Wincenty Czernecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Czernecki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 października 1876
Lwów

Data i miejsce śmierci

5 sierpnia 1960
Lwów

Miejsce spoczynku

Cmentarz Łyczakowski we Lwowie

Narodowość

polska

Odznaczenia
Medal Niepodległości Odznaka Honorowa Austriackiego Czerwonego Krzyża
Multimedia w Wikimedia Commons

Wincenty Czernecki (ur. 2 października 1876 we Lwowie, zm. 5 sierpnia 1960 tamże) – polski lekarz, doktor medycyny, podpułkownik Wojska Polskiego.

Grobowiec Czerneckich

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 października 1876 we Lwowie[1][2]. W 1895 ukończył VIII klasę ze stopniem celującym i zdał egzamin dojrzałości z odznaczeniem w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (w jego klasie byli m.in. Adam Ferdynand Czyżewicz, Stanisław Kętrzyński, Władysław Podlacha)[3]. Studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie w 1900 uzyskał stopień doktora, a w 1911 habilitację[4]. Został lekarzem internistą[4].

Podczas I wojny światowej pracował w Szpitalu Czerwonego Krzyża we Lwowie[5]. W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej, służąc w stopniu majora jako kierownik III oddziału wewnętrznego w szpitalu na politechnice[6]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w Wojsku Polskim został awansowany na stopień podpułkownika rezerwy lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8][9]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 6 Batalionu Sanitarnego ze Lwowa[10][11]. W 1934 był w kadrze zapasowej 6 Szpitala Okręgowego we Lwowie jako podpułkownik lekarz w grupie oficerów pospolitego ruszenia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[12].

W okresie II Rzeczypospolitej w latach od 1923 do 1939 był prymariuszem na I Oddziale Chorób Wewnętrznych Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie[4]. Był też docentem specjalnej patologii i terapii chorób wewnętrznych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[4]. Był członkiem Towarzystwa Lekarskiego Lwowskiego[13][14][15].

Po wybuchu II wojny światowej, agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i nastaniu okupacji sowieckiej był docentem w Klinice Chorób Wewnętrznych Lwowskiego Państwowego Instytutu Medycznego[16]. Po ataku Niemiec na ZSRR z 22 czerwca 1941 i nastaniu okupacji niemieckiej od 1942 do 1944 pracował jako docent asystent w Klinice Chorób Wewnętrznych w ramach Państwowych Medyczno-Przyrodniczych Kursów Zawodowych[17]. Dysonując upoważnieniem tajnej Rady Wydziału Lekarskiego UJK egzaminował polskich studentów, którzy nie zostali przyjęci na ww. uczelnię (kierowaną przez Ukraińca, Mariana Panczyszyna)[18].

Po zakończeniu wojny był jednym z nielicznych polskich profesorów UJK, którzy pozostali we Lwowie mimo wysiedlenia Polaków z miasta[19]. Od 1944 do 1948 był docentem we Lwowskim Instytucie Medycznym[20].

Zmarł we Lwowie 5 sierpnia 1960[20]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie (w jego grobowcu spoczął wcześniej Józef Czernecki)[21].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 301, 775. Datę 2 października potwierdza też inskrypcja nagrobna..
  2. ↑ Draus. UJK 2007 ↓, s. 275. Tutaj podano 20 października..
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1895. Lwów: 1895, s. 62, 63.
  4. ↑ a b c d Draus. UJK 2007 ↓, s. 275.
  5. ↑ a b Kronika. Odznaczenia Czerwonego Krzyża. „Kurjer Lwowski”. Nr 593, s. 5, 26 listopada 1916. 
  6. ↑ Semper fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. 89 (tab.).
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1213.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1095.
  9. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 301.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1159.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1052.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 775.
  13. ↑ Lwowskie Towarzystwo Lekarskie. „Gazeta Lwowska”. Nr 280, s. 5, 5 grudnia 1929. 
  14. ↑ Sprawozdanie Rady Zawiadowczej Towarzystwa Lekarzy Polskich b. Galicji za rok 1929. Lwów: 1929, s. 462.
  15. ↑ Sprawozdanie Rady Zawiadowczej Towarzystwa Lekarzy Polskich we Lwowie za rok 1938. Lwów: 1939, s. 462.
  16. ↑ Draus. UJK 2007 ↓, s. 275-276.
  17. ↑ Draus. UJK 2007 ↓, s. 122, 276.
  18. ↑ Draus. UJK 2007 ↓, s. 154, 276.
  19. ↑ Draus. UJK 2007 ↓, s. 168, 199.
  20. ↑ a b Draus. UJK 2007 ↓, s. 276.
  21. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 329. ISBN 83-04-02817-4.
  22. ↑ M.P. z 1933 r. nr 292, poz. 318 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - wskazany jako ś. p. Wincenty Czernecki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Czernecki&oldid=73152975”