Wilgowron meksykański
| Quiscalus mexicanus[1] | |||
| (J. F. Gmelin, 1788) | |||
 Samiec | |||
 Samica | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
wilgowron meksykański | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Wilgowron meksykański[4] (Quiscalus mexicanus) – gatunek ptaka z rodziny kacykowatych (Icteridae). Zamieszkuje Amerykę Północną oraz północno-zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej. Wydaje donośne, przeciągłe gwizdy. Nie jest zagrożony.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Wyróżniono 8 podgatunków Q. mexicanus[5][2]:
- Q. mexicanus nelsoni – południowo-zachodnie USA i północno-zachodni Meksyk.
- wilgowron kalifornijski[4] (Q. mexicanus graysoni) – zachodni Meksyk.
- Q. mexicanus obscurus – południowo-zachodni Meksyk.
- Q. mexicanus monsoni – zachodnio-środkowe USA do północno-środkowego Meksyku.
- Q. mexicanus prosopidicola – środkowe i południowo-środkowe USA do północno-wschodniego Meksyku.
- wilgowron meksykański[4] (Q. mexicanus mexicanus) – środkowy Meksyk do Nikaragui.
- Q. mexicanus loweryi – Jukatan, Belize i pobliskie wyspy.
- Q. mexicanus peruvianus – Kostaryka do północno-zachodniego Peru i północno-zachodniej Wenezueli.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Podobny do krukowatych, lecz nie jest z nimi spokrewniony. Ogon klinowaty, bardzo długi. Samiec jest błyszcząco czarny, samica brązowa i znacznie mniejsza od samca.
Długość ciała: samce około 43 cm, samice około 33 cm. Masa ciała: samce średnio 230 g, samice średnio 125 g[6].
Zasięg, środowisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje powszechnie na obszarze Ameryki Północnej od środkowych Stanów Zjednoczonych na południe po północno-zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej – po północno-zachodnie Peru i północno-zachodnią Wenezuelę. W większości zasięgu osiadły, populacje ze skrajnie północnej części zasięgu migrują na niewielkie odległości[6]. Występuje w większości typów siedlisk[6] prócz gęstych lasów, pustyń i prerii, gdzie brak jest dostępu do wody. Spotykany też na terenach rolniczych i zurbanizowanych, np. w parkach i na okolicznych trawnikach, czy na wysypiskach śmieci[7].
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Żywią się materiałem roślinnym przez cały rok, w tym zbożami, takimi jak kukurydza, sorgo i owies, a także owocami. Latem i wczesną jesienią połowę lub więcej ich pożywienia stanowią zwierzęta (u samic nawet do 80% masy pożywienia). Ich ofiarą padają m.in. koniki polne, chrząszcze, pająki, pszczoły, osy, ślimaki, robaki i ćmy. Żywią się też kijankami, żabami, jaszczurkami, wężami, rybami i małymi ssakami, takimi jak myszy i ryjówki, a także ptasimi jajami i pisklętami[7].
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje wilgowrona meksykańskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji lęgowej na około 10 milionów osobników[7]. BirdLife International ocenia trend populacji jako stabilny[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Quiscalus mexicanus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Great-tailed Grackle (Quiscalus mexicanus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-17)]. (ang.).
- ↑ BirdLife International, Quiscalus mexicanus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2015-4 [dostęp 2016-01-06] (ang.).
- ↑ a b c Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Icteridae Vigors, 1825 - kacykowate - New World blackbirds (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-01-05].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Oropendolas, orioles, blackbirds. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2021-01-05]. (ang.).
- ↑ a b c R. Fraga: Great-tailed Grackle (Quiscalus mexicanus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. (ang.).
- ↑ a b c Great-tailed Grackle Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-01-05]. (ang.).
- ↑ Species factsheet: Quiscalus mexicanus. BirdLife International. [dostęp 2021-01-05]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).