-9.
- ↑ Viktor Suslin ist tot. magazin.klassik.com, 2012-07-13. [dostęp 2023-09-13]. (niem.).